Dertig jaar later krijgt Sylvie De Rycke (48) uit Anzegem een aandenken aan haar doodgeboren dochtertje Shelly. De eerste ster op de sterrenweide aan de begraafplaats in Anzegem is een feit. Doodgeboren kindjes tot 26 weken kunnen daar een sterretje krijgen, dankzij de stoute schoenen van Sylvie.
19 augustus 1989, het had een prachtige dag moeten worden, de dag waarop Sylvie mama zou worden. Haar weeën startten en Sylvie werd naar het Algemeen Ziekenhuis Jan Palfijn in Gent gevoerd. “De verpleegsters sloten de monitor aan, maar konden geen hartslagje vinden. Ze dachten dat het lag aan de monitor en brachten er een tweede bij. Opnieuw geen hartslagje te zien. Dan weet je al hoe laat het is”, vertelt Sylvie De Rycke. De gynaecoloog werd opgeroepen en kwam ter plaatse. Het kindje bleek al overleden te zijn. “Maar dan moet je bevallen, daar is niks aan te doen. Het kindje kwam levenloos ter wereld. De verpleegsters namen het onmiddellijk mee, ik heb alleen haar ruggetje gezien. Ik hoorde achteraf van mijn vader dat het kindje in doeken gewikkeld in de pompsteen lag. Hij heeft zich toen heel boos gemaakt, zoiets doe je niet. Ze hebben dan het kindje zorgvuldig afgelegd”, weet Sylvie nog.
Vroeger was het alsof het kind niet bestaan had. Ik had geen enkel aan- denken aan Shelly
In dertig jaar tijd is er heel wat veranderd op vlak van nazorg voor ouders met een miskraam. Sylvie kon niet terecht bij haar ouders voor steun. Het taboe werd doodgezwegen. Alles wat aan het kindje deed denken, werd door haar ouders weggegooid. “De geboortekaartjes die ik zelf getekend had, werden door mijn ouders weggegooid. Het ziekenhuis organiseerde zelf de begrafenis, wellicht uit schuldgevoel. Het kindje werd in Gent begraven, maar werd na zeven jaar terug opgegraven. Ik stelde voor om bij te betalen, maar dat kon niet, het moest weg. Onbegrijpelijk, hier in Anzegem mogen de kindjes 50 jaar blijven liggen”, vertelt Sylvie.
burgerlijke stand
Ondertussen mogen de ouders vaak het kindje nog mee naar huis nemen, een begrafenis organiseren en foto’s maken. Het kindje mag ook ingeschreven worden bij de burgerlijke stand. “Vroeger was het alsof het kind niet bestaan had. Ik had geen enkel aandenken aan Shelly. Dat is nu al veel beter. Maar het verdriet blijft hetzelfde”, voegt ze er aan toe.
Op een dag in 2016 zond VTM een reportage uit over sterrenweides, waar sterretjes voorzien worden voor doodgeboren kindjes, die geen kindergraf kunnen krijgen. “Ik heb toen mijn stoute schoenen aangetrokken en die zondag nog gebeld naar wijlen burgemeester Claude Vanmarcke. Ik heb toen voorgesteld in Anzegem ook een sterrenweide aan te leggen. Claude begreep me meteen en zou er alles aan doen. Helaas, door zijn overlijden had het gemeentebestuur zoveel aan het hoofd dat het in de vergetelheid geraakte. Ik heb toen Claudes dochter Pauline aangesproken en niet veel later was de sterrenweide een feit.”
Het eerste sterretje is van Sylvie’s dochtertje Shelly. “Ik moest eerst in het sociaal huis op gesprek. Daar mocht ik het lettertype kiezen van de tekst. Men stuurde een voorbeeld op, waar ik mijn goedkeuring moest aan geven. Niet veel later mocht ik het sterretje ophalen. Ik heb gekozen voor een plaatsje in de zon. Ik besef natuurlijk ook wel dat ze er niet is, maar ze kan er maar deugd van hebben. En nu kan ik ergens terecht om mijn dochtertje te bezoeken”, vertelt Sylvie. “Ik ben de gemeente en Claude Vanmarcke eeuwig dankbaar maar hoop dat er niet te veel sterretjes bijkomen.”
Facebookgroep
Op Facebook maakte ze een groep aan waar lotgenoten elkaar kunnen steunen en als ze dat willen hun verhaal vertellen. “In Nederland bestonden er al groepen, daar wordt altijd al veel gemakkelijker gesproken over zo’n dingen dan in België. Met deze groep wil ik aantonen dat je als ouder nooit alleen staat. De besloten groep met de naam ‘Lotgenoten bij het verlies van een kind’ heeft ondertussen al 387 leden. “Telkens er iemand bijkomt, geef dat een dubbel gevoel. Ik ben enerzijds blij dat die ouder steun bij ons kan vinden, maar anderzijds betekent dat ook dat er een kindje gestorven is. In de groep zijn er zes beheerders aan het werk, zo kunnen we 24 op 24 steun bieden. Sommige ouders, willen hun verhaal vertellen. Andere putten net steun uit het lezen van andermans verhalen, ik noem ze mijn ‘stille meelezertjes'”, legt Sylvie uit.
Thuis heeft Sylvie een plaatsje gemaakt voor Shelly. Ondertussen woont ze niet meer in Gent maar is ze verhuisd naar Anzegem. Ze heeft een 16-jarige dochter, Yana. (XC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier