Debbie Dewitte vier jaar na het fatale ongeval: “Diether leeft voort in ons zoontje Nikas”

Met de vierde Memorial Diether Cornaer in het verschiet, denkt Debbie Dewitte (36) nu nog net iets vaker met een warm hart terug aan haar partner. Diether kwam eind juli 2014 om het leven bij een zwaar verkeersongeval op de terugweg van Tomorrowland. “Ik heb het drama een plaats kunnen geven, maar Dieter zal altijd deel uitmaken van mijn leven en dat van ons zoontje Nikas.”

Even terug naar die noodlottige nacht van zondag 20 op maandag 21 juli 2014. Diether Cornaer en Debbie Dewitte, die al sinds 2005 een koppel vormden, hadden een heerlijk dagje Tomorrowland achter de rug en waren rond 2.30 terug naar hun woning in Brugge vertrokken. Maar op de A12 in Aartselaar liep het grondig fout. Debbie, die aan het stuur zat, en Diether kwamen op een kruispunt in aanrijding met een bestelwagen. De balans was loodzwaar: Debbie raakte zwaargewond, Diether was op slag dood.

Wat herinner je je nog van die noodlottige dag?

“Ik weet nog dat we een fantastische dag hadden beleefd. Veel vrienden rondom ons, leuke muziek, een uitgelaten sfeer… De rest van onze kameraden zou in de buurt van Boom blijven overnachten, maar wij beslisten om naar huis te rijden. Ons toen drie jaar oud zoontje Nikas logeerde bij mijn ouders in Deinze en we wilden daags nadien wat tijd met hem doorbrengen. Op de A12 was de situatie op dat bewuste kruispunt erg onduidelijk. Diether en ikzelf waren samen onze weg aan het zoeken en net toen is het gebeurd. Een hevige aanrijding… Ik ben pas twee dagen later uit mijn coma ontwaakt.”

En toen kreeg je ook het nieuws te horen dat Diether verongelukt was.

“Ik weigerde het eerst te geloven. Diether, mijn steun en toeverlaat, dood. Dat was een klap in mijn gezicht. Gelukkig kreeg ik veel bezoek van onze familie en vrienden, want het verdriet was haast ondraaglijk. De crematie heb ik zelfs moeten missen omdat ik aan mijn ziekenhuisbed gekluisterd was. Diethers uitvaart zelf vond pas op 31 augustus plaats. De familie heeft bewust zo lang gewacht, zodat ik er toch bij kon zijn. Daar ben ik nog altijd erg dankbaar voor.”

“In april 2016 werd ik in beroep volledig vrijgesproken voor onvrijwillige doodslag. Een enorme opluchting, want ik voelde me net een gangster”

Ontelbaar veel mensen reageerden verslagen op Diethers dood. Hij was blijkbaar erg geliefd.

“Klopt. De storm aan steunbetuigingen was onvoorstelbaar. Pas toen had ik door hoe graag Diether gezien was. Het rouwregister dat de gemeente Wingene had laten aanleggen, telde liefst drie volle boeken. De kindjes waar hij als sportfunctionaris les aan gaf, brachten tekeningen, tal van mensen belden of zochten ons op… In al die kleine gebaren vond ik heel veel troost.”

Heb je het verlies ondertussen een plaats kunnen geven?

“Toch wel. De pijn is er nog altijd, maar werd doorheen de jaren draaglijk. De scherpe kantjes zijn verdwenen. Ik heb Diethers onverwachte en bruuske dood aanvaard. Ik prijs me gelukkig dat ik 9,5 jaar lang met die heel mooie mens heb mogen doorbrengen. En hij heeft een erg mooi leven gehad. Dat bleek ook tijdens de uitvaart. De vele foto’s die de revue passeerden, de anekdotes. Diether heeft geleefd voor twee. Maar 36 jaar is veel te jong om te sterven.”

Ik kan me voorstellen dat je het de eerste maanden na het ongeval onwaarschijnlijk moeilijk hebt gehad.

“Ik heb therapie moeten volgen, want ik dreigde op automatische piloot over te schakelen. Het was niet langer leven, maar óverleven. Ons zoontje Nikas was toen amper drie en ik wilde er echt zijn voor hem. Ik ben ook erg snel weer beginnen werken. Bewust, want ik wilde de draad weer oppikken. Maar dat zorgde er wel voor dat ik mezelf dreigde te verliezen. Bij de eerste verjaardag van Diethers overlijden, heb ik de knop kunnen omdraaien. We hebben toen een deeltje van zijn as in Ibiza uitgestrooid, het eiland waar hij vijf jaar lang gewoond en gewerkt heeft. Die dag heb ik héél veel verdriet de vrije loop gelaten. Dat was een keerpunt voor mij. Ik had het gevoel dat ik eindelijk weer verder kon.”

Is er ondertussen weer plaats in je leven voor een nieuwe partner?

“Wel, kort nadat we Diethers as in Ibiza hadden uitgestrooid, ben ik weer verliefd geworden. Kris Verschoore heet hij, en we zijn nog altijd erg gelukkig samen. Het was een coup de foudre, maar tegelijk niet makkelijk. Ik bevond me als het ware tussen twee vuren. Diether was toen nog prominent in mijn leven aanwezig, maar tegelijk wilde ik Kris ook toelaten. Ondertussen hebben we daar een perfect evenwicht in gevonden. Nu heb ik erg veel steun aan Kris en hij is ook een echte vaderfiguur voor Nikas.”

Hoe gaat jullie zoon om met het feit dat zijn papa er niet meer is?

“Vier jaar geleden besefte hij niet echt wat er gebeurd was. Papa was toen voor hem een sterretje aan de hemel en elke avond wuifde Nikas Diether toe. Maar het verdriet was er wel, samen met de duizend vragen die hij over zijn papa heeft. Nu vertellen we erg vaak over Diether, want we willen de herinnering aan hem levend houden. Nikas heeft zijn papa misschien nooit écht gekend, maar hij zal wel weten wie hij was.”

Wat mis je het meest aan Diether?

“Vooral het feit dat hij er niet meer is voor Nikas. Hij zal nooit zijn fantastische papa gekend hebben. Nikas’ eerste communiefeest was wel een zwaar moment. Aan de ene kant ben je apetrots op je zoon, maar tegelijk besef je dat daar iemand erg belangrijk op ontbreekt. Ik herken trouwens veel van Diether in Nikas. Zijn krullen bijvoorbeeld. En net als zijn papa is hij gek van voetbal. Bij Daring Ruddervoorde is Nikas doelman, de favoriete positie van Diether. Hij zou zo trots geweest zijn…”

“Nikas heeft zijn papa nooit écht gekend, maar hij zal zeker weten wie Diether was”

Hoe zou je Diether omschrijven?

“Als een eeuwige optimist. Een echt feestbeest ook. Hij genoot met volle teugen van het leven en had totaal geen zorgen. We waren op en top gelukkig met zijn drietjes. Met Diether in de buurt leek het alsof de wereld geen problemen kende.”

Je steun en toeverlaat verliezen is hard, maar in 2015 moest je je voor de Antwerpse politierechtbank nog eens verantwoorden voor onvrijwillige doodslag. Hoe kwam dat nieuws aan?

“Ik was Diether al verloren, maar blijkbaar was die straf niet groot genoeg. Die beschuldiging verdiende ik echt niet. Er hing me van alles boven het hoofd: een rijverbod, een geldboete en zelfs een voorwaardelijke gevangenisstraf. Alsof ik een crimineel was… Maar gelukkig werd ik in april 2016 in beroep volledig vrijgesproken. Een enorme opluchting, want ik voelde me net een gangster. Toen die rechtszaak van de baan was, kreeg ik pas écht mijn klop. Dan ben ik in een burn-out beland en heb ik vijf maanden thuis doorgebracht. Ik kon me voor niks meer opladen. Met de hulp van psychologen, mijn familie en vooral van Kris ben ik uit het dal geklauterd. Ik ben er zeker van dat dit verhaal zonder Kris anders zou gelopen zijn… Ik voelde me echt mislukt in het leven. Alsof ik gefaald had. Ik heb toen mijn hele leven omgegooid en ben als apothekeres bewust vier vijfde gaan werken. Zo had ik meer tijd voor wat echt telt in het leven: mijn vrienden, familie en vooral Nikas.”

Hoe gaat het nu met je?

“Goed. Ik voel me lekker in mijn vel en ben weer de Debbie die iedereen kent: goedlachs en vrolijk. Maar Diether zal nooit uit ons leven verdwijnen. Vooral de ‘speciale dagen’ zijn moeilijk: Vaderdag, verjaardagen, Kerstmis en Nieuwjaar… Dan weet je dat er een stoel leeg blijft. Maar als ik eens een lastige dag heb, zijn er altijd de vrienden van Diether om me er weer door te sleuren. Op Facebook hebben we een besloten groepje waar herinneringen aan Diether opgehaald worden. Er wordt nog regelmatig iets op gepost en daar even in grasduinen is voldoende om me er weer bovenop te helpen.”

Luister je soms nog naar het lied dat Diethers vrienden voor hem maakten?

“Regelmatig zelfs. Zo besef ik maar al te goed dat hij eigenlijk nog altijd bij ons is. Ik ben er zeker van dat Diether weet hoe het met ons allemaal gaat.”

Zaterdag vindt de vierde Memorial Diether Cornaer plaats in Wingene. Sta je weer aan de start?

“Natuurlijk, al zal ik deze keer wandelen. (glimlacht) De conditie is niet wat ze moet zijn om te joggen. Die dag is ook één grote reünie voor alle mensen die Diether in hun hart dragen. Die dag is één groot feest. Dan ben ik apetrots dat ik Diether heb mogen kennen. Wingene zal voor mij trouwens altijd een speciale betekenis hebben. Het is niet alleen de gemeente waar Diether werkte, voor mij is het ook een herdenkingsplek. Diether heeft geen graf, maar in de tuin van het zwembad De Alk staat een appelboompje dat speciaal voor hem geplant is. Daar ga ik af en toe eens langs. Thuis hebben we ook een hoekje ingericht dat helemaal aan Diether gewijd is.”

“Hij zal voor eeuwig en altijd mijn ‘keppie’ blijven”

Hoe vaak schiet Diether nog door je gedachten?

“Elke dag. Dat gebeurt vaak door kleine dingen. Een liedje op de radio of een uitspraak van Nikas kunnen voldoende zijn om een herinnering aan de oppervlakte te brengen. Dan krijg ik spontaan een glimlach op de mond.”

Mocht je Diether nog eens iets kunnen zeggen: wat zou dat zijn?

“Dat hij voor eeuwig en altijd mijn keppie zal blijven. Dat zal nooit veranderen. En dat ik hem oneindig dankbaar ben voor onze zoon. Een mooier geschenk dan Nikas kon hij me niet geven.”