Cindy (41) op stage naar Zambia: “Mijn gezin drie maanden missen wordt het moeilijkst”

Op woensdag 7 maart vertrekt studente vroedkunde Cindy Casier richting Zambia om er drie maanden stage te lopen in het St. Francis Hospital in Katete waar jaarlijks zo’n 2.000 bevallingen plaats vinden. Evident is dat niet, want de Kuurnse moet haar man en vijf kinderen noodgedwongen missen.

Het jaar is amper begonnen, maar nu al is duidelijk dat 2018 voor de Kuurnse Cindy Casier en haar gezin heel bijzonder wordt. Tussen het studeren voor de komende examenperiode door, bereidt de mama van vijf immers haar stageperiode in het Afrikaanse Zambia voor. Ze is een van de ruim vijftig studenten verpleeg- en vroedkunde van Vives Kortrijk die naar het buitenland trekt. “De kers op de taart van onze opleiding”, glimlacht Cindy (41). “Samen met mijn medestudente vroedkunde Ine Berghman (25) uit Izegem en twee andere studentes verpleegkunde vertrek ik op 7 maart naar Katete, een stadje in het oosten van het land.”

Kriebels

Twee en een half jaar geleden begon Cindy aan haar tweede schoolcarrière. “Mijn middelbaar heb ik in Spes Nostra Kuurne en het Sint-Niklaasinstituut in Kortrijk afgewerkt. Daar volgde ik de studies verpleegaspirant. Daarna trok ik naar Tielt om kleuterleidster te worden. Dat ik ooit vroedkunde zou gaan studeren, had ik toen absoluut niet kunnen denken (lacht).” Toch begon het na de geboorte van haar jongste telg, de ondertussen 4-jarige Ynn, opnieuw te kriebelen. “Ik wilde echter niet meteen toegeven aan dat idee, maar jaar na jaar voelde ik die drang bij de start van het academiejaar. In de zomer van 2015 heb ik dan toch de knoop doorgehakt.”

Een gezin met vijf kinderen, een job als groepsverantwoordelijke bij Waak,… Makkelijk was het niet. “Maar ik wilde mijn droom absoluut waarmaken. Uiteraard heb ik mijn plannen met mijn man en kinderen uitgebreid doorgesproken. Ook voor hen veranderde er uiteindelijk heel veel”, zegt Cindy.

Spaghettiavond

“Zowel Stefaan als Jels (17), Frane (15) en Eef (14) staan van bij de start voor de volle 100 procent achter mij. Ook al betekende dat dat er drie jaar veel van hen gevraagd zou worden. Vroedkunde is een zware opleiding met verschillende stageperiodes. Mijn kinderen hebben het de voorbije tweeënhalf jaar vaak zonder mij moeten stellen. Onregelmatige uren of een plek in een ziekenhuis een eind van huis, het was zeker niet evident.”

Spijt heeft Cindy nog geen seconde gehad. “Elke bevalling die ik tot nu toe mocht begeleiden gaf me een onbeschrijflijk gevoel. Uiteraard kijk ik uit naar mijn buitenlandse stage, maar effectief vertrekken zal toch enigszins met gemengde gevoelens gepaard gaan. Ik weet nu al zeker dat ik mijn gezin tijdens die drie maanden enorm ga missen. Ik denk dat dat de zwaarste beproeving zal worden. Gelukkig is er Skype, al zal dagelijks contact moeilijk worden. Naar verluidt durft het internet het in Katete het nu en dan eens laten afweten.”

Aan haar stage in Zambia hangt ook een stevig prijskaartje. Cindy kan wel rekenen op een beurs, maar samen met Ine organiseerde ze midden december een spaghettiavond. “Die zorgde voor forse financiële injectie”, knipoogt ze. “Het overgrote deel van het ingezamelde geld zullen we besteden aan de aankoop van verschillende medische toestellen en ander nodig materiaal voor het plaatselijke ziekenhuis. Een Doppler-toestel bijvoorbeeld waarmee je naar de hartslag en bewegingen van het ongeboren kindje kan luisteren vanaf de veertiende week van de zwangerschap. Een klein deel van de opbrengst zullen we gebruiken voor ons eigen onderhoud ter plaatse. Ine en ik zijn de 300 mensen die een bijdrage deden dan ook enorm dankbaar. Die steun betekent erg veel voor ons.”

40 bevallingen

Tot op vandaag kon de Kuurnse vroedvrouw in wording meewerken aan 21 bevallingen. “Ik hoop om in Zambia de overige 19 van de opgelegde veertig te kunnen verwezenlijken”, zegt ze. “Uiteraard zullen de werkomstandigheden er helemaal anders zijn dan in België.” Tijdens hun stage verblijven de studentes op de campus van het lokale ziekenhuis. “Hoe ons huisje er zal uitzien is voorlopig een groot vraagteken. Het zal even aanpassen worden, maar ik ben er zeker van dat het goed komt. Ik hoop vooral om de plaatselijke vroedvrouwen mijn eigen kennis en expertise te kunnen bijbrengen. Het wordt sowieso pittig, maar ik ben er klaar voor”, besluit ze. (BRU)