‘From Zero to Hero’: dit staat Chris Seynaeve uit de Tinnenpotstraat op het lijf geschreven. Hij ‘schoolde’ zichzelf op nog geen jaar tijd om van rokende bourgondiër tot triatleet. En nog geeft hij niet op, integendeel. Hij wil meerdere triatlons afwerken, maar het liefst zou hij daar een goed doel aan koppelen, en dat lukt momenteel nog niet zo goed.
Een ererondje langs de eindmeet durfde Chris Seynaeve niet lopen vooraleer zijn eerste volledige triatlon eropzat, op 23 december vorig jaar. “Ik vreesde dat ik bij het zien van al die mensen die mij opwachtten ik de moed niet meer zou bijeenrapen om de laatste kilometers af te haspelen.” Meer dood dan levend liep hij uiteindelijk de meet ter hoogte van de school De Kleine Tovenaar, de voormalige Tinnenpotschool, over. Drie kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en een marathon (42,195 kilometer) lopen kruipt in de kleren, vooral voor iemand die nog geen jaar voorheen een bourgondiër pur sang was. Maar het luid applaus en gejuich dat weerklonk en de aanwezigheid van velen hielpen hem snel recupereren. Zo snel zelfs dat hij nog ter plaatse kon meegenieten van het feestje dat voor hem én het goede doel op de speelplaats van de school werd gebouwd. En ook de dokter was positief na een snelle check-up die avond: kerngezond!
Verslaving
Chris Seynaeve zwoer plechtig om nooit meer op dergelijk hoog niveau te sporten. Maar hij heeft de smaak voergoed te pakken en wil toch weer triatlons afwerken. Effectief in het meervoud… “De marathon van Antwerpen in april, de E3-prijs voor wielertoeristen en al wat zich aandient en haalbaar is, wil ik afwerken. Dit om op te bouwen naar de Iron Man in Vichy op 25 augustus.” De gezonde levensstijl bevalt hem intussen. “Sigaretten heb ik niet meer aangeraakt en ik heb ook mijn leefgewoontes aangepast. Ik heb een nieuwe verslaving: sporten. Dagelijks staat er nu een training op het menu. Ik ben een totaal andere mens geworden.”
Amper vier weken na zijn prestatie op 23 december, sloeg hij al terug aan het trainen. “Ik krijg positieve feedback van mijn coach. Ondanks het koude winterweer van de afgelopen weken boekte ik toch aanzienlijke vooruitgang. Ik ben bouwvakker, ik ben het gewoon om buiten aan de slag te zijn”, lacht Chris. Hij wil nu stap voor stap zijn tijden scherper stellen. “Tijdens het eindejaar was het echt van moeten, ik kon de mensen die met me mee leefden niet in de steek laten. Maar nu is het puur een hobby geworden. En een leuke. In de voorbereiding naar mijn eerste triatlon heb ik de Ten Miles in Antwerpen gelopen. Ook dit was onvergetelijk. Al die mensen die je langs het parcours staan aan te moedigen…” Straks loopt hij dus het marathononderdeel van dit event. “Aanvankelijk lag het lopen me eigenlijk het meest, maar nu neigt dat meer naar het fietsen. Maar ook het zwemmen is een leuke uitdaging: ik zou willen overschakelen van schoolslag naar crawl…”
Goed doel gezocht
De sportieve uitdagingen wil hij sowieso volbrengen. Maar hij zou er graag opnieuw een goed doel aan koppelen. “Dat was al het geval met mijn eerste triatlon met eindejaar. Maar het administratieve daarrond nam heel veel tijd en energie in beslag. Tijd die ik liever in de voorbereiding van het sporten zou steken.” Daarom steekt Tinne Seys, een ver familielid, op dat vlak een handje toe, zodat Chris zich volledig op het sporten kan toeleggen.
Maar het lijkt niet evident. “Begrijpen wie kan: goede doelen zijn blijkbaar niet meer zo happig om een cheque in ontvangst te nemen. En ook sponsors staan niet te trappelen. Blijkbaar moet je eerst een BV zijn vooraleer je op dat vlak iets serieus kan ondernemen”, zuchten de twee. “Maar we geven niet op. We zoeken verder.”
“We zoeken nog sponsors en een passend goed doel”
Het liefst zou Chris iets voor kinderen doen. “Als 15-jarige zag ik destijds een kind voor mijn ogen verongelukken en ik verloor ook mijn eigen neef bij een verkeersongeval. Die beelden blijf ik in mijn hoofd afspelen. Daarom wil ik het liefst een goed doel voor kinderen steunen. We gaan de wereld niet veranderen hiermee, maar alle beetjes helpen! Er zijn al genoeg mensen die meelopen met de kudde, ik loop liever de andere richting uit”, klinkt het resoluut.
De ultieme droom van Chris is om ooit de Iron Man in Hawaï tot een goed eind te brengen. “Maar zover zijn we nog lang niet”, is hij realistisch. “Het zal wellicht een ultieme droom blijven, want je moet geselecteerd worden hiervoor. Maar zeg nooit nooit”, besluit hij.
Info bij Tinne Seys, tinne40@gmail.com.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier