Charisse, naaktmodel met reuma: “Poseren doet me even de pijn vergeten”

“Het idee dat ik met mijn lichaam iets moois kan doen, geeft mij een goed gevoel.” Charisse Van Canneyt uit Brugge lijdt aan reuma, maar is ondanks die aandoening ook … naaktmodel. Poseren is voor haar extra zwaar. “Maar tijdens zo’n fotoshoot kan ik de pijn even van mij afzetten.”

Charisse Van Canneyt (22) uit Brugge lijdt aan fibromyalgie, een vorm van reuma die letterlijk ‘pijn van spier- en bindweefsel’ betekent. “Ik heb last van helse pijnen, vermoeidheid en stramme spieren”, legt ze uit. “Ik moest stoppen met paardrijden en zwerkbal, mijn andere sportieve hobby. Maar ook mijn loopbaan lijdt onder de aandoening. Ik studeerde af als schoonheidsspecialiste en gespecialiseerd voetverzorger, maar volg nu noodgedwongen een opleiding tot administratief bediende. Omdat dat fysiek minder belastend is.”

Toch wil de jonge vrouw niet dat haar ziekte haar hele leven bepaalt. Zo blijft ze ondanks de vele ongemakken bezig met haar passie: poseren. Meestal poedelnaakt. Onmogelijke poses aannemen en lang blijven stilstaan, tot de fotograaf zijn juiste beeld te pakken heeft: evident is het nochtans niet voor iemand met een aandoening die ervoor zorgt dat spieren sneller verkrampen. “Dat is inderdaad behoorlijk lastig voor mij”, vertelt Charisse. “Zeker de laatste maanden, want sinds oktober heb ik meer last van mijn fibromyalgie. Na een shoot ben ik dan ook behoorlijk afgemat. Ik heb ondertussen geleerd om fotografen vooraf in te lichten, zodat ze weten dat ik het lastig kan krijgen. Maar hoeveel pijn het ook mag doen, ik blijf poseren. Tijdens zo’n fotoshoot kan ik die pijn even van mij afzetten. En het resultaat van de foto’s geeft me altijd een pak voldoening. Even in mijn eigen wereld zitten, acteren als het ware, en ondertussen iets creëren dat mooi en smaakvol is.”

Ik hoop echt dat ik nog lang kan poseren. Ik ben wel bang dat het in de toekomst moeilijker zal worden.

Gevangen in kleren

Charisse begon op haar 16de met fotoshoots. “Voor alle duidelijkheid: mét kleren”, glimlacht ze. “Ik vond dat leuk en ben het blijven doen. Al voelde ik me al snel gevangen in die kleren. Vanaf mijn 18de ben ik dan ook naakt beginnen poseren. Zonder kledij voel ik me beter, zelfverzekerder. Ik ben nogal klein van gestalte en met kleren aan lijk ik op een kort patattenzakje. (lacht) Naakt komt mijn figuur, waar ik wel zeer tevreden over ben, beter tot zijn recht. En het idee dat ik met mijn lichaam iets mooi kan doen, geeft mij een goed gevoel. Eindelijk, na alle pijn en ellende, iets waaraan ik mij kan optrekken. Ook al ben ik al een paar keer na een shoot naar huis vertrokken terwijl ik me niet helemaal oké voelde, door mijn aandoening. Ik kwam dan ook compleet uitgeput thuis en stortte in. Zo veel heb ik over voor die passie. In die drie jaar dat ik mijn diagnose ken, heb ik nog maar één keer een fotoshoot moeten afzeggen. Ik hoop dat dat niet te vaak meer gebeurt, want ik haat het om plannen te moeten annuleren.”

Hoewel Charisse nog maar drie jaar weet dat ze aan fibromyalgie lijdt, voelde ze al op haar 14de dat er iets niet klopte. Als kind was ze een actieve en sportieve wildebras, maar tijdens haar puberteit kreeg de Brugse last van vermoeidheid en chronische schouder- en nekpijn. “Stress”, klonk de diagnose van de kinesist. Een aannemelijke verklaring, zeker voor een middelbare scholier tijdens de examenperiode.

Onverklaarbare pijn

Maar de pijn werd met de jaren erger. Pas op haar 19de werd de échte oorzaak van de onverklaarbare pijn, de vermoeidheid en de stramme spieren duidelijk. “De diagnose kwam er eigenlijk eerder toevallig”, vertelt Charisse. “Mijn jongere zus, die gelijkaardige klachten had, werd na een verlammingsaanval wél juist doorverwezen in het ziekenhuis. Daar ontdekten ze dat ze aan fibromyalgie leed. Ik legde nog niet meteen een verband, want bij haar waren de symptomen veel erger. Maar ik leed mentaal enorm onder die onverklaarbare vermoeidheid en pijn. Beseffen dat er iets aan de hand is met je, maar niet weten wat, is heel zwaar om te dragen. Op een gegeven moment had mijn moeder er genoeg van: ik moest me van haar ook laten testen op fibromyalgie. Toen bleek dat ik aan dezelfde aandoening leed als mijn zus. (zwijgt even) Zo’n diagnose is natuurlijk niet leuk om te horen. Maar ik was vooral opgelucht: ik ben dan toch niet zot. Eindelijk een verklaring voor al die problemen. Want ik moest niet alleen stoppen met mijn geliefde sporten, ook mijn sociaal leven leed onder die vermoeidheid en pijn. Vaak had ik gewoon geen zin om uit te gaan met mijn vrienden.”

Ook voor Melina Van Landschoot, de mama van Charisse, was het zwaar om dragen. “Al was vooral de periode vóór de diagnose lastig”, reageert zij. “De constante klachten, de vele doktersbezoeken, onderzoeken bij de radiologie… Allemaal zonder resultaat. Als moeder ben je de wanhoop nabij. Elke keer opnieuw hoop je dat ze toch iets zouden vinden. De diagnose was heel moeilijk te stellen, aangezien ze allebei niet in de juiste leeftijdscategorie vallen voor deze ziekte. Ik lijd trouwens wellicht ook zelf aan fibromyalgie, al werd die diagnose nooit gesteld. Als kind en in mijn puberteit had ik ook veel last van spierpijn, krampen en vermoeidheid, maar daar kleefden ze doodeenvoudig het etiket groeipijn op. Daar moest ik het mee stellen.”

Taboe

Nadat de diagnose gesteld werd, moest Charisse langs bij een psychologe. “Die leerde me vooral dat een goede routine voor mij heel belangrijk is. Inspanningen netjes doseren. Niet de ene dag veel doen en de volgende dag weinig. Wat net moeilijk is met fibromyalgie: want je hebt dagen waarin je de wereld aankunt, maar ook dagen waarin je liever de hele dag in bed blijft. Ook bij zulke piek- en dalmomenten moet ik mijn inspanningen blijven doseren. Anders bekoop ik dat achteraf.”

Toch probeert ze nog dagelijks te fitnessen, door de pijn heen. “Want door mijn aandoening kan ik met moeite vijf kilo heffen zonder pijn te hebben. Maar ik moet dit echt doen voor mezelf. Omdat ik sterker wil worden. Dat die work-outs ook een positief effect hebben op mijn figuur, is mooi meegenomen”, lacht ze.

En dat mooie figuur komt goed van pas bij haar passie. Charisse poseert immers nog bijna uitsluitend naakt. “Ik besef dat dat voor veel mensen een taboe is, maar voor mij is het dat niet. Let op: ik ben geen naturist. Ik voel mij zelfs oncomfortabel bij naakte mensen. Maar als ik een mooi en kunstzinnig concept kan uitwerken door naakt te poseren, dan voel ik geen schroom. Ik voelde me zelfs, eerlijk waar, minder op mijn gemak toen ik mét kleren poseerde voor dit interview, dan toen ik poedelnaakt in een bos stond voor een kunstzinnige foto.”

Hoe zwaar het ook is, ik blijf poseren.

“Er zijn natuurlijk extra risico’s verbonden aan naakt poseren. Je weet nooit met wie je precies afspreekt voor een fotoshoot. Daarom doe ik altijd grondig onderzoek vooraf. Ik bekijk het portfolio van de fotografen en zeg niet vaak meteen toe. Ik heb liever eerst een gesprek om te zien hoe ze zich gedragen en of het klikt. Ik heb geleerd dat je als model sterk in je schoenen moet staan. Je mag je absoluut niet inhouden om voor jezelf op te komen. Ik ben gelukkig nooit verkracht geweest, maar ik heb wel al slechte ervaringen gehad. Als ik nu voel dat de fotograaf zich vreemd begint te gedragen, durf ik snel van mij afbijten.”

Celstraf

“Ik hoop echt dat ik dit nog lang kan doen”, vervolgt Charisse. “Ook al ben ik bang dat het in de toekomst moeilijker zal worden. Eenmaal ik een vaste job heb, zal ik misschien geen energie meer over hebben voor een fotoshoot. Maar ik droom van artistieke fotoshoots in spectaculaire landschappen. Zoals Marisa Papen (een bekend naaktmodel uit Limburg, red.), ja, voor wie ik enorm veel bewondering koester. Ik heb heel veel respect voor de manier waarop ze met naakt-shoots onderwerpen onder de aandacht brengt. Maar zoals zij een celstraf riskeren door naakt te poseren op openbare plaatsen, dat zou ik toch niet durven.”

En haar mama, wat vindt die ervan dat haar dochter geregeld naakt voor de lens staat? “Ik heb Charisse altijd gesteund in haar keuzes en heb haar, tot mijn grote verwondering, door die fotoshoots zien openbloeien en veel zelfverzekerder worden.”