“Ceetje” Putman weet van geen ophouden bij Essevee

Roger Putman aan de massagetafel: "Hier voel ik me thuis en iedereen ziet me graag." © HDV
Redactie KW

Nu het voetbalseizoen opnieuw gestart is voor Zulte Waregem, voelt Roger “Ceetje” Putman (72) zich weer helemaal in zijn sas. De man die al 38 jaar mee helpt bij de club, is daar inmiddels uitgegroeid tot een waar clubicoon. Hij is dan ook zeven dagen op zeven beschikbaar, masseert de benen van de spelers, is vaak sfeermaker van dienst en helpt waar nodig. “Hier voel ik me thuis en iedereen ziet me graag.”

Het interview start met enige vertraging. De training is wat uitgelopen en spelers, trainersstaf en Roger “Ceetje” Putman zijn iets later gaan eten. Trainer Francky Dury komt even later als eerste naar buiten, even later gevolgd door Roger.

Dat moet wel plezant zijn voor jou als vrijwilliger om zo dicht te staan bij spelers en trainersstaf, nee?

“Ik kan dat niet ontkennen. Nu we eten niet alleen samen, ik doe van alles en nog wat voor de club en de spelers en zie de voetballers ook op de massagetafel. Zelfs Thomas Buffel die nog maar onlangs is overgekomen van KRC Genk komt al tweemaal per week langs.”

“Francky Dury zei me: ‘over vier jaar kunnen we samen met pensioen'”

Wat krijg je zoal te horen aan de massagetafel?

“Wat precies, dat zeg ik niet. We maken vaak grapjes en verder gaat het over koetjes en kalfjes. Ik heb het in elk geval nooit over het voetbal. De spelers zijn er al de hele dag mee bezig en ze willen het dan ook wel graag eens over wat anders hebben. Ik geef hen ook nooit kritiek. Soms vragen ze wel eens wat ik vond van hun prestatie op het veld, maar als het slecht was, vertel ik het niet.”

Ik kan me voorstellen dat vrienden en kennissen je de pieren uit de neus vragen over transfers. Los je wel eens iets?

Niets krijgen ze van mij te horen. Horen, zien en zwijgen, dat is mijn devies. De club zou het ook niet tolereren mocht het anders zijn.”

Je bent hier nu 38 jaar vrijwilliger. Wat betekent dat voor jou?

“Alles. Hier ben ik gelukkig en meer moet dat niet zijn voor mij. Kijk ik ben alleen sedert mijn vrouw Rita 18 jaar geleden overleden is aan de gevolgen van kanker. Dat was een harde klap voor mij. Bij Zulte Waregem heb ik opnieuw het plezier in het leven gevonden. Ik kom hier elke ochtend om 8 uur toe, ontbijt met de spelers, volg trainingen en geef dus ook massages. Tussendoor bekijk ik wel wat er te doen valt. Rond 17 uur ga ik weer naar huis. In het weekend mis ik geen enkele match en probeer ik na de match mee voor de sfeer te zorgen. Ik zorg dan vaak voor de vlag en zonodig dans of zing ik ook na winst.”

Gun jij jezelf nooit een vrije dag?

“Neen, weet je in juni ligt alles hier een maand stil en op het einde ben ik aan het aftellen tot ik opnieuw naar hier kan komen. Niet dat ik me thuis verveel hoor. Ik doe dan wat klussen of ga iets vaker vissen, maar na verloop gaat het toch kriebelen.”

Hoelang hoop je hier nog door te gaan?

“Ik weet het niet. Francky Dury zei me onlangs dat we over vier jaar samen met pensioen kunnen gaan. Hij is er dan 65 en ik ben er dan 76. Dat zou mooi zijn natuurlijk, al is het dan wel nodig dat mijn gezondheid goed blijft. Is dat zo, dan wil ik zeker nog zolang doorgaan. Nadien ga ik dan wat meer tijd vrij maken om met de kinderen en mijn kleinkind op reis te gaan.”

Over je kleinzoon Milan gesproken. Hij voetbalt, maar niet bij Zulte Waregem. Vind je dat jammer?

“Nee, nu speelt hij bij de buren van Racing Waregem en het is goed zo. Stiekem hoop ik natuurlijk dat hij later wel kan doorbreken bij Zulte Waregem maar ik weet zelf maar al te goed dat de lat hier erg hoog ligt natuurlijk. Ik volg Milan alleszins op de voet. Zo probeer ik zo vaak als mogelijk aanwezig te zijn bij de matchen en ik durf kritisch te zijn voor hem. Als hij niet goed gespeeld heeft, ga ik het hem zeggen. Het is de beste manier om bij te leren.”

Mag ik aannemen dat je zelf ook actief aan sport doet?

“Ik probeer dat toch een beetje. Zo ga ik om de twee dagen 60 km fietsen. Tot voor een paar jaar deed ik dat als lid van de wielertoeristenclub van Waregem maar nu rijd ik in mijn eentje. Ik ben gestopt in de club toen ik een keer moest lossen op de Kluisberg. Op een vlak parcours ga ik nog altijd met de besten mee, maar op de hellingen niet meer en dus was dat voor mij het moment om voortaan alleen te fietsen.” (Freddy Vermoere)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier