Bertha Dewispelaere vierde in het Verzorgings- en rusthuis Acropolys haar 102de verjaardag. Ze werd op 2 oktober 1916, midden de Eerste Wereldoorlog dus, geboren in Lovendegem als derde oudste van zes kinderen. Zoals in elk landbouwgezin moesten de kinderen na schooltijd helpen op de boerderij. Toch zegt Bertha dat ze dan wel een strenge, maar toch goede jeugd gehad heeft.
Bertha mocht verder studeren en haalde haar einddiploma ‘snit en naad’ met grote onderscheiding. Ze bleef helpen op de boerderij en daarnaast naaide en herstelde ze de kledij van de hele gezin. Bertha was ook heel sociaal en had veel vriendinnen. Ze hield van tuinieren zoals bloemperkjes aanleggen en als ze nog tijd had tekende ze ook graag.
Mooie krullen
Maar toen begon de Tweede Wereldoorlog. Er waren soldaten gelegerd op de boerderij, een van hen was een lieve, mooie jongen met donker krullend haar. Bertha werd verliefd en in 1941 trouwde ze met haar Jozef. Maar de oorlog bracht veel ellende mee, en een vreselijke winter. Er was een tekort aan van alles, maar ze sloegen zich erdoor. In de koudste wintermaand van januari 1942 werd hun eerste zoontje Jean-Marc geboren, het volgend jaar kwam Nicole, twee jaar later Christian, drie jaar nadien Liliane, vier jaar later Patricia en drie jaar verder Marie Christine, nog eens twee jaar later Luc en tenslotte het volgende jaar Dominique, de jongste spruit.
20 kleinkinderen
Het gezin moest omwille van Jozefs beroep dikwijls verhuizen. Eerst woonde het gezin in Antwerpen, een jaar later in Gent, vervolgens in Doornzele-Terdonk, Ledegem, Harelbeke en tenslotte Waregem in de Generale Bank. Intussen zijn er 20 kleinkinderen: Kathleen, Katharine, Dimitri, Isis, Roxanne, Igor, Lisbeth, Christophe, Philippe, Sven, Bart, Annelies, Ann-Sophie, Marie-Pascale, Nicolas, David, Laetitia, Elia, Daan en Victor. En met Alexandre, Elisabeth, Louis, William, Edwin, Yan, Niels, Nathanaël, Ruben, Gaëlle, Max-Emile, Séline, Rince, Chloé, Maxime, Charles, Louisa en Ena ook al 18 achterkleinkinderen.
Onvermoeibaar
Toen Jozef hulpbehoevend werd en Bertha het niet meer alleen aankon verkozen ze samen naar de Acropolys te verhuizen. “Ik heb het hier goed en de kinderen moeten zich geen zorgen maken“, verzekert Bertha die diep katholiek, heel sociaal, actief en gastvrij is. “Ons moeder is en was onvermoeibaar, zeker toen de kinderen klein waren en Bertha tenten bouwde in de tuin, miniboterhammekes bracht voor de poppen – die de kinderen natuurlijk opaten – theaterkostuums maakte voor haar kinderen en andere kinderen voor toneelopvoeringen in de scholen”, halen de kinderen anekdotes op. “Moeder kookte ook heerlijk met veel variatie zodat iedereen iets had wat hij of zij lustte.”
Heel moeilijke momenten voor Bertha waren het heengaan van haar echtgenoot Jozef en vooral ook toen haar zoon op 55-jarige leeftijd overleed.
(YVW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier