Kevin heette hij. Ik leerde hem kennen tijdens een uitwisselingsproject voor studenten journalistiek. Een tiental nationaliteiten verzamelde in Nederland. Kevin kwam uit Mechelen, in die tijd was dat voor mij ook het buitenland. In mijn ogen leefde hij zelfs op een andere planeet.
Het was immers de eerste veganist die ik ontmoette. Vandaar dat hij in mijn geheugen gegrift staat, want zijn filosofie fascineerde me mateloos. Mijn eerste gedachte was: “Zot!” Mijn tweede gedachte: “Ik zou dit nooit kunnen of willen…” Iedereen vroeg hem honderduit over zijn levensstijl. Hij at zelfs geen eieren en wou ook geen leder aan zijn voeten. Ik snapte zijn beweegredenen wel, maar het was een overtuiging die ik niet wou delen.
Vegetariërs kende ik wel, alhoewel die zich destijds ook nog in het geitenwollensokkenkamp bevonden. Op familiefeestjes moesten ze het dan stellen met een stuk vis, want voor vleesalternatieven moest je toen nog naar Antwerpen of Brussel rijden. Intussen heeft iedereen wel – naast een zatte nonkel – ook een vegetariër in de familie. Zelfs de slager verkoopt veggie.
Veganisten zijn al lang geen aliens met geitenwollen sokken meer
Vegetariërs zijn al goed ingeburgerd en veganisten raken het stilaan ook. Getuige daarvan de vele Kortrijkse initiatieven. Christel Wante was een van de pioniers. Terwijl wij nog dachten dat veggieburgers enkel in Antwerpen te vinden waren, serveerde zij al veganistische frietjes mét veganaise en allerlei snacks. Tegenwoordig kan je ook veganistisch ontbijten, brunchen, lunchen… in onze stad. Bij Heiko en Vanessa op de Pottelberg kan je zelfs terecht voor verzorgingsproducten of handtassen die in de veganistische filosofie passen.
Veganisten maken meer en meer deel uit van onze maatschappij. Het zijn al lang geen aliens met geitenwollen sokken meer. Binnen tien jaar zijn ze even ingeburgerd als vegetariërs. Benieuwd welke nieuwe manier van eten hierna de kop opsteekt. Ik blijf alvast genieten van een biefstuk en koteletje op mijn bord.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier