Bekende waternimfen nemen afscheid van hun job in de Kortrijkse zwembaden

Terwijl velen uitkijken naar de opening van het nieuwe zwembad, zijn anderen aan het treuren om de legendarische baden die weldra leeg komen te staan. De stad Kortrijk neemt op 28 februari voorgoed afscheid van zowel Mimosa als Magdalena. Samen met die bekende Kortrijkse wateroorden hangen ook vier bekende waternimfen voorgoed hun badpakken aan de haak.

Ze voelden al een tijdje nattigheid, maar geloofden niet dat hun tweede thuis zou sluiten voor ze er hun carrières zouden afsluiten. Marie-Jeanne Depraetere en Francine Casaert werken 40 jaar in de Kortrijkse zwembaden, Cathia Lamon heeft 36 jaar op haar waterteller en Chantal Duck was 33 jaar aan de slag in de Kortrijkse zwembaden. 28 februari is het voor hen voorgoed gedaan met de waterpret. Zullen ze het water van hun vertrouwde baden bottelen? Gaan ze flessen verkopen met etiketjes waarop ‘Het laatste water van Mimosa’ of ‘Magdalena voor ze droog stond’?

“Niet alleen voor ons zal het anders zijn, ook voor de Kortrijkse bevolking. De mensen zijn gewoon dat ik aan de rand van het water zit. Drie vierde van de Kortrijkzanen heb ik leren zwemmen,” zegt Marie-Jeanne Depraetere. “Intussen weten we al een tijd dat onze zwembaden gaan sluiten. Natuurlijk, nu komt de dag snel dichterbij. Donderdag de 28ste zal ik wellicht heel triestig zijn. Maar in mijn hoofd heb ik de knop al omgedraaid. Het is gedaan. Het einde van een tijdperk.”

Donderdag zal Marie-Jeanne uitzonderlijk ook ‘s avonds werken. “Normaal doe ik de vroegen op donderdag. Maar nu mag ik er van onze baas ook ‘s avonds bij zijn. Omdat ik hem gezegd had dat ik na zoveel jaar zelf de deur wou dichttrekken. Ik wil de laatste mensen zien buitengaan. Als de deur gesloten is, is dit hoofdstuk ook voorgoed afgesloten.”

Verwend

Dan gaat Marie-Jeanne aan de slag op de Kortrijkse containerparken. Zwemmen blijft ze doen. Nu al gaat ze geregeld naar Lago Zwevegem om er een 40-tal baantjes te trekken. De stad had het personeel van de zwembaden de keuze gegeven. Ze konden overstappen naar Lago, het bedrijf dat voortaan naast het nieuwe zwembad op Kortrijk Weide ook de zwembaden aan het Lagaeplein en dat aan de Abdijkaai zal beheren. Twee jaar geleden begonnen er al personeelsleden naar andere stadsdiensten over te stappen, de andere mogelijkheid. De nieuwe werkkrachten die hun plaatsen innamen, kregen ofwel tijdelijke arbeidscontracten of tekenden meteen al bij Lago. Alle oudere werknemers bleven bij het stadsbestuur werken. Want ze konden maar een deel van hun anciënniteit meenemen als ze in het water wilden blijven.

Chantal Duck, zit van het jaar 1987 in de zwembaden. De voormalige zwemkampioene was jaren vooral in Heule aan de slag tot ze vijf jaar geleden ploegleidster werd van redders en schoonmaaksters. Intussen is zij al deeltijds overgestapt naar Texture en spendeert ze ook nog een aantal uren in het Kortrijkse waterdepartement. Zelf zwemt Chantal helemaal niet meer. “Ik doe het niet meer graag. De techniek is gebleven, maar de conditie is achteruitgegaan en ik lig niet meer goed in het water. Toen ik vroeger zwom, zag ik de tegeltjes passeren, nu kruipen ze voorbij. Je geraakt er gefrustreerd van. Ik heb nochtans eindeloos veel kilometers gezwommen.”

zwemclubs

“Maar het afscheid zal me natuurlijk raken,” zegt Chantal Duck nog. “Ik voel de pijn nu al een beetje in mijn buik. Ik was eigenlijk wel graag mee geweest, omdat het zwembad mijn habitat is. Ik ben altijd in de zwemclub geweest. De Kortrijkse Zwemkring, KZK, bestaat 107 jaar. Het is ons kindje. Ik ben er nu nog coach. Eindelijk zullen onze zwemmers kunnen trainen in een 50-meter bad. Nu reden we nu twee keer per week naar Moeskroen om dat te kunnen doen. In die context kijk ik wel uit naar dat nieuwe bad. En nu zullen alle trainers op dezelfde plaats bezig zijn. Nu heb je vijf trainers in Mimosa, vier in Heule en drie in het Magdalenabad. We gaan ons nu kunnen groeperen. Maar ik ga dus niet mee naar Lago. Ik kon mijn 33 jaar anciënniteit niet meenemen, plus ik ben een gewoontedier. Ik heb me altijd goed gevoeld bij de stad, dus ik blijf bij de stad. Het is een goeie werkgever.”

Toch is niet elke sportclub even enthousiast over het nieuwe complex aan Kortrijk Weide. Het wordt onbetaalbaar, mopperen sommigen, en het nieuwe bad zal niet in staat zijn om iedereen voldoende trainingsfaciliteiten te geven. “Wij zijn alvast reuze content met de faciliteiten die we krijgen. We zullen zien eens de werking start, hoe het loopt. Maar wat accommodatie, samenwerking met andere clubs, de stad en Lago zelf betreft, zien we het rooskleurig in. Dat de prijs stijgt, is normaal. Er zijn veel andere steden waar men al langer veel meer betaalt. We zijn gewoon lang verwend geweest. In omliggende gemeenten was het al lang duurder. Je moet ook kunnen terugkijken en toegeven dat we jarenlang enorme voorrechten hebben gehad, in plaats van te sakkeren.”

Kopje onder

“Zelfs als ik mijn anciënniteit had kunnen meenemen, was ik niet meegegaan naar Lago,” zegt Cathia Lamon. Zij is 55 en werkt 36 jaar als redder. Zelf zwemt ze niet vaak meer. “Geen zin meer. Ik heb het gewoon gehad met het water,” zegt ze droog. Al moet ze straks gaan poetsen in Texture. Ze schakelt wel op een halftijdse job over. Cathia ging met haar zussen zwemmen in het Magdalenazwembad toen ze amper vier was. Later schopte ze het tot de nationale waterpoloploeg.

Na veertig jaar wil ik zelf de deur dichttrekken. Ik wil de laatste mensen zien buitengaan

“Nee, ik zou niet meegegaan zijn. Hier zitten we in ons kleine zwembadje,” zegt ze. Ze is zowat haar hele beroepscarrière in Mimosa actief geweest. “Hier weten we wie er binnenkomt. We behouden het overzicht. Je neemt je voorzorgen, voor er iets kan gebeuren. Je ziet kinderen die alleen lopen. Je monstert ze op voorhand. Slechte zwemmers heb je in de gaten. In dat nieuwe bad heb je geen overzicht meer. Dat is een recreatieoord. Het familiale karakter is er helemaal weg. Maar je kunt niet ontkennen dat de faciliteiten in dat nieuwe bad veel beter zullen zijn. Nu alleen maar hopen dat de clubs en scholen daarvan kunnen genieten en dat ze door de oplopende kosten niet kopje onder gaan.”

Weg van het water

Francine Casaert is er nog lang niet over. Ook zij heeft 40 jaar voor de Kortrijkse zwembaden gewerkt. Ze heeft een speciale band met het open zwembad aan de Abdijkaai, waarvan ze jaren de opstart en de opkuis voor haar rekening nam. Samen met Marie-Jeanne is zij de enige die het statuut van vastbenoemde heeft. Ze is ambtenaar. Na hen kwamen er alleen statutaire contractuelen.

Zij gaat in de bibliotheek werken. Ze zwemt dan zelf nog zelden, ze was wel liever op de sportdienst gebleven. Een overstap naar Lago heeft ze nooit overwogen.: “Het is een andere cultuur. Het zullen daar allemaal jonge spetters zijn. Alles moet groter en feller. Maar zelf ben ik een beetje in de rouw. Voor de jeugd zal het misschien beter zijn, maar voor de mensen die de gezelligheid, de gemoedelijkheid in de oude baden ervaren hebben, zal het een aanpassing zijn. Het bad is veel groter. Er zijn maar één of twee banen die altijd voor het publiek zullen open zijn. Zoals hier in Mimosa, kan je eens in de breedte zwemmen. Of als je bang bent, kan je aan de kant zwemmen. Maar daar zal het ervan afhangen hoe de baden zullen verdeeld zijn. Ik denk dat het bepaalde mensen een beetje zal afschrikken. Je hebt rappe en trage zwemmers, ouderen en jongeren. Bij Lago garanderen ze dat er altijd twee banen vrij zullen zijn voor het publiek. De rest is dan voor de scholen en ‘s avonds voor de clubs. Ik denk dat bepaalde mensen zich uitgesloten zullen voelen. De ouderen dreigen uit de boot te vallen. Alles moet zich nog uitwijzen. Wellicht gaan ze nog aan hun formules moeten sleutelen.”