Basketgezin Mestdagh verbaast de wereld

Basketcoach Philip Mestdagh geniet met zijn Belgian Cats na van een onverwacht succesvol WK. ‘Zijn’ Belgian Cats, dat zijn ook dochters Kim (28) en Hanne (25), die samen met de rest van onze basketdames de wereld verbaasden. Een vierde plaats en stuntzeges tegen Europees kampioen Spanje en Europees vice-kampioen Frankrijk. Een dag na de terugkeer uit Tenerife is het een en al bedrijvigheid bij de Mestdaghs in Ieper. Over het hele huis hangen basketoutfits te drogen. “We zijn allemaal moe, maar deze namiddag moet iedereen al weer vertrekken”, zegt mama Jo Baert. “Philip en Hanne naar Namen. Kim naar haar nieuwe ploeg in Turkije.” Haar stem klinkt hees. “Van de vermoeidheid… en van het harde schreeuwen op de tribune”, lacht ze. “Wat een tornooi.”

“Het was een inderdaad een schitterend WK”, glundert Philip Mestdagh. “Als ze mij vooraf een achtste plaats hadden gegarandeerd, dan had ik er onmiddellijk voor getekend. Nu zijn we vierde. Zalig. Natuurlijk is het even vervelend dat je eindigt met een verliesmatch. Maar die teleurstelling maakte snel plaats voor tevredenheid. We behoren tot de wereldtop. De uitnodigingen van toplanden om oefenduels te spelen, lopen binnen. We kunnen spreken met China, Japan, Australië of Canada.”

“Natuurlijk droomt iedereen nu van de Olympische Spelen. Maar het is zaak om rustig te blijven. We mogen geen stap overslaan. In november moeten we nog winnen in Duitsland en thuis tegen Tsjechië.”

Die tegenstanders weten waaraan ze zich mogen verwachten. Van onderschatting is nu geen sprake meer. “Inderdaad, we zijn nu definitief ons statuut van underdog kwijt.”

Jo Baert: “Twee medespeelsters van Hanne hadden pas na drie maanden door dat coach Philip haar vader was”

Pas nu het WK voorbij is, kan papa Mestdagh ook nagenieten van de prestatie van zijn dochters. “Natuurlijk ben ik een trotse papa. Tijdens het WK heb ik eigenlijk geen contact met mijn dochters. Alleen in de rol van coach en speelster. Daar ben ik heel consequent in. Kim en Hanne zijn dat ook zo gewoon. Ze basketten al van hun 6 jaar en ik ben al heel snel gevraagd om te komen helpen als trainer.”

Mama Jo Baert knikt. “Tijdens het WK belde hij naar mij om te vragen : Hoe is het met de gasten?”

Eén keer nam de vaderrol het tijdens een match even over van de rol van coach. De altijd zo serene Philip ontplofte tijdens een vuile overtreding op dochter Kim. “De andere speelsters vonden dat schattig”, lacht mama Jo.

“Haar knie was helemaal gedraaid”, zegt Philip. “Toen ben ik inderdaad even uit mijn dak gegaan. Er werd dit WK inderdaad echt hard gespeeld. Ik ben opgelucht dat niemand van de speelsters het seizoen moet starten met een blessure. Dat zou dramatisch zijn.”

Voor Hanne en Kim is het een evidentie om tijdens het basketten hun papa aan te spreken als coach. Diezelfde afstand tussen coach Mestdagh en de speelsters is er ook in Namen, waar dochter Hanne speelt. “Drie maanden duurde het vooraleer twee Amerikaanse medespeelsters door hadden dat de coach de vader van Hanne was”, lacht Jo. “Dat gebeurde heel toevallig toen ik langskwam voor een bezoekje. Hanne stelde mij voor als haar mama. En die speelsters keken heel verbaasd toen ik daarna met Philip ging praten: Does your mother know the coach? Toen pas heeft Hanne uitgelegd dat de coach haar vader was.”

Professionele afstand

Ook naar de andere speelsters toe behoudt Philip een professionele afstand. “Zo heb ik heel bewust geen Facebook en Instagram. Als coach moet je daar van blijven, vind ik. Maar ik volg alle speelsters op de voet. Ik weet welke matchen ze spelen, hoe ze presteren. Af en toe stuur ik dan een Whatsappje… Alleen over het basket. Twitter is het enige sociale medium waar ik op zit.”

Philip Mestdagh is sereen, altijd rustig. Is die rust zijn geheime wapen als coach? “Mijn grootste troef is dat ik vijf van de twaalf speelsters al van jongsaf ken. Ik heb hen als kinderen zien groeien in het basketspel. Ik weet perfect wat ze kunnen, maar ook hoe ze mentaal in elkaar zitten. Ik was hun trainer in Ieper, later bij de provinciale selecties en bij de nationale selectie. Ik heb elke stap in hun carrière van nabij gevolgd en ben met hen mee gegroeid. Eerst als assistent van bondscoach Daniël Goethals. Toen hij de overstap maakte naar het herenbasket kreeg ik de kans in zijn voetsporen te treden. Ik was op het juiste moment op de juiste plaats.”

Bescheiden. Het typeert Philip Mestdagh. “Het is dankzij mijn speelsters dat ik nu een succescoach ben.” Toch klinken er speculaties over een erkenning als ‘Coach van het Jaar’ op het jaarlijkse Sportgala. “Dat zou mooi zijn, maar ik zou die prijs zo inruilen voor een ticket voor de Olympische Spelen in Tokio 2020.” In de eerste plaats blijft Philip Mestdagh ook ploegsporter. “Een persoonlijke erkenning als coach is leuk, maar als ik mag kiezen, dan toch liever de titel ‘Team van het Jaar.”

Al klinkt er wel een zweem van eergevoel als hij terugblikt op dat cruciale buzzer shot tegen Europees Kampioen Spanje. “Dat is inderdaad het ultieme voor een coach”, glundert hij. “We hadden nog een punt nodig voor de kwartfinale. Dus vroeg ik net voor tijd nog een time out aan voor enkele tactische richtlijnen. Als de speelsters dan perfect uitvoeren wat je uittekent op het board, dan geeft dat een zalig gevoel. De tegenpartij zo op het verkeerde been kunnen zetten door een tactische keuze. Heerlijk om zo het verschil te kunnen maken als coach. Het was de time out van mijn leven.”

Jeugdvriendinnen

“Ik heb iets opgebouwd met die groep. De speelsters vertrouwen mij. Ze kennen elkaar ook door en door. Van in de jeugdreeksen, komen ze elkaar geregeld tegen. Emma Meesseman heeft zelfs nog bij ons Kim in de kleuterklas gezeten. Het is een vriendengroep.”

Was basket altijd zo belangrijk in het gezin Mestdagh? Of wordt het met de dag belangrijker? “Hoe hoger het niveau, hoe belangrijker het wordt. Maar de impact op het gezin is altijd groot geweest. Onze opmars in Ieper heeft veel energie en tijd gekost. Toen was ik nog leerkracht in het VTI. Dat was elke avond thuiskomen, training aandoen, vlug iets eten en vertrekken. ‘s Avonds kroop ik dan weer achter de computer om beelden te knippen en te plakken om met de speelsters te kunnen analyseren. Soms was ik tot twee, drie uur ‘s nachts bezig. Als professioneel coach is het op dat gebied misschien iets makkelijker.”

Al betekent het niet dat hij ook meer thuis is. Professioneel is Philip Mestdagh coach van de damesploeg in Namen. “Ook daar doe ik het videowerk helemaal zelf. Meestal blijf ik overnachten in mijn appartement in Namen. Ik probeer twee keer per week naar huis in Ieper te komen. Als ik nu vertrek, is de volgende keer dat ik thuiskom pas op de zaterdag voor de verkiezingen… Om ‘s anderendaags op mijn vrouw te stemmen.”

Jo Baert komt voor het eerst op voor CD&V. “Tijdens het WK heb ik de campagne even on hold gezet. Als iedereen hier straks vertrokken is, vlieg ik er weer in.” Misschienkan ze op 14 oktober ook een beetje mee profiteren van de aandacht voor haar basketgezin. “Basket leeft hier in Ieper. Ik heb binnen Basket Ieper ook al veel engagement getoond, eerst als penningmeester en later als voorzitter. Maar of dat mij extra stemmen zal opleveren? We zien wel. Ik kan daar niet ontgoocheld in zijn, want ik heb geen verwachtingen”, zegt ze.

“Zo mag je niet redeneren”, plaagt Philip. “Je moet ambitie hebben. Je zit hier wel in een sportgezin.”

Oma en opa

Tot hiertoe was het voor de familie Mestdagh alvast een topjaar. “Een boerenjaar”, glundert Philip. “Onze zoon Robin is drie maanden geleden papa geworden. We hebben nu een kleinzoon Felix. Het WK was een grandioos succes… Nu de verkiezingen voor Jo nog.”