Ann Wauters: “Zonder de olympische droom was ik al gestopt”

Ann Wauters is een kind van het Waasland, woont in Bellegem, deelgemeente van Kortrijk, maar verloor haar hart aan Oostduinkerke. Voor onze krant maakt ze graag een uitstap naar de Mercator voor een inkijk in haar ziel. “Mijn lichaam is kapot, mijn knieën zijn versleten. Dat is niet abnormaal na een carrière van twintig jaar”, klinkt het.

Ze mankt wat als ze het schip opstapt. Onze levende basketlegende worstelt al een jaar met een vervelende knieblessure. “Frustrerend”, zegt ze. “Maar ik laat mijn hoofd niet hangen.” Wauters is onder de indruk van het schip. “Ik ken de Mercator van naam en faam, maar was nooit eerder op bezoek. Ik kom zeker eens terug met mijn kinderen.” Voor de fotoshoot op het dek klimt ze gewillig in de touwen, knieproblemen of niet. De speelvogel in haar is overeind gebleven, ondanks 38 lentes. Eenmaal in het binnenruim, moet ze zich voortdurend bukken. “Valt het op misschien”, lacht de sportvrouw van 1,95 meter. “De mensen moeten vroeger toch klein geweest zijn.” Ze loert even in de slaapkamers. “Ik kan me niet voorstellen dat ik hier moet slapen. Zelfs in foetushouding zou het niet lukken (lacht).” Wauters is altijd en overal haar enthousiaste zelve. Sterallures zijn haar vreemd.

Waar vaar je naartoe, als je dit schip in handen krijgt?

(blaast) “Goeie vraag. Ik zou een wereldreis maken, denk ik. Varen van plek naar plek. Ik zou zeker aanmeren in Australië en Indonesië. Die twee landen staan bovenaan mijn bucketlist.”

Wat zou je daar doen?

“Ik hou van avontuurlijk reizen. Nu onze kindjes wat ouder zijn, moet dat mogelijk zijn. De natuur intrekken, genieten van lange trektochten. Ik heb dat nog te weinig kunnen doen in mijn leven. Een dag aan het strand mag ook, maar veel langer hoeft niet. Ik wil ook nieuwe culturen ontdekken. Wat denken mensen? Hoe gaan ze om met een bepaald thema? Dát boeit mij. Neem nu Turkije en Rusland. Ik heb daar vele jaren gespeeld en gewoond. Wij moeten een rariteit geweest zijn voor de lokale bevolking, een gezin met twee vrouwen en drie kinderen. Maar waarom is dat zo? Dat kom ik graag te weten.”

Ben jij ooit gediscrimineerd als holebi?

“Neen, dat niet. Maar de topsport is een beschermde omgeving. Was ik in die landen geboren en was ik geen sportvrouw, dan zou dat anders geweest zijn. Dan word je wel geconfronteerd daarmee. Ik besef dat heel goed. Ik heb geluk dat ik in België geboren ben. In Rusland zou mijn leven er anders uitzien.”

Jij bent op dat vlak wel een verademing, ook in de sport. Je geaardheid was nooit een item voor jou.

“Als je ouder wordt, denk je daarover na. Ik had misschien wél een voorbeeldrol moeten opnemen. De reeks ‘Taboe’ van Philippe Geubels heeft me écht aan het denken gezet. Een jongen gaf daar een aangrijpende getuigenis over hoe moeilijk het is om homo te zijn en daarvoor uit te komen. (even stil) Ik sta niet graag op de barricades. Dat zit gewoon niet in mij. Maar toch. Ik had méér kunnen doen. Ik kon misschien wel een steun zijn voor enkele jongeren, hen inspireren.”

Was het voor jou moeilijk om je te outen?

“In het begin. Ik was een laatbloeier. Ik was al achttien, denk ik, toen ik het zelf wist. Dan moet je dat thuis vertellen. Dat is even moeilijk. Mijn vader heeft dat snel aanvaard. Mijn moeder had iets meer tijd nodig. Maar goed, dan is dat zo. Ik heb haar die tijd gegeven. Zelf heb ik daar weinig mee geworsteld. Ik wou er aanvankelijk niet over praten tegen de pers. Dat doet er niet toe, vond ik. Maar toen ik 24 was, heb ik dat toch gewoon gezegd. Ik was het liegen beu. Maar ik heb er inderdaad nooit een item van gemaakt.”

Ik had misschien wél een voorbeeldrol moeten opnemen als holebi

In welk gezin ben jij opgegroeid?

“In een klassiek gezin. Mijn ouders waren beiden sociaal assistent. Ik heb één oudere zus, die psychologie heeft gestudeerd. De sportwereld was ons vreemd. Mijn ouders stonden niet te springen voor de keuze die ik maakte op mijn achttiende. Ik ben toen naar Valenciennes getrokken, waar ik mijn eerste profcontract tekende. Zij zijn opgegroeid na de oorlog, de eerste generatie die kón studeren. Dat was een enorme verworvenheid. Ze wilden ook hun kinderen in die richting zien gaan.”

Maar koppige Ann zag dat anders.

“Helemaal (lacht). Ik heb veel discussies moeten voeren, hoor. Maar ik was niet tegen te houden. Gelukkig is alles goed uitgedraaid. Vandaag zijn ze fier op wat ik bereikt heb. Dat weet ik.”

Ben jij blij met hoe je leven gelopen is?

“Zeker. Ik ben een gelukkige vrouw. Ik heb een dosis geluk gekend. Maar ik heb ook hard moeten werken. Ik heb deze carrière niet cadeau gekregen. Basketbal heeft mij ook gemaakt tot wie ik ben. Als tienermeisje wou ik zo weinig mogelijk opvallen. Maar wie zo groot is, valt altijd en overal op. Dat was niet plezant. De basket heeft een nieuwe wereld doen opengaan. Eindelijk speelde mijn lengte in mijn voordeel. Dat was goed voor mijn zelfvertrouwen.”

Heb jij spijt van iets?

“Mja, misschien had ik toch graag een diploma behaald. Iets in de medische sector bijvoorbeeld. Dokter worden, fascineerde mij als kind al. Maar dat was onmogelijk in die tijd.”

Vanwaar komt je band met Oostduinkerke?

“Ik wou iets doen met de centen van mijn eerste contract. Een appartement aan zee leek me wel iets. Ik was toen al samen met Lot en zij raadde Oostduinkerke aan. Zij is van Waregem afkomstig en kwam daar vaak als kind. Dat appartement is dus mijn eerste investering geweest. We komen er nog steeds vaak, een toffe buurt, zicht op zee, speelpleinen voor de kinderen ook. Ik hecht daar ook veel emotionele waarde aan. Dat was ons eerste stekje samen.”

Wie is Ann Wauters?

Privé

Geboren op 12 oktober 1980 in Sint-Niklaas. Opgegroeid in Sint-Gillis-Waas. Getrouwd met Lot Wielfaert. Moeder van Lou (7), Vince (7) en Dree (4). Woont in Bellegem, Kortrijk. Heeft een appartement in Oostduinkerke-Bad.

Loopbaan

Professioneel basketbalspeelster. Won titels en bekers in Rusland, Frankrijk, Spanje, Turkije, België, Zuid-Korea en de Verenigde Staten. Werd vijf keer verkozen tot Europees speelster van het jaar. Pakte brons met de nationale ploeg op het Europees kampioenschap in 2017.

In Amerika was het nochtans niet altijd prettig voor jou.

“Neen, dat klopt. Mijn eerste avontuur (Cleveland Rockers, red) was letterlijk en figuurlijk heel hard. Ik was toen amper negentien jaar. Ik moest er opboksen tegen teamgenoten voor wie basket dé weg uit de armoede was. Zij zagen mij als een indringer die alles in de schoot geworpen kreeg. Op training werd ik letterlijk weggeduwd. Ik ben in mijn jeugd inderdaad nooit iets tekortgekomen. Dat was anders voor die meisjes. Maar op het veld heb ik óók moeten strijden voor mijn plek. Dat avontuur heeft me wel harder gemaakt. Voordien was basket een hobby, een passie. Daar wordt dat een beroep. Al is de passie wel gebleven.”

Wat je vandaag bewijst. Jij hoeft eigenlijk niet meer te basketten.

“Neen, dat klopt. Ik doe voort voor de eer, voor de olympische droom. Dat zou mijn palmares afmaken. Ik geloof ook echt dat het kan. We zijn bezig aan een fantastisch avontuur met de Belgian Cats. Ik wil alles doen om ook die laatste stap mee te maken.”

Zelfs je lichaam kapot maken?

(droog) “Dat is al kapot. Mijn knieën zijn versleten. Dat is niet abnormaal na een carrière van twintig jaar. Ik heb mezelf ook niet gespaard het voorbije jaar. Ik wou absoluut deelnemen aan de Final Four met mijn Turkse ploeg en daarna het WK afwerken met de Cats. Daar draag ik nu de gevolgen van.”

Dit jaar heb je geen ploeg.

“Dat is een bewuste keuze. Ik moet mijn lichaam rust geven. In juni staat het EK op het programma. Dat is mijn volgend doel. De dokters zeggen dat het kan. In alle bescheidenheid denk ik ook dat dat moet lukken zonder ploeg. We hebben tenslotte een voorbereiding van zes weken.”

Was jij zonder het succes van de Cats al gestopt?

“Ja. Daar moet ik zelfs niet over nadenken. Ik ben de ontkenningsfase voorbij: ik weet én aanvaard dat mijn lichaam afzwakt. Ik zal het nog straffer uitdrukken. Zonder die olympische droom was ik al gestopt. Ik heb al brons op het EK, dus ik doe het niet daarvoor. Maar de Olympische Spelen zijn het waard om nog één keer pijn te lijden en af te zien. Ik geloof in onze kansen. We moeten nu eerst op het EK de top zes halen.”

De Olympische Spelen zijn het waard om nog één keer pijn te lijden en af te zien

Wat brengt het leven na de basket?

“Het voordeel aan thuiszitten, is tijd hebben om daarover na te denken. (lacht) Ik ben al gestart met een klein bedrijfje, SmartMind. Ik doe dat met twee partners, twee psychologen. We willen mentale begeleiding van topsporters, maar ook van zakenmensen, een nieuwe wending geven. Een attitude kan aangeleerd worden: dat is onze basisstelling.”

Schuilt er een zakenvrouw in jou?

“Ik hoop het. Ik zou graag iets in die richting doen. Maar ik wil ook een link houden met de sportwereld. Ik zou ook coach kunnen worden. Alleen word je dan weer opgeslorpt in het stramien waarin ik al jaren zit. Wil ik dat nog wel? En wil mijn gezin dat? Ik moet daar nog eens goed over nadenken.”

(PC)

Wat zou Ann missen van Oostduinkerke?

Garnalen

“Garnalen, dat staat met stip op één. Ik eet dat zó graag, in alle vormen: garnaalsoep, garnaalkroketten, garnaalsla… noem maar op. We gaan ook dikwijls kijken naar de paardenvissers in Oostduinkerke. Ik vind dat altijd mooi om zien. Of ik garnalen kan pellen? Neen. (lacht) Of toch heel moeilijk. Je moet daar veel geduld voor hebben. Ik ben helaas geen kok. Voor het eten moet ik rekenen op mijn vrouw.”

Vaste afspraakplek

“Ik zou zeker ‘t Zoet Genot missen. Dat is onze vaste plek op de dijk. Als vrienden langskomen, of familie, gaan we daar een aperitief drinken of een pannenkoek eten. Of we gaan er met de kinderen een ijsje eten. Waarom daar? Dat weet ik eigenlijk niet. Omdat we daar graag zitten en omdat het daar lekker is. Dat is toevallig zo gegroeid.”

Appartement

“Mijn appartement heeft een grote emotionele waarde voor mij. Dat was het eerste stekje van Lot en ik. We hebben daar zoveel meegemaakt. Ik denk niet dat ik het zou kunnen verkopen. Het zou nochtans interessant zijn om iets groters te kopen, nu we drie kinderen hebben. Maar ik vind het moeilijk. Het was mijn eerste eigendom en dat is toch iets speciaals.”

De natuur

“Ik hou van de zee, de mooie duinen, de natuur tout court in Oostduinkerke. De zee doet me echt tot rust komen. Die geur alleen al. Ik heb iets met de natuur. Een stad is leuk voor even, maar ik heb natuur nodig om echt te leven. Als ik in Oostduinkerke ben, ga ik graag lopen langs het strand en de duinen. Dat geeft extra energie. Ik denk niet dat er andere landen zijn met zo’n mooie duinen. Ik vind dat uniek aan onze kust. We gaan er ook graag verstoppertje spelen met de kinderen. Of gewoon wat liggen en lezen. Dat is echt genieten voor mij.”

Onmogelijke keuze

“Ik heb ook aan Venice Beach gewoond. Kiezen tussen Los Angeles of Oostduinkerke? Onmogelijk. Die periode in Amerika was één van de mooiste in mijn carrière, maar Oostduinkerke heeft ook alles. De zon zou misschien de reden zijn om voor LA te kiezen.”