André uit Ruddervoorde maakt kunst met de houten ‘lepels’ van McDonald’s

André Verhaeghe beschouwt het maken van kunstwerkjes als pure ontspanning. © Foto Davy Coghe
Redactie KW

André Verhaeghe (74) knutselt al drie jaar miniatuurhuisjes met de houten lepels die je krijgt wanneer je een koffie bestelt bij McDonald’s. De werknemers van de Roeselaarse McDonald’s zijn zelfs zo onder de indruk van de bouwwerkjes dat ze het hoofdkantoor in Amerika op de hoogte willen brengen over André zijn creaties.

André Verhaeghe (74) uit Ruddervoorde is een creatieveduizendpoot. Als je hem niet vindt langs de zijlijn van een wielerwedstrijd, houdt hij zich ofwel bezig met het maken van borduurwerkjes, schilderen met waterverf op zijden doeken of met het haken van mythische figuren. “Ik zit niet graag stil en wil zoveel mogelijk bezig zijn met mijn handen”, vertelt André. Drie jaar geleden kreeg hij er een unieke hobby bij: het knutselen van miniatuurhuisjes met de houten lepeltjes die je krijgt bij een koffie in McDonald’s.

Bevlieging

“Ik kwam heel toevallig op dit idee. Mijn vrouw en ik gaan al jaren één keer per week eten in de McDonald’s in Roeselare. Nadien drinken we meestal een koffietje. En bij die koffie krijg je altijd een houten stokje ter vervanging van een lepeltje. Op een dag zei ik tegen mijn vrouw: ik wil iets maken met deze stokjes. Van het ene kwam het andere en ondertussen maakte ik in de afgelopen drie jaar al vier bouwwerkjes”, vertelt André.

“Ik had niet meteen een plan, maar opeens kwam ik op het idee om met de houten stokjes een miniatuurhuisje te knutselen. Ik ging meteen naar een van de werknemers en vroeg hem of ik de stokjes kon kopen. Ik kocht ze uiteindelijk voor een appel en een ei. De lepeltjes zijn zeer gebruiksvriendelijk: ze zijn klein maar fijn en ze kosten niet veel.” De bouwwerkjes getuigen van echt vakmanschap en doen vermoeden dat André een verleden heeft in de architectuur, maar niets is minder waar. “Ik ben een ongeleerde mens. Ik ben naar school geweest tot mijn 14 jaar en daarna ben ik meteen beginnen werken. Noem iets op en ik heb het gedaan, van bouwvakker tot chauffeur. Ik was ook 25 jaar lang lasser.”

Creatieve geest

De kennis die André opdeed tijdens zijn verschillende jobs, droegen bij tot zijn creatieve geest. Maar ook zijn talloze uitstapjes naar Canada inspireerden hem. “Mijn vrouw en ik genieten van het leven op onze eigen manier. Vroeger gingen we jaarlijks naar Canada op logement bij vrienden. Dat is zo’n adembenemend land met prachtige natuurgebieden en uitgestrekte landschappen. Daar deed ik ook veel inspiratie op. Ik ben heel geïnteresseerd in de alledaagse dingen en geniet van de simpele dingen in het leven.”

Het eerste stuk dat André maakte, is gebaseerd op een Canadese tabaksschuur die hij ooit zag tijdens een van zijn wandelingen in Canada. “Wanneer ik een bouwwerkje maak, vind ik het belangrijk dat er een verhaal achter schuilt of dat het een stukje geschiedenis vertelt.” Zo maakte André ook het ouderlijke huis van zijn echtgenote Odila Rogier. “Wij hebben hier een schilderij hangen van het huis waarin Odila vroeger woonde. Ik heb dat schilderij eens goed bekeken en herinner mij ook nog levendig hoe het huis eruit zag. Op basis van die info bouwde ik het huis volledig na met alles erop en eraan: de schapenschuur, ‘het vertrek’ (toilet, red.) zoals we dat nu niet meer kennen, de slaapkamer en het kiekenkot.” Alles is zeer fijn uitgewerkt en de verhoudingen lijken met het blote oog volledig te kloppen ondanks het ontbreken van architecturale voorkennis.

Eén van de kunstwerken van André.
Eén van de kunstwerken van André.© Foto Davy Coghe

“Mijn werkplek is gewoon aan de eettafel. En verder heb ik enkel houtlijm nodig, een kniptang, een meetlat en wasknijpers om de stokjes goed tegen elkaar aan te drukken en de lijm ertussen te laten drogen. Ik verspil niks, de stukjes die overblijven na het verknippen van de houten stokjes, verwerk ik in de constructie van de binnenmuren ter versteviging van de wanden”, legt André uit.

Pure ontspanning

Het maken van de kleine bouwwerken is voor de Ruddervoordenaar pure ontspanning. “Ik heb geen idee hoeveel uren er in mijn knutselwerken kruipen, ik sta daar ook niet bij stil, simpelweg omdat het een hobby is en dat het amusant moet blijven. Dat is een beetje zoals bij een kunstenaar hé: als een kunstenaar goesting heeft om te werken begint hij eraan, en als de goesting over is stopt hij en begint hij aan iets anders. Zo ben ik ook. Zo werd ik ooit eens wakker in het midden van de nacht en heb ik nog even verder gewerkt aan een van de miniaturen. Ik heb geen kinderen en geen job, dus ik kan gaan en staan waar ik wil en wanneer ik dat wil. Als mijn vrouw zin heeft om samen een stapje te zetten, gaan we weg en laat ik alles vallen waarmee ik op dat moment bezig ben. Maar ik heb wel één regel, iedereen moet van mijn werktafel blijven, anders raak ik in de war. Als de poetsvrouw komt, benadruk ik ook dat ze niet aan mijn spullen mag komen.” (lacht)

Voorlopig heeft André geen plannen met de miniaturen. Maar volgens hem wil het personeel van de McDonald’s in Roeselare meer ruchtbaarheid geven aan de bouwwerken, al is er nog geen sprake van concrete plannen. “Eén van de werknemers vroeg mij een tijdje geleden wat ik met de stokjes maak. Daarom nam ik bij mijn vorige bezoek aan de McDonald’s een bouwwerkje mee. Het personeel was positief verrast en zo enthousiast dat ze foto’s namen. Ze spraken er zelfs over om de foto’s te versturen naar het hoofdkantoor in Amerika. Maar eigenlijk maakt het mij niet uit wat ze er wel of niet mee zullen aanvangen, het is mij om het even. Voor mijn part doen ze er nooit iets mee, ik heb er alvast veel genot aan beleefd en dat is voor mij het belangrijkste.”

(Laura Quintens)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier