75 jaar geleden vond de West-Vlaamse Georgette (94) de liefde van haar leven: bevrijder Johny Jones

Georgette Nobus met haar zoon Danny Jones. © Davy Coghe

Na de bevrijding in 1944 werden honderden Vlaamse vrouwen verliefd op een Britse militair. Soms leidde dat tot een kortstondige relatie, maar even vaak eindigde dat in het huwelijksbootje. Een van die meisjes die in de armen viel van een Britse bevrijder was de nu 94-jarige Georgette Nobus uit Duinbergen. Al heeft Johny Jones uit Crewe veel moeite moeten doen om het hart van zijn Georgette te veroveren…

We spreken af met Georgette Nobus, zaterdag 94 jaar, en haar zoon Danny Jones in het woonzorgcentrum Onze-Lieve-Vrouw van Troost in Westkapelle. Al na vijf woorden horen we de Angelsaksische invloed van de Britse soldaat, die helaas al overleden is in 1984. Danny noemt zijn mama steevast grandma.

Het liefdesverhaal van Georgette kan niet beginnen vooraleer ze vertelt waar haar jonge, zorgeloze leven gestopt is. Alhoewel, helemaal zorgeloos was het nu misschien ook niet te noemen… “Ik zat op een kostschool in Kortemark. Er werd alleen maar Frans gesproken. We moesten elke dag vroeg opstaan, want om 6 uur begon de mis. Dat was niet anders op die bewuste dag waarop we het bombardement hoorden op het vliegplein van Wevelgem. We stonden op, er werd niets gezegd en we gingen naar de mis. Toen we daarna de lift namen om te gaan ontbijten kwam moeder-overste vertellen dat we allemaal naar huis mochten. Ik heb werkelijk nog nooit zo’n luide, enthousiaste ‘hoera’ gehoord. Iedereen was blij. Je moet je dat eens inbeelden. Het is oorlog en iedereen is blij om naar huis te mogen…. Ik was toen 15 jaar en ben nooit meer teruggekeerd naar de kostschool. Door de oorlog.”

Vele jaren later bracht de oorlog u nog iets goeds. Meer bepaald in de vorm van Johny Jones, een Britse soldaat die u leerde kennen bij de bevrijding in 1944. Was het liefde op het eerste gezicht?

Georgette: “Neen, zeker niet. Mijn zus Irène had in het Knokse uitgaansleven een Britse soldaat leren kennen. Hij heette Eric. Ze was in de wolken. En Eric had een vriend, Dennis ‘Johny’ Jones uit Crewe, een stad in het noordwesten van Engeland. Toen Eric vroeg aan Irène of ze geen zus voor Dennis had, overtuigde ze mij om eens mee te gaan. Ik was toen 19 jaar. Maar ik wilde helemaal niet gekoppeld worden. Ik had geen zin om met die Engelsen in contact te komen. Ik was van plan om dat avondje uit snel te vergeten.”

Maar dat was buiten Johny gerekend…

Georgette: “Hij stond ‘s anderendaags al weer aan onze deur. Ik was niet van plan om hem binnen te laten, maar mijn vader zei ‘laat hem maar binnen, je moet hem toch niet aan de deur laten staan. Het zijn tenslotte onze bevrijders!’ Daarna is hij blijven komen, telkens opnieuw. We groeiden naar elkaar toe en gingen ‘s avonds al eens naar de cinema.”

En toen heeft hij uw hart veroverd?

Georgette: “Dat was nog niet meteen, want Johny moest ineens zes maanden weg. Ik had er weinig rekening mee gehouden dat hij nog zou terugkeren naar mij. Ik dacht er eerlijk gezegd niet te veel aan. Maar toch is hij terug gekomen en ik heb het mij nooit beklaagd.”

Hoe is het afgelopen met uw zus Irène en haar Britse soldaat?

Georgette: “Dat is helemaal anders uitgedraaid. Ze kwam te weten dat Eric getrouwd was. Ze heeft het meteen uitgemaakt.”

U trouwde met Johny in februari 1947 in Heist, in mei 1949 zag zoon Danny het levenslicht en in 1951 vertrokken jullie vanuit Duinbergen naar Engeland. Wilden jullie daar een leven uitbouwen?

Georgette: “Goh, toen heb ik geweend hoor! Onze Danny zou daar natuurlijk in Engeland naar een school moeten. Een klein kind in een school waar ze alleen Engels spreken. Dat vond ik niet leuk. Crewe, de industriestad waar we woonden, kon ook niet meer verschillen met Duinbergen waar je wel je longen kan openen.”

De oorlog heeft moeders gezin kapot gemaakt. Maar dan kwam een soldaat die alles weer goedmaakte

Danny: “Het was de bedoeling dat mijn ouders in Duinbergen zouden blijven wonen. Maar net na de oorlog was er hier geen werk. In de zomer werd er veel herbouwd, want alles was kapot geschoten. Maar in de winter lag alles stil. Mijn papa, als Brits soldaat zijnde, moest x-aantal maanden gewerkt hebben vooraleer hij kon gaan stempelen. Een zin daarover van mijn vader zal ik nooit vergeten: ‘dat ze van mij een bastaard maken, dat is geen probleem, maar dat je geen geld wil geven om mijn kind te onderhouden, dat is erg.’ Ik weet nog dat marraine kwam met 20 frank om melk te kopen, omdat wij zo krap zaten.”

Geen werk, geen centen, dus helaas ook geen toekomst hier?

Danny: “Wij kwamen nochtans uit een gegoede familie. Mijn grootvader langs mama’s kant had voor de oorlog een behang- en schilderszaak. Duinbergen was toen net in toeristische opbouw, al die villaatjes werden toen gebouwd. Mijn opa had dertien knechten en die behingen muren en legden vloerbekleding. De mensen die hier in Duinbergen op vakantie kwamen, huurden bij ons een bed. Met een stootkar gingen de knechten dan een bed leveren in die villaatjes. Dat was toen de mode. De verhuring van bedden was een heel rendabele zaak. Maar dan kwam de oorlog en stierf mijn oma in december 1940 aan een nieraandoening. Zij was het brein van de zaak en deed de boekhouding. Ze liet een grote leemte achter. Mijn grootvader is hertrouwd tijdens de oorlog. Hij had zelf al vijf kinderen en dan zijn er nog eens drie bijgekomen van zijn nieuwe vrouw, die ook weduwe was. Er waren dus acht kinderen in dat gezin en mijn grootvader wou niet voor de Duitsers werken. Toen de oorlog gedaan was, was het kapitaal opgegeten en waren wij een arme familie. De oorlog heeft dat gezin, die zaak economisch kapot gemaakt. Maar dan kwam een Britse soldaat die alles weer goedmaakte. Hé grandma?!” (lacht)

Danny, je was nog heel jong toen je in Engeland woonde, herinner je je nog iets van die periode?

Danny: “Ja zeker, ik zie nog de kerk en de school voor me. Ik herinner me ook nog dat we naar de nachtmis gingen. We kwamen binnen in de kerk en we werden zat van de geur van de whiskey. De Ierse mannen kwamen mee met hun vrouw naar de mis, maar die mannen hadden al in de jus d’orange gezeten. Er hing een walm van whiskey in de kerk. Ik begrijp nog altijd niet hoe die pastoor daar een mis kon doen.” (lacht)

Johny moest plots zes maanden weg, maar hij is teruggekeerd. Ik heb het mij nooit beklaagd

“Voor mij was de mooiste tijd met Kerstmis, want toen werd ik overladen met geschenken. En zeggen dat mama dan ook nog eens Sinterklaas vierde, een traditie die ze in Engeland niet hebben. Het was twee keer feest voor mij. Ik werd verwend. Maar toen werd ik zes jaar…”

Wat gebeurde er toen?

Georgette: “Ik zei ‘we moeten naar huis. Danny moet naar het eerste leerjaar, hij is schoolplichtig.’ Ik wou zeker niet dat hij in Engeland naar de lagere school zou gaan. In Duinbergen was de school veel beter. En dus zijn we teruggekeerd. Er was hier dan ook al een betere tijd aangebroken, mijn man kon hier al werk vinden. Onze tweede zoon Freddy is hier geboren in het jaar van de wereldtentoonstelling, 1958.”

Een Engelse papa, had dat invloed op jullie als kinderen?

Danny: “Ja, veel zelfs. Met ons gezin keerden we jaarlijks terug naar Engeland. En ook nu nog als wij op reis gaan, is het meestal naar Engeland. De aantrekkingskracht om de familie terug te zien en om het land te verkennen, de Britse tradities… Engeland staat bekend bij toeristen voor het slechte eten, maar wij hebben daar bepaalde dingen die we heel graag eten zoals de pies. Grandma kon bijvoorbeeld heel goed meat and potato pie maken. Subliem. Thuis drinken wij ook altijd thee uit Engeland. Als de thee op is, is dat voor ons het teken dat we naar Engeland moeten.”

Georgette, waarom noemde iedereen uw man Johny terwijl hij Dennis heette?

Georgette: “Toen ik mijn toekomstige man leerde kennen, noemden zijn kameraden hem Jone. Ik dacht, wat voor een naam is dat nu?! Dus noemde ik hem Johny. Zo is hij hier ook bekend geworden en gebleven. Dat zijn naam eigenlijk Dennis was, ben ik pas veel later te weten gekomen. Maar ik noemde hem toen al een hele tijd Johny en het is altijd Johny gebleven. Hier in Duinbergen heeft men nooit iets anders geweten dan dat mijn man Johny Jones noemde. Of Johny den Engelsman. Al kon hij evengoed Vlaams spreken als wij.”

(Lees verder onder de foto)

In februari 1947 trouwde Georgette met de Britse soldaat Dennis Jones.
In februari 1947 trouwde Georgette met de Britse soldaat Dennis Jones. “Ik noemde hem toen al een hele tijd Johny en het is altijd Johny gebleven.”

Johny Jones vereeuwigd in museum

Het For Freedom Museum in de vroegere gemeenteschool van Ramskapelle bij Heist is het geesteskind van freddy en Danny Jones en Patrick Thierssoone uit Ruddervoorde. Het museum werd tien jaar geleden opgericht en vertelt het verhaal van de Tweede Oorlog in de Zwinstreek. “Onze papa is getrouwd in zijn militair kostuum. Hij is overleden 35 jaar geleden, op Goede Vrijdag in 1984. We hebben toen beslist om dat uniform niet weg te doen. Mijn broer Freddy zei: “ik ga er een mannequin mee maken”. Hij is toen beginnen verzamelen, verzamelen en verzamelen. Er kwam geen einde aan”, zegt Danny. “Ik zei nog tegen Freddy: zou je niet beter timbres verzamelen in plaats van al dat oorlogsmateriaal. Dat zal niet goed aflopen! Je moet weten, hij hield al die attributen niet alleen bij hem thuis bij, maar ook in het mijne!”, lacht Georgette.

Invloed van de Brexit op de familie Jones

“Of de Brexit invloed zal hebben op ons leven? Natuurlijk!”, is Danny niet gelukkig. “Al die lekkere dingen die we in Engeland kopen om mee te nemen naar huis zoals pork pie: dat zullen we niet meer moeten doen. Alles van bereide voedingswaren zal je niet meer mogen meebrengen van over de plas. Of een paar goeie Engelse schoenen kopen? Sorry, maar dan moet je douanekosten betalen. Maar de Brexit heeft niet alleen op ons leven invloed. Ook voor de Britten, en dus ook onze familie daar, zal het leven een pak duurder worden. Men zal er importrechten moeten betalen op alles wat er wordt geïmporteerd van het vasteland, wat gelijk staat aan zo’n 54 procent van wat de Britten verbruiken.”

Het liefdesverhaal van Georgette Nobus en Johny Jones staat opgetekend in Sweethearts, het nieuwe boek van Dirk Musschoot met ontroerende liefdesverhalen van Vlaamse sweethearts en hun Britse bevrijder. Het is uitgegeven bij Lannoo en nu te verkrijgen in de boekhandel.