Al 25 jaar lang organiseert Guido Vandevyvere (83) een busreis voor zijn vriendenkring. Elk jaar opnieuw stippelt hij een dagtrip uit richting de Westhoek, Frans-Vlaanderen, Nederland, Engeland, Duitsland of Luxemburg. Op donderdag 21 maart trekt het gezelschap naar Frans-Vlaanderen en Artesië, 25 jaar na datum doet de vriendenkring die allereerste reis uit 1994 nog eens over.
Door Carlos Berghman
“De 375 km lange busreis leidt ons door Frans-Vlaanderen, over de heuvels van Artesië en door de vijf valleien van de rivieren A, Course, Leie, Planquette en Crequoise”, vertelt de voormalige leraar Duits, Nederlands en Engels van het Koninklijk Atheneum.
Het organiseren van die reizen is een echte passie voor Guido. “Er kruipt veel tijd in de voorbereiding, maar ik doe het graag. Het is een gezonde microbe. Het begeleiden van reizen heeft zijn mooie en ook minder mooie kanten. Ik heb al vanalles meegemaakt: gebroken armen en benen, een miskraam op de bus, en zelfs een overlijden tijdens de reis. Op zo’n momenten voel ik me eerder reisbegeleider met gestipte ‘ij’. De opbrengst van de busreis schenk ik aan de Nationale Vereniging voor de Strijd tegen Mucoviscidose. Ik heb een nichtje dat aan die ziekte lijdt, vandaar mijn motivatie om dit goede doel te steunen.”
Kromme kerktoren
Van de 50 mensen die de allereerste reis meemaakten zijn er nog 6 die deze jubileumreis overdoen. Over de jaren heen zag Guido immers vrienden afhaken omwille van leeftijds- of gezondheidsredenen… of overlijden, waarna weer anderen zich bij de vriendenkring voegden.
“Ik heb ervoor gezorgd dat er niet veel gewandeld moet worden, want we zijn allemaal een dagje ouder geworden. En we stoppen op tijd en stond voor een natje en een droogje. We bezoeken onder meer het slagveld van Azincourt waar Fransen en Engelsen ooit een historische veldslag uitvochten tijdens de Honderdjarige Oorlog. Ook vergapen we ons aan de kromgetrokken kerktoren van Verchin; in Lisbourg (Liegesboort) drinken we een picon nabij de bron van de Leie.”
Vlamsch
Guido kent Frans-Vlaanderen en zijn stadjes op zijn duimpje, honderden keren bezocht hij de regio. Hij heeft er familie, vele vrienden en is verlekkerd op de fijne restaurants. “Je kunt er gastronomisch eten voor weinig geld, maar de drank is wel prijzig.”
De opbrengst schenk ik aan de Vereniging voor de Strijd tegen Mucoviscidose
“Ooit was Frans-Vlaanderen ook ons vaderland. De streek werd in 1677 door Lodewijk XIV veroverd bij de slag aan de Pene. Vervolgens legde de Vrede van Utrecht in 1713 onze huidige landsgrens met Frankrijk grotendeels vast”, weet hij. “In veel dorpen in Le Nord wordt nog ‘Vlamsch’ gesproken, maar dat beperkt zich meestal tot de oudere mensen. Op veel plaatsen kunnen de kinderen nog ‘Vlamsch’ leren in de lagere school, maar niet meer in het middelbaar onderwijs. Ook het avondonderwijs Vlamsch of Algemeen Nederlands bloeit nog her en der. Toch lijkt de oorspronkelijke taal van Frans-Vlaanderen met uitsterven bedreigd.”
Frans-Vlaanderen: de tijd lijkt er stil te blijven staan want veel zag Guido er niet veranderen in die 25 jaar. “Je vindt er grote boerderijen van meer dan 1000 ha en immense landerijen. En dan zijn er ook de kleine dorpjes die stilaan ontvolken. Vaak is er geen winkel of school meer, enkel nog een café of restaurantje in de buurt van de kerk. Het is een pittoreske streek, waar elke vierkante meter onze geschiedenis ademt”, besluit hij.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier