Pauline Van Marcke (19), de dochter van de vorig jaar overleden burgemeester Claude Van Marcke, behaalde een onverhoopte score tijdens de verkiezingen. Liefst 1.876 mensen kleurende een bolletje achter haar naam. Maar ze wil rustig starten. “Eerst wandelen, dan pas lopen”, klinkt het nuchter.
“We hebben heel lang moeten wachten op de resultaten, rond 15 uur kwamen we allemaal samen. Maar het duurde uiteindelijk tot half negen vooraleer alle bureaus geteld waren”, doet Pauline Van Marcke (SAMENéén) het relaas van verkiezingszondag. “Iemand naast me had een laptop mee, waarop ik kon meekijken. Eerst kwam de zetelverdeling binnen en pas daarna de voorkeurstemmen. Ik kon het resultaat moeilijk geloven, nog altijd niet eigenlijk. Ik ben me er wel van bewust dat er veel stemmen tussenzitten van mensen die mijn vader willen bedanken of eer aandoen. Maar niet allemaal, blijkbaar willen de kiezers me toch het vertrouwen schenken“, vertelt ze.
Pauline vertoefde in gezelschap van haar mama en oma tijdens bij de bekendmaking van de resultaten. “Oma was dolgelukkig en geëmotioneerd, ze heeft me onmiddellijk een knuffel gegeven. Ze kon er achteraf niet over zwijgen. Ze is zelfs tot de laatste gebleven op het overwinningsfeest”, vertelt Pauline.
Kwatongen spreken over compassiestemmen of van het Van Marcke-effect. De mama van Pauline reageert op die aantijgingen: “We hebben hier niet voor gekozen. De dood van haar vader is geen geschenk. Ik vind het jammer dat de mensen dit zo zeggen, het is al pijnlijk genoeg.” Pauline laat het niet aan haar hart komen. “Er zullen mensen zijn die gestemd hebben om mijn vader te bedanken maar dat zullen ze niet alle 1.900 gedaan hebben.” Met die monsterscore komt ook een bepaalde verwachting van het kiezerspubliek. “Er wordt van me inderdaad verwacht dat ik iets zal doen maar wat, dat kan ik nog niet zeggen. Ik zou me eerst nog meer willen inwerken in de politiek en genoeg aandacht besteden aan mijn studies. Ik zou graag over vier jaar willen afstuderen als politicologe. Eerst wandelen en dan pas lopen”, vertelt ze.
Papa
De politieke ambities van Pauline startten in het derde middelbaar. “Ik had toen net besloten de richting humane wetenschappen te volgen aan het Hemelvaartinstituut in Waregem. Die richting maakt je tot wereldburger, ik leerde de wereld rondom mij kennen”, vertelt ze. Als ze afstudeerde wou ze in eerste instantie communicatiewetenschappen doen. Het eerste semester hebben die samen met politieke wetenschappen les. “Tijdens de examens in december merkte ik al gauw dit het niet was wat ik ervan verwachtte. Maar ik had toen ook al geproefd van politicologie. We hebben vakken als recht, psychologie en geschiedenis de ideale mix eigenlijk”, aldus Pauline.
Op het moment dat Claude Van Marcke geopereerd werd, zat Pauline in Polen. “Het zou een routineoperatie moeten worden maar draaide helemaal anders uit. Mijn leven is sinds die dag nooit meer hetzelfde geworden. Papa stierf vijf dagen voor ik in het hoger onderwijs zou beginnen. Maar het doet me goed om te horen dat mensen zoveel positieve herinneringen hebben aan mijn vader”, vertelt Pauline.
Pauline wou al langer mensen helpen zoals haar vader. En via de politiek zag ze een weg omdat te kunnen. “Dan ben je niet gebonden aan een doelgroep of aan specifieke opleidingen”, vertelt ze. Maar voor ze aan haar carrière begon, legde ze de mogelijkheid voorzichtig op tafel. Pauline kende de partij natuurlijk van haar vader. Ze ging jaren mee naar het eetfestijn van de partij. Op die manier leerde ze de groep kennen. Met haar vader kon ze ook praten over politiek, soms over dingen die ze gezien had in de les.
Dialoog
“Ik heb vooral geleerd van mijn vader dat gesprekken voeren, in dialoog gaan, belangrijk is voor hem. Twee meningen kunnen perfect naast elkaar bestaan. Soms maakten we zelfs pronostieken zoals bij de Amerikaanse verkiezingen en beargumenteerden dan waarom we zus of zo gekozen hadden”, herinnert Pauline zich. “Mijn vader was een politicus tussen de mensen. Hij ging overal naartoe, maakte geen onderscheid, eigenlijk zou het zo altijd moeten zijn”, zegt ze.
Eind juni maakte ze bekend dat ze zou opkomen voor de lijst, dat werd ruim gebracht in de media. “Mezelf voorstellen was niet zo moeilijk door alle media-aandacht die ik had gekregen”, vertelt Pauline. Pas na haar herexamens in augustus kon haar campagne op volle toeren draaien. Ze ging langs op diverse evenementen zoals ook de Zomerbar in Tiegembos en legde 1.500 huisbezoeken af. Dit viel goed mee en dat gaf me wel de energie om hiermee door te gaan. Tijdens die huisbezoeken vertelden heel wat mensen verhalen over mijn vader. Ik merkte toen hoezeer mensen mijn vader kenden. Het leukste was om te horen dat hij mensen geholpen heeft. Bijvoorbeeld bij het kopen van een huis wat een belangrijke stap is in een mensenleven. Dan hoop ik dat ik dat ook zal kunnen doen voor anderen”, besluit Pauline.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier