Het valt niet langer meer te ontkennen bij ons thuis: 2016 is het jaar van de muis. Nu is het ten huize Vansteenkiste sowieso al een beestenboel, met katten, kippen, vissen, een hamster, een konijn en sinds kort ook een mierenkolonie, maar de muizen? Die hebben zichzelf uitgenodigd.
Vermoedelijk zijn ze er ook al langer dan dit jaar, maar ze werden voor het eerst opgemerkt tijdens een opruimactie in de garage. U kent dat wel, het soort opruimactie dat net zo lang wordt uitgesteld tot er geen doorgang meer is en je echt níks meer terugvindt. Een typische geur had daarvoor al verraden dat we met logés zaten, maar we hadden de beestjes tot dan nog niet kunnen spotten.
Tot we de garage binnenstebuiten keerden dan. Kastjes werden verschoven, stapels aan de kant gegooid, deksels opgetild. En daar zaten ze, gezellig temidden een knus nestje in een oude reiskoffer: een koddig gezinnetje van drie muisjes dat verrast naar me opkeek. “Ja? Kunnen we iets doen voor u?”, leken ze zich af te vragen. Waarna ze -het blijven knaagdieren- toch maar het hazenpad kozen.
De verdere werken legden een vrij uitgewerkte infrastructuur bloot, met knus ingerichte kartonnen doosjes en smakelijk opgevreten Prisma-woordenboeken. Prima gewerkt allemaal, maar er was geen huur betaald en dus toonden we ons onverbiddelijk en werd er -letterlijk- met de grove borstel doorgegaan. Zelf zijn we op zich wel gecharmeerd door de koddige aanblik van de beestjes, de echtgenote is minder fan en we zijn uiteraard ook niet tuk op de schade die de beestjes aanrichten en het onhygiënische boeltje dat ze achterlaten…
Maar weg waren ze daarmee dus nog niet. Dat was te ruiken en ook te horen als je op een rustig moment de garage binnenstapte en de muizenpootjes hoorde trippelen op de laag piepschuim net onder het dak. Er werden -diervriendelijke- muizenvallen geplaatst en de exemplaren die zich lieten vangen en niét door stress waren gesneuveld tijdens hun korte verblijf in de isoleercel, werden weer vrijgelaten in de natuur. Enkele diertjes werden losgelaten op een grasveld wat verderop, de exemplaren die ons meer geschikt leven voor het stadsleven werden voor het ochtendgloren uitgezet in centrum Roeselare. Sorry daarvoor, maar we nemen aan de zwerfkatten de populatie wel in evenwicht houden.
Een tweede fase volgde eind januari, begin februari, toen duidelijk werd waar de kolonie een nieuw onderkomen had gevonden. Aan de vooravond van een ophaalronde P+K werden enkele dozen vol papier uit de garage gehaald en toen er een tijdschrift van de stapel viel, werden de dozen even neergezet op het terras. Gelukkig niet binnen, want al snel bleek de dozenformatie gewoon een recent ingenomen woonblok. 15 à 20 muizen gingen er van door en renden alle kanten uit. De snelsten van het pak slaagden er in de schutting te bereiken of de muur op te klimmen, een paar minder fortuinlijke exemplaren werden geklist door onze salonkatten, wiens jachtinstinct plots werd geactiveerd bij de aanblik van het mobiele buffet.
Mickey werd -uit respect voor moed en volharding- vrijgelaten aan de deur van aan kaasspeciaalzaak in de stad
Eén muis was zo slim om richting achterdeur te hollen en van de chaos gebruik te maken om binnen te komen en snel door een rooster onderaan de koelkast te glippen. Eén muis IN het huis en dus werd de val, voorzien van een lekker stukje kaas, naar binnen verplaatst. Het beestje in kwestie bleek evenwel geen uil (well… obviously), want weken verstreken en het valletje bleef leeg. We hadden al geconcludeerd dat kleine Mickey ergens een uitgang had gevonden of was verhongerd onder een kast, toen we op een ochtend tòch prijs hadden. Ons huis was weer muisvrij en Mickey werd -uit respect voor moed en volharding- in alle vroegte vrijgelaten aan de deur van aan kaasspeciaalzaak in de stad. Hij kon er maar zijn voordeel mee doen.
Intussen huisde de rest van de familie nog steeds in de garage en wijzigde ons ochtendritueel. Dat bestond er voortaan in om de deur te openen, onze katten Rino & Batida naar binnen te laten stormen voor hun wegtrippelend ontbijt, en vervolgens de rest van het programma (kippen & konijnen voederen, fiets uithalen,…) af te werken. Na verloop van tijd had het ongedierte onze tactiek door en lieten ze zich niet meer vangen, minder en minder opmerken ook. Maar ook nu : de geur verklapte dat ze nog niet op reis waren vertrokken…
Deze week, maandagnamiddag werd er dan een nieuw hoofdstuk aan onze reeks muizenissen toegevoegd. Mooi weer en een door de zondvloed van vorige week flink opgeschoten gazon, dat schreeuwde om het bovenhalen van de grasmaaier. Alleen bleek die na enkele weken stilstand dienst te doen als residentie. Bij het starten van de grasmaaier maakte één muis zich snel uit de voeten, de muiselijke resten in de opvangbak maakten duidelijk dat broer of zus minder geluk had gehad. Dat heb je met sequels, ze zijn steevast spectaculairder én bloediger.
Nummer drie kon ook nog wegrennen, maar die werd uiteindelijk geklist door kater Rino, zij het nadat ondergetekende de luie carnivoor eigenhandig richting muis had gemikt.
Nu, sowieso is er nog -minstens- één overlevende op vrije voeten, vermoedelijk nog wel meer. En dus is het aftellen naar een nieuwe ontmoeting. Als de suspensewetten wat worden gevolgd, wordt dat nog straffer, nog grootser. Een plotse tegenaanval van een heus muizenleger, denken we dan, of de ontdekking van een gemuteerde supermuis die zich aan een of andere meststof in de garage heeft tegoedgedaan.
Maar misschien zien we te veel films, dat kan ook.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier