Vrouwendag, Vrouwenstaking

Op 8 maart, Internationale Vrouwendag, moeten vrouwen op aansporen van het Collecti.e.f 8 Maars staken.

We moeten 24 uur lang al het werk neerleggen, stoppen met consumeren, niet koken, het huishouden negeren en meelopen in manifestaties. Veel meer dan met het woord ‘staken’ heb ik moeite met dat ‘moeten’. Want ik heb geen zin om te staken. Ik ga elke dag werken. Niet steevast jodelend van plezier, maar doorgaans vrij welgemutst, wat er volgens mij op wijst dat ik mijn job niet tegen mijn goesting doe. Van het loon kom ik tot nader order goed rond. Mijn vent verdient zelfs iets minder dan ik. Volgens een recent onderzoek zou hij daarover ongelukkig moeten zijn. Ik heb het voor alle zekerheid even gevraagd: geen last van.

Veel meer dan met het woord ‘staken’ heb ik moeite met dat ‘moeten’

Op zaterdagochtend poets ik ons huis. Ook pas gelezen: poetsen is het nieuwe zen. Weet ik al jaren. Ik ben doorgaans wel snél zen: ik stofzuig de meest in het oog lopende locaties en maak keuken en badkamer opnieuw toonbaar. Maar pas als ik naar buiten kijk en denk ‘tiens, hadden wij geen tuin?’ lap ik ook de ramen. En als ik een zaterdag geen zin in poetsen heb, dan wordt er een andere keer gepoetst. Of niet gepoetst. Of ik vraag het aan mijn dochter. Die dan harder pruttelt dan poetst. Of ik gooi het op zondagmorgen op een akkoordje met mijn vent: als we nu snel samen poetsen, kunnen we straks gaan wandelen. Hij wandelt graag. Zo rap als wij poetsen op zo’n ochtend! Hij kookt dan weer elke avond. Want dat doet hij ook graag. En ik niet. En hij haalt boodschappen. Doet dat graag en ik niet. En als hij geen tijd heeft, doe ik boodschappen. Echt, dat werkt tot nader order redelijk goed bij ons. Zo lang er maar niets moet.

Onlangs dacht ik hardop dat hij nu eindelijk wel eens werk zou mogen maken van het plafondlichtje in de wasplaats. Het ligt al jaren te wachten op installatie. Boor dan toch gewoon zelf een gat in dat plafond, antwoordde mijn schoonzus. Zeker, ik leer nog elke dag bij.