Er zijn gemeenten met en er zijn er zonder ereburgers. En dan zijn er nog enkele gemeenten met verrassend veel ereburgers. De redactie van deze krant bracht ze allemaal samen in een inventaris en leerde dat het vooral alweer een mannenzaak is. Het zal u niet verwonderen dat KW de gemeenten oproept om het ereburgerschap aan meer vrouwen uit te reiken.
Dat evenwicht tussen man en vrouw is belangrijk. Dat is het altijd, in om het even welke kwestie. Maar daar gaat het hier niet over. We maken ons wel wat zorgen over het vaak willekeurige en vrijblijvende karakter van dat ereburgerschap. En we vragen ons zelfs af of de intentie van gemeentebesturen wel altijd oprecht eervol is. Tegenover de burger. Het zou kunnen – al zullen de meeste besturen dat ongetwijfeld ontkennen – dat zo’n ereburger vooral interessant is voor de gemeente. Om bijvoorbeeld dienst te doen als een promotie- en marketingjongen of -meisje voor de stad of voor de gemeente.
Het is genoegzaam bekend dat iemand als Hugo Claus Kortrijk verbood om een plein of een straat naar hem te noemen. Hij wou niet opdraven als promojongen voor de stad waar hij als kind was opgegroeid. Hij had daar ongetwijfeld zijn redenen voor. Maar niet iedereen is zo doortastend als de dichter.
Voor wie is het een eer: voor de ereburger of voor de gemeente?
Zijn wij dan gekant tegen dat ereburgerschap? Bijlange niet. Er zijn beslist mannen én vrouwen die hulde verdienen van hun lokale gemeenschap. Niet in de eerste plaats om de uitstraling die ze aan hun geboorte- of woonplaats geven, maar om wie en wat ze zijn. De gemeente is ‘preus lik 40’ om iemand als de gelauwerde onder haar burgers te mogen tellen.
En het zou nog mooier zijn mocht de gemeente elke kans benutten om het talent of de ervaring van haar ereburger aan te spreken bij initiatieven die zich daartoe lenen. Het is dan een kwestie van de mensen in ere te houden en dan is zo’n ereburgerschap ver voorbij de vrijblijvende lokale folkore.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier