Nestwarmte

Mocht u mij verdenken van gebrek aan intelligentie, een verdwaasde blik en zinnen die grammaticaal niet helemaal op hun pootjes vallen, dan mag u het mij niet kwalijk nemen. Ik heb er namelijk een logisch verklaring voor. Juist ja, ik heb enkel de derde kleuterklas gevolgd. Vanaf mijn vijf jaar pas.

Voorheen was ik thuis. Bij mijn lieve moeder, die vond dat ze zelf wel voor mijn opvoeding en ontwikkeling zou instaan. Niet dat ze het niet druk had – ze runde met mijn vader een bouwstoffenhandel – maar ze moest daarvoor de deur niet uit. En dus heb ik als peuter en kleuter vooral nestwarmte ervaren.

Aan mijn verblijf in de derde kleuterklas heb ik nog wat vage herinneringen. Ik zat in de klas van wijlen zuster Seraphine. Die was streng, maar rechtvaardig. Zó streng dat mijn vrouw, die twee jaar jonger is en ook zuster Seraphine gekend heeft, als kindje dacht dat die brave non een… man was. Wat ik mij herinner? Dat mijn moeder voor mijn verjaardag een grote taart gebakken had en alle klasgenootjes er een stukje van mochten eten. En dat ik van die chocolaatjes in een speciale vorm mocht uitdelen, zogenoemde kattentongetjes. En dat ik zuster Seraphine voor háár verjaardag een mysterieus pakje moest geven, waarvan ik pas op latere leeftijd te horen kreeg dat er een ‘combinaison’ in zat, het typische vrouwelijke ondergoed uit die tijd.

Eerlijk? Ik heb de beginjaren op de kleuterschool nooit gemist. Maar wie ik wel mis, is mijn moeder. In november tien jaar al. Ik zal haar nestwarmte nooit vergeten. Nog in geen honderd jaar. Ik zou het haar zo graag eens willen zeggen. Maar helaas.