Nancy Boerjan had in 2017 nog een uitgebreid gesprek met rocklegende Willy Willy. Vandaag haalt ze herinneringen op aan die fijne strandwandeling en brengt ze een finaal eresaluut aan de betreurde Oostendse gitarist.
Het is niet omdat hij er niet meer is, maar ik heb altijd al een boon gehad voor Willy Willy. Hij was alles waar ik als puisterige en onbegrepen tienermeid met punkkriebels warm van werd. Cool in het kwadraat, lak aan alles. Willy durfde alles wat ik nooit zou durven. Maar eens ik daar overheen was, verdween Willy naar een andere wereld. Waar hij met hart en ziel bleef doen waar hij goed in was, en ik tot de conclusie kwam dat het mij eigenlijk niet om dat gitaarspel te doen was geweest.
Tot mijn hoofdredactrice me – ruim dertig jaar later – zijn naam toeschoof op een redactievergadering. Dat ik hem maar eens moest interviewen, in Oostende bij voorkeur, waar hij opgroeide. Serieus? Serieus. Ik stuurde hem een mailtje, en kreeg meteen een enthousiaste mail terug: dat hij dat geweldig goed zag zitten. Alleen wat druk bezig met zijn nieuwe plaat, zei hij, klop over een paar weken nog eens aan de deur. Ik heb nog een paar keer moeten kloppen, Willy bleef enthousiast maar ook druk, maar op een dag spoorde hij daadwerkelijk tot in Oostende, waar hij eigenlijk nog zelden kwam. Eigenlijk niet meer zo tuk op Oostende, zo bleek.
Willy Willy was alles waar ik als puisterige en onbegrepen tienermeid met punkkriebels warm van werd.
We spraken af in Hotel du Parc. Omdat ze er nog filterkoffies hebben, zei hij. En hij dronk tenslotte sloten koffie sinds hij niet meer dronk. Hadden ze de filters toch wel net vervangen door doordeweekse koffies zeker. En ja, hij maakte opnieuw indruk op me. Hij had nog altijd lak aan alles. Maar ik leerde hem in geen tijd ook wat beter kennen als een man met het hart op de tong, een bloedhekel aan onrecht en een hoorbaar warm hart voor wie hij lief had. Zijn gezondheid speelde hem toen al parten, zijn ‘klapvoet’ liet geen lange strandwandeling meer toe. Zijn longen ook niet, had ik de indruk.
Maar Willy’s kop was springlevend, hij keek me schaamteloos flirtend in de ogen en zoende me bij het afscheid pal op mijn mond. En dat ik maar moest bellen, hij zou een plekje voor me reserveren. Dat ze nu al plekjes reserveren bij optredens van The Scabs… Dju toch.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier