De zee was zijn passie, maar de zee rukte Kurt Slabinck ook uit het leven van zijn vrouw Muriel. “De laatste tijd kreeg ik het alsmaar moeilijker als hij vertrok. Ik vroeg hem dikwijls werk te zoeken aan land. Dat zou hij doen, maar dat komt nu te laat.” Ook Kurts zonen Anthony en Indiana en zijn kleinzoontje Lewis moeten na de scheepsramp met de Z.19 verder zonder hun schipper. Kapot van verdriet.
Muriel (49) trouwde met Kurt (48) in 1989. Hij was zo drukt ze ons meermaals op het hart de liefde van haar leven. Samen kregen Muriel en Kurt twee zonen: Anthony (28) en Indiana (25). Het gezin woonde eerst in Heist-aan-zee, maar vestigde zich tien jaar geleden in Moerkerke bij Damme.
“Kurt was onze alles”, vertelt een zwaar aangeslagen Muriel. “Als hij thuis was dan deden we alles samen. Van boodschappen tot zelfs de auto wassen. (zwijgt even) Onlangs kregen we ons eerste kleinkind, Lewis. Wat was hij trots op die kleine bengel. We hadden ondertussen ook al het een en ander ingericht indien Lewisje bij ons zou komen logeren. Voor hij vertrok met de boot, hebben we nog een kinderbedje besteld. We zouden het samen ophalen als hij terug was. (stil) Maandag had ik hem nog uitgezwaaid. We gaven elkaar een knuffel en weg was hij, het zeegat in. Had ik toen geweten dat Kurt nooit meer naar huis zou komen…”
Verbinding verbroken
Zaterdag waren Kurt en Muriel vlak voor de ramp nog berichtjes aan het sturen naar elkaar. “Hij was altijd online zodat we met elkaar konden communiceren. Op een gegeven moment merkte ik dat de verbinding verbroken was. Ik stuurde hem nog een berichtje, maar mijn berichten werden niet meer afgeleverd. Er kwam geen antwoord van Kurt… Even daarvoor hadden we nog druk over en weer gestuurd over onze plannen als hij terug kwam. We zouden er een tweetal dagen samen op uit trekken. Die dagen komen nu niet meer. Kurt komt nooit meer terug.”
“Kurt ging al iets minder varen dan voorheen. Hij was eigenlijk stilletjes aan het afbouwen. Ik had het vroeger minder moeilijk als hij de zee opging, de laatste tijd kreeg ik het alsmaar moeilijk bij zijn vertrek. Kurt zou op termijn volledig stoppen. Ik vroeg hem dikwijls om werk te zoeken aan land zodat hij meer bij ons was. Dat zou hij doen, maar dat komt nu te laat. Mijn grootste vrees is pure waarheid geworden. De zee, die hij zo graag zag, heeft ons Kurt ontnomen.”
Meningsverschil
Ook zonen Anthony en Indiana zijn kapot van verdriet. “Zaterdagavond was ik samen met mijn vriendin nog iets gaan drinken. Toen we thuis kwamen, vonden we mama in de garage, ze was ingestort. Ik wist niet wat er gebeurde”, vertelt Indiana. “Ze vertelde dat papa’s schip gezonken was. Een half uur later kregen we het bericht dat hij een van de vermisten was. Hoe verder de tijd vorderde, hoe meer we wisten dat papa niet meer terug zou komen. De hoop bleef echter… zolang papa niet gevonden was, moesten we wel hopen. Tot we hoorden dat papa er niet meer was. (zwijgt) Ik ga hem herinneren als een vader die er altijd was voor zijn gezin als we met iets zaten. Voor papa vertrok hadden we een klein meningsverschil. We hebben nooit de kans gehad om dat uit te praten. (stil) Hij was een harde werker en enorm close met mama. Ik woon nog thuis en zou binnenkort alleen gaan wonen met mijn vriendin. Die plannen zijn nu opgeborgen. Ik laat mama niet alleen in dit grote huis. Hoe het leven zonder papa verder moet? Geen idee. Eerst moeten we nog een begrafenis regelen. We weten zelfs niet wanneer papa terug naar België wordt overgebracht. Er is ons gezegd dat het wel twee weken kan duren.”
Gevaren
Ook zoon Anthony wist dat er gevaren verbonden waren aan het beroep van hun vader. “Papa was een ervaren visser, met hem kon dat toch niet gebeuren?”, vertelt Anthony. “Mama was er eigenlijk een beetje tegen dat papa visser was. Maar het was zijn passie en wie waren wij om dat af te nemen. Mama was nooit gerust als hij weg was. Terecht, zo blijkt nu… Ze waren plannen aan het maken voor de toekomst. Papa zou meer thuis zijn en ze zouden meer genieten van elkaar. En dan gebeurt dit.”
Weggecijferd
“Had ik mijn wil maar doorgedreven”, wil Muriel nog kwijt. “Weet je, hij was zo’n goed mens. Hij stond altijd voor iedereen klaar. De kinderen hebben hem eigenlijk veel te weinig gezien in hun leven. Hij werkte hard om ons alles te geven. Ik ben hem daar zo dankbaar voor. Het werken heeft hem nu zijn leven gekost.”
“Op zijn 14de was hij al visser, 34 jaar lang heeft hij zichzelf weggecijferd voor ons. We gaan hem verschrikkelijk hard missen. Het was soms moeilijk om ons terug aan te passen als hij even weg was geweest. Maar hoe moeten we hier nu mee om? Deze keer komt hij nooit meer terug.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier