Tien jaar na dodelijk werfongeval in Heule: “Het snijdt nog altijd, de pijn blijft”

Komende dinsdag, 7 augustus, is het exact tien jaar geleden dat de Steenstraat in Heule werd opgeschrikt door een onthutsend ongeval. Bij de uitbreidingswerken aan het mpi Zonnebloem stortte een betongewelf als een kaartenhuisje in elkaar. Geert Verbrugghe uit Zonnebeke kwam om het leven, drie andere werknemers van aannemer Bien Bâti raakten gewond. De uitbreidingswerken aan het mpi zijn ondertussen al even voltooid, toch laat het ongeval nog steeds een diepe indruk achter.

Door Tim Ghillemyn

“Ik herinner me het ongeval nog alsof het gisteren was.” 7 augustus 2008 staat in het geheugen van toenmalig directrice zuster Bernadette Beernaert gegrift. “Ik denk ook niet dat ik ooit zal kunnen vergeten. Vooral de weersomstandigheden: het was al de hele nacht voordien vreselijk weer, met harde donderslagen. Ik was op het moment van de feiten op retraite, maar toen ik het nieuws via de telefoon vernam, ben ik onmiddellijk ter plaatse gegaan. Wat er zich toen afspeelde, zie ik nog vaak voor mijn ogen. Het was hard om al die hulpdiensten te zien, voortdurend weg en weer aan het lopen.”

In het centrum werd al snel een veldhospitaal op poten gezet. “Met man en macht was men bezig om een van de medewerkers te bevrijden van onder het puin te bevrijden. Het leek er op dat de man zijn benen zou verliezen… Gelukkig kon dat verhinderd worden. Voor één man kon spijtig genoeg geen hulp meer baten. Zijn lichaam werd pas veel later bevrijd. Wat toen gebeurd is, snijdt nog steeds. Je weet wel dat het om een jammere fout gaat, maar het is tragisch dat het tot zo’n drama moest leiden.”

Massale steun

Als directrice van mpi Zonnebloem werd ze gauw zelf met vragen bestookt. “Zowel van journalisten als juridische diensten. Op dat moment was dat heel moeilijk, mijn hoofd stond daar écht niet naar. Gelukkig was het zomervakantie en waren er niet veel kinderen en medewerkers aanwezig”, gaat zuster Bernadette verder. “Voor zij die wel aanwezig waren die dag, blijft het natuurlijk lang hangen. Wat ons wel deugd deed, was de massale steun die we nagenoeg meteen kregen. Heel wat mensen kwamen spontaan helpen, ook zij die in principe nog vakantie hadden. Daar heb ik me toen wel aan kunnen optrekken.”

Tien jaar geleden was zuster Bernadette bezig aan haar laatste maanden als directrice. In januari 2009 gaf ze de fakkel door aan Els Vandoolaeghe en de raad van bestuur. “De tragedie was natuurlijk een spijtige afsluiter van mijn loopbaan. Sinds ik bij Zonnebloem vertrokken ben, woon ik bij de Zusters van Liefde in de Mellestraat, letterlijk maar een boogscheut verderop.”

“Ik ga er wel nog af en toe eens langs, ja. Ik loop de deur niet plat, maar volg wel graag wat er gebeurt. Ik ben lang lid gebleven van de vriendengroep en bij een geboorte of sterfgeval onder de medewerkers, ga ik zeker langs. Ook bij de inhuldiging van het kortverblijf, in 2012 was ik erbij. Ik ben trots op wat we verwezenlijkt hebben, we zijn blijven roeien met de riemen die we hadden. Altijd onze plan getrokken.”

Kijken naar toekomst

Vandaag staat Els Vandoolaeghe dus aan het roer van Zonnebloem vzw. Meteen na het vertrek van zuster Bernadette zorgde zij voor de verdere opvolging van de werken. “Vier jaar na het tragische ongeval waren de werken effectief voltooid”, vertelt ze. “We behielden wel dezelfde architect, maar stelden een andere aannemer en een nieuw studiebureau aan. De werken en juridische stappen sleepten uiteindelijk erg lang aan en er kroop heel wat energie in het gebouw. Juridisch gezien is zo goed als alles nu achter de rug. We kunnen als organisatie een streep onder dit hoofdstuk trekken. Met Zonnebloem voorzien we nu wat we in 2008 voor ogen hadden: een flexibel begeleidingsaanbod, dagondersteuning en verblijf voor kinderen met een beperking voor de wijde regio. Die uitbreiding die we toen wilden, was absoluut nodig.”

Binnen Zonnebloem is de herinnering aan die noodlottige 7 augustus 2008 volgens Els in de loop der jaren wat vervaagd. “Wij kijken vooral naar de toekomst. Heel wat medewerkers waren hier tien jaar geleden nog niet aan de slag. Wie er wel al bij was, vergeet zo’n gebeurtenis natuurlijk nooit. Wij hadden met de instelling vooral materiële schade, een gebouw kan je opnieuw optrekken. De slachtoffers en hun familie moeten nog steeds met de pijn leven. Het is helaas onomkeerbaar.”