Reder Peter Thysebaerdt voelt zich enorm schuldig: “Schip was tiptop in orde”

Peter Thysebaerdt: "De Z.19 was mijn levenswerk." (Foto Davy Coghe) © Davy Coghe
Redactie KW

Ook voor de reder is de schipbreuk van de Z.19 Sonja een ramp. “Ik ben alles kwijt”, zucht Peter Thysebaerdt. “Maar voor de families van Roger en Kurt is het nog veel erger.”

Reder Peter Thysebaerdt (53) uit Damme is er het hart van in. Het vissersschip Z.19 Sonja was zijn levenswerk. Sinds enkele jaren had hij een schipper, Kurt Slabinck, zodat hij het wat rustiger aan kon doen. Kurt overleefde de ramp niet, net als eenmalig bemanningslid Roger Zoete.

“Ik voel me enorm schuldig”, opent Peter. “38 jaar lang heb ik zelf gevaren. Sinds een tweetal jaar ging ik minder in zee. Kurt verving mij als schipper en hij deed dat goed. Om 22.30 uur kreeg ik zaterdag telefoon van de kustwacht. Ze vertelden me dat mijn schip gezonken was en dat er drie overlevenden waren, twee waren nog vermist. Ik wist niet wat ik hoorde. Je denk zo vaak dat het met jezelf niet kan gebeuren… (lange stilte)De kustwacht kon nog niet zeggen wie de ramp overleefd had. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan. Ik bleef wakker en stond constant in verbinding met de kustwacht in de hoop positief nieuws te krijgen. Uiteraard weet je dan al dat er weinig hoop is. Ik voel me verantwoordelijk voor die mannen. Ze zijn als familie voor mij. Pascal vaart al 20 jaar bij mij, Luc al vijf en Dirk kwam er twee jaar geleden bij. Kurt, de schipper was al drie jaar bij ons aan boord. Roger ging een enkel reisje mee om iemand te vervangen die ziek was. En dan gebeurt dit… Het is en blijft een ongeluk, waar niemand aan kan doen. Ons schip had net tien dagen binnen gelegen om het te schilderen. Het was tiptop in orde. Het was net gekeurd door de scheepvaartsinspectie.”

Nagelnieuw

Ondertussen is duidelijk wat er zich precies aan boord van de Z.19 heeft afgespeeld tijdens de ramp. “De netten zijn komen vast te zitten in vaste grond. Bij het binnenhalen van de netten kantelde het schip. Alles ging zo snel”, stamelt Peter. “Die mannen kregen amper de kans om te reageren. Gelukkig konden drie van hen nog in het reddingsvlot kruipen, die van onder het schip uit kwam. Rond 19 uur werden ze opgepikt door het voorbijvarende cruiseschip. Om 6 uur ‘s morgens waren ze in Dover. De Epirb, het systeem die bij aanraking met water een signaal uit stuurt, was nagelnieuw. Waarom het niet gewerkt heeft? Waarschijnlijk bij het kapseizen zat er ergens metaal rond waardoor het geen signaal kon uitsturen.”

Emotioneel moment

Peter ging nu en dan zelf nog eens mee met zijn schip. “Om de twee reizen bleef er iemand thuis, daarom ging ik zelf nu en dan nog eens mee. Onze bemanning vaart in een beurtrol. We kennen elkaar dus ook door en door. Dinsdag zag ik ze voor het eerst terug. Het was een emotioneel moment. Ach, ik ben alles kwijt. De Z.19 was mijn levenswerk. Maar nog veel erger is dat de families Roger en Kurt kwijt zijn. Het waren goede gasten, harde werkers. Niemand verdient het om zo om het leven te komen. Die mannen hadden nog heel wat jaren te gaan. Ik ben kapot van verdriet.”

“Wat er nu staat te gebeuren? Eerst moet ik het verlies van mijn vrienden verwerken. Daarna zien we wel. Het is allemaal nog te vroeg om nu al plannen te maken voor de toekomst. We weten zelfs nog niet wanneer Roger en Kurt terug naar België gebracht worden.”

Dinsdag werd ook de zoektocht naar het wrak van de Z.19 stopgezet. Het schip werd dus niet terug gevonden en zal zo een eeuwige rustplaats krijgen op de bodem van de Noordzee. (JRO)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier