Fietsster uit Meulebeke verongelukt: “Ik ben mijn allerbeste maatje kwijt”

Veronique Vandenberghe en haar echtgenoot Wim Vancoillie: "Ik moet mijn soulmate veel te vroeg afgeven", zegt hij. © gf
Philippe Verhaest

Wat een zorgeloze fietsrit richting een fitnesscentrum in Tielt moest worden, is uitgedraaid op een ware nachtmerrie. Op het kruispunt van de Vierhoek belandde Veronique Vandenberghe (48) onder de cabine van een Nederlandse vrachtwagen en stierf ze ter plekke. “Veronique was mijn soulmate, mijn alles. Zonder haar wordt het niet evident”, treurt haar echtgenoot Wim Vancoillie.

Die bewuste vrijdag 5 april leek voor Wim Vancoillie (50) en Veronique Vandenberghe, die op 27 april haar 49ste verjaardag zou vieren, een perfecte dag te worden. “Het was schitterend weer, Veronique had een dagje vrij en ik had bij Unilin net de nachtshift afgewerkt”, herinnert Wim zich. “Na een ontbijtje vertrokken we allebei richting Tielt. Ik trok met enkele collega-bestuursleden van Lijnvissersclub Ter Borcht naar de Colruyt om wat drank in te slaan voor in ons clublokaal, Veronique moest naar E-Fit in de Kortrijkstraat in Tielt om er wat te sporten. Omdat het zo’n mooie dag was, besloot ze de fiets te nemen. Ze zei dat ze rond 10.20 uur weer thuis zou zijn en beloofde om dan samen een aperitiefje te drinken. Dat deden we trouwens elke dag. Om het leven en de liefde te vieren. Het waren echter haar allerlaatste woorden…”

Dé steunpilaar van het gezin

Toen Wim nietsvermoedend in het clublokaal van de lijnvisclub aan de slag was, kreeg hij plots telefoon van de politie. “Ze vroegen of ze me konden zien. Toen ik te horen kreeg dat Veronique in een zwaar verkeersongeval betrokken was, wist ik meteen wat er aan de hand was. Ik kan je verzekeren: op zo’n moment brokkelt de wereld rondom je volledig af. Die ene voormiddag heeft het leven van ons gezin compleet door elkaar geschud.”

Het bewuste kruispunt kan ik nog niet bezoeken, dat is veel te pijnlijk. Op die plek ben ik mijn vrouw, mijn álles verloren

Veronique en Wim vormden al 33 jaar een hecht koppel. “En we zijn 27 jaar getrouwd. Het is onwezenlijk dat Veronique er niet meer is. Het klinkt misschien cliché, maar ze was mijn soulmate. Mijn allerbeste maatje. En die is nu weggerukt uit mijn leven. Ook voor onze dochter Romy (23) en onze schoonzoon Alessandro Soenens is dit hele verhaal een enorme klap. We hangen allemaal erg goed aan elkaar, nu is dé steunpilaar van ons gezin plots verdwenen. Hoe dat voelt? Dat kan je niet onder woorden brengen.”

Witte roos

Veronique werkte al 27 jaar in het woon- en zorgcentrum Sint-Vincentius in Meulebeke, waar ze hoofdverpleegkundige was. “Ook daar is de verslagenheid enorm”, vervolgt Wim. “Ze werd er op handen gedragen, zowel door de bewoners als door het personeel. Algemeen directeur Mieke Van Acker is een erg goeie vriendin van mij en zij vertelt me dat het gemis in Sint-Vincentius verschrikkelijk groot is. Ze was een van de kloppende harten van de plek en net als thuis het zonnetje in huis. Zo iemand kán je gewoon niet vervangen.”

De betreurde Veronique Vandenberghe.
De betreurde Veronique Vandenberghe.© gf

Veronique was overal graag gezien, zegt Wim. “We vulden elkaar perfect aan. We kwamen allebei erg graag onder de mensen, trokken overal samen naartoe… Zo zijn we al vijftien jaar trouw abonnee bij Club Brugge, maar ook die uitstapjes zullen nooit meer hetzelfde zijn. Op Veroniques zitje in de oosttribune had het bestuur van Club voor de match tegen Standard een witte roos gelegd. Ik weet nog niet hoe ik de thuiswedstrijden nu zal beleven… Ook bij de supportersclub Blauw-Zwartvrienden Meulebeke, waar Veronique bestuurslid was, zal mijn vrouw erg gemist worden. Niets zal nog hetzelfde zijn.”

Op zondag samen wandelen in de Westhoek, een picon drinken en iets lekker eten… Dat valt nu allemaal weg

“Ach, we hebben al die jaren perfect in harmonie samen geleefd. Het aantal discussies was letterlijk op één hand te tellen. Iemand als Veronique loop je maar één keer in je leven tegen het lijf. Ik heb het geluk gehad haar te mogen ontmoeten, maar nu moet ik haar veel te vroeg opnieuw afgeven. En dat klopt niet. Die 33 jaar samen waren een aaneenschakeling van mooie momenten. Er waren altijd leuke perspectieven of initiatieven. Bij ons stond de tijd nooit stil. De talloze reizen, weekendjes, wandelvakanties op godvergeten plaatsen in Frankrijk… Het waren stuk voor stuk topmomenten in ons huwelijk. Onze zondagen waren heilig. Dan gingen we vaak wandelen in de Westhoek en sloten we de dag af met een picon en een lekker etentje op restaurant. Dat valt nu allemaal weg.”

Kruispunt mijden

Wim zal Veronique vooral herinneren als een erg warme vrouw. “Een oprecht persoon die altijd iedereen wilde helpen, zowel professioneel als thuis. Haar glimlach zal ik nog het meest missen. Die kon een kamer helemaal vullen. Ze steunde me ook in alles wat ik deed. Als voorzitter van de lijnvisclub, maar ook mijn passie voor de Eerste Wereldoorlog, als lid van de sportraad of bestuurslid van de cyclocross, hier in Meulebeke… Altijd en overal stond ze achter mij. Haar dynamiek straalde ook op iedereen af. Zonder haar doorgaan, dat wordt niet evident.”

Het bewuste kruispunt in Tielt heeft Wim sinds het fatale ongeval nog niet bezocht. “Voorlopig kan ik dat ook nog niet. Romy en Alessandro zijn er wel al langs geweest, maar voor mij is dat nog veel te pijnlijk. Op die plek ben ik mijn vrouw, mijn álles verloren. Ik ben dankbaar voor de prachtige jaren die we mochten beleven, maar onze tijd samen was veel en veel te kort.”

Er wordt op zaterdag 13 april om 10 uur in de Sint-Amanduskerk van Meulebeke afscheid genomen van Veronique Vandenberghe.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier