De vis wordt duur betaald. Een uitdrukking die al gebruikt wordt sinds 1900, en vandaag jammer genoeg nog altijd brandend actueel is.
De geschiedenispagina’s van onze kust staan er vol van. Er werden boeken over geschreven, beeldhouwwerken van gemaakt, liedjes over gezongen. Het Zeeliedenmonument op de Oostendse zeedijk kijkt eeuwig naar de zee waar zoveel vissers gebleven zijn. Lucy Monti, de koningin van het Oostendse visserslied, heeft het over haar grote liefde in ‘Die visscher van mien’. ‘Jis zest nooit angespoeld’, zingt ze. Een zin die door merg en been snijdt.
Het gebeurde vroeger al meer dan genoeg, maar ook vandaag komt het nog al te vaak voor. In de voorbije drie jaar zijn er acht vissers op zee gebleven. Sinds 1946 gebeurden al 175 scheepsrampen met Belgische vissersschepen. Daarbij kwamen maar liefst 157 mannen om het leven. De vissers die stierven door een arbeidsongeval, ontploffingen, branden, of over boord zijn geslagen, worden daar niet eens bijgeteld. Het zijn er dus een pak meer. Een pak meer drama’s.
Ook de ergste angsten van de vrienden en familie van de bemanningsleden van de Z.19 Sonja zijn werkelijkheid geworden. Hoe kan het dat, ondanks alle vooruitgang die er in de sector al geboekt is, er nog altijd zoveel vissersschepen vergaan?
De visserij gaat jaar na jaar achteruit verouderde schepen, quota, buitenlandse concurrenten… Genoeg redenen waarom je niet meer in de sector zou stappen. Iemand vertelde me ooit dat vissers de laatste échte jagers zijn. Misschien zit daar wel de aantrekkingskracht. De lokroep van de zee is voor vele jonge gasten te sterk om te negeren.
Zoals veel mensen aan de boeren denken als het na lange tijd eindelijk weer regent, denk ik bij stormweer aan de mensen die op zee zitten. En de volgende keer dat je iemand hoort klagen over de prijzen van de vis of de garnalen, of vindt dat de tong op het restaurantmenu te veel geld kost… Hou in het achterhoofd dat er mensen hun leven voor hebben gegeven. Voor een stomme ploate.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier