Na een loopbaan van maar liefst 46 jaar, ging Nadia Vande Putte uit Rollegem vorige week met pensioen. Ze werkte 26 jaar als poetsvrouw bij de zusters van Stella Maris, de school die later een campus van Leielandscholen en nog later van Rhizo werd.
Nadia werd op haar laatste werkdag door haar collega’s en de leerlingen van Rhizo in de bloemetjes gezet. “De leerlingen kookten voor ons een lekker vispannetje met puree. Bijna van elke klas kreeg ik ook een kaartje van de leerlingen. Toen ik donderdagavond voor de laatste keer mijn ronde deed, waren alle lokalen in orde en waren alle vuilnisbakken geleegd. Ze hebben me in de watten gelegd, die laatste dag!”
Zaterdag wordt Nadia 60 jaar en na het opnemen van haar vakantiedagen gaat ze op 1 april officieel met pensioen. Ze was de laatste poetsvrouw van Rhizo zelf. Nu wordt het onderhoud volledig gedaan door een poetsfirma. “Ik ben de school dankbaar dat ze er alles aan gedaan hebben zodat ik ook nog mijn laatste jaren voor mijn pensioen kon blijven werken”, zegt Nadia, die altijd graag haar werk gedaan heeft.
Zusters
“Het was aangenaam tussen de jonge mensen. Je hebt natuurlijk brave en wat minder brave hé”, knipoogt Nadia, die weet dat haar beroep soms sterk onderschat wordt. Nadia werkte ‘s namiddags en was soms tot 19.30 uur op school. “Naast het poetsen heb ik ook veel jongeren in mijn armen gehad om hen te troosten als ze bijvoorbeeld eens slechte punten hadden of gepest werden.”
“Toen ik mijn laatste ronde deed, bleek alles al in orde gezet”
Nadia werkte al van haar 14 jaar. “Je moest een harde werker zijn, zodat je een goede huisvrouw werd. Ik begon in een pluimveeslachterij, ging daarna banken en kantoren poetsen en uiteindelijk belandde ik 26 jaar geleden bij de zusters van Stella Maris. In het begin heb ik ook nog geholpen in de keuken. In de vakantie was het dan echt grote kuis, waar kauwgum massaal ‘afgestekt’ diende te worden en stoelen en tafels een grondige beurt kregen. Vroeger moest er in de vakantie na het schuren een film op de vloer gelegd worden, dat was in verschillende lagen en moest tussenin harden. Ik heb vaak gesleurd met meubels, om de klassen leeg te maken hiervoor.”
Naast het poetsen, hield Nadia op school ook regelmatig een oogje in het zeil. “Als ik iets zag gebeuren dat niet mocht, dan sprak ik er op”, zegt ze. “Toiletten die onder water gezet werden en bloem in het toilet, zijn zaken die ik meemaakte en soms zag gebeuren.” Nadia merkte in de loop der jaren wel dat de mentaliteit van de jongeren veranderd is. “Vroeger schrok men als een leerkracht commentaar had, nu is de jeugd veel mondiger!” Wat Nadia jammer vindt is dat de communicatie wegvalt. “De gsm verovert nu wel de jeugd”, zucht ze.
Profiteren
Nadia blikt tevreden terug op haar loopbaan. “Toen mijn man een niertransplantatie moest ondergaan, had ik soms moeilijke momenten, maar ik werd gesteund door collega’s, leerkrachten en directie. We konden aan elkaar ons verhaal vertellen, en dat is belangrijk op de werkvloer. Na een schouderklopje of een lief woord, voel je je meteen al weer beter. Er werd geen onderscheid gemaakt tussen een poetsvrouw, een opvoeder, een leerkracht of een directielid.”
Nu zal Nadia genieten met haar man Ronny, die al twee jaar met pensioen is als hovenier. Het koppel heeft twee kinderen die getrouwd zijn. “We zullen nu meer tijd hebben voor onze vier kleinkinderen van 16, 14, 4 en 2 jaar en zijn ook van plan om eens meer weg te gaan. We wandelen graag en willen ook wel nog meer eens op reis. Met pensioen gaan is wel prettig, maar je bent wel in de laatste fase van je leven. We zullen dus profiteren van het leven terwijl we nog kunnen!” (EDB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier