Veertig jaar lang gaf Mia Breemeersch (60) les aan het vijfde leerjaar van Onze Ark in Woesten. Doorheen die jaren had ze maar liefst 800 leerlingen onder haar vleugels. In het dorp staat juf Mia gekend als een energieke werker die haar leerlingen met veel zorg klaarstoomde voor het zesde leerjaar. “Streng, maar rechtvaardig, zo werd ik al eens omschreven”, lacht juf Mia.
Mia Breemeersch startte haar carrière als schooljuf in 1978 in de gemeentelijke jongensschool van Woesten. “Toevallig kwam er een plaatsje vrij in de jongensschool, waar ik les mocht geven aan een graadsklas: het derde en vierde leerjaar”, opent juf Mia. “Ik startte er, op 19-jarige leeftijd, met 15 jongens onder mijn vleugels. Het jaar erop mocht ik opnieuw aan diezelfde klas les geven. In 1980 werd het lager onderwijs in Woesten gemengd en smolten de jongens- en meisjesschool samen. Voortaan werd het een katholieke school, onder de hoede van de zusters. Dat jaar schoof ik voor het derde jaar op rij mee op met mijn eerste leerlingen, naar het vijfde leerjaar. Vanaf dan heb ik altijd fulltime les gegeven aan het vijfde leerjaar. Ik was daar altijd heel tevreden mee. Niet alleen omdat de leerstof in dat leerjaar inhoudelijk al wat moeilijker is, maar onder andere ook omdat het Frans opgestart wordt.”
Woestenkenner
Mia is geboren en getogen in Woesten. Ze is gehuwd met Stefaan Denuwelaere en is mama van Bram, Tom, Jan en Kim. Met vijf kleinkindjes en een zesde op komst zijn haar dagen tegenwoordig nog steeds goed gevuld. “Tijd om mijn schoolleven te missen, heb ik nog niet echt gehad. Voorlopig voelt mijn pensioen nog altijd aan als een soort van lange kerstvakantie. Alleen ‘s avonds heb ik tegenwoordig minder om handen”, lacht Mia.
Zelf liep ze als kind school in Onze Ark in Woesten. Ook haar stagelessen deed ze in het schooltje. “Men noemt mij een echte Woestenkenner. Omdat ik mijn hele leven al in en rond de school doorbracht, ken ik heel veel dorpsbewoners, vaak zelfs van generaties ver. Mijn collega’s vonden het telkens hilarisch wanneer ik tot in het oneindige de familierelaties van een leerling uit de doeken kon doen. Ook aan mijn eigen drie zonen en dochter gaf ik les.”
‘Moetje Mia’
Doorheen die veertig jaar zag Mia veel veranderen. “Vroeger kwam er ongelooflijk veel zoekwerk te pas aan lesvoorbereidingen. Uren bracht ik door in de bibliotheek, op zoek naar foto’s of muziekfragmentjes. In die zin zijn de komst van de computer en dan vooral van het internet een godsgeschenk geweest voor een leerkracht. Vorig schooljaar moest mijn krijtbord plaatsmaken voor een smartboard. Waar je vroeger heel wat tijd staand en met je rug naar de klas toe spendeerde, spaart zo’n bord je heel wat tijd en inspanning uit als leerkracht”, geeft Mia toe.
Ik hamerde altijd enorm op respect en algemene beleefdheid
“Wat wel enorm toegenomen is, is de stapel papierwerk voor en na de lessen. Het wekelijkse toetsje op vrijdag was vroeger veel minder uitgebreid. Ook de mentaliteit van de leerlingen heb ik enorm zien evolueren. Kinderen zijn een stuk mondiger tegenwoordig. Zelf hamerde ik enorm op respect en algemene beleefdheid. Streng, maar rechtvaardig, zo werd ik al eens omschreven. Ik had graag dat het rustig was om te werken, zodat iedereen het naar zijn zin kon hebben. Ook leefde ik me als juf graag creatief uit. Mijn lievelingsvakken waren wiskunde en wereldoriëntatie (een mix van geschiedenis en natuurwetenschappen, red.). Alles waar ook maar enige logica, efficiëntie of een goed oriëntatie-vermogen bij komt kijken, boeit mij heel erg. Sinds een negental jaar was ik de oudste leerkracht op school. Daarom gaven mijn collega’s mij de bijnaam moetje Mia“, klinkt het lachend.
Verrassingsweek
De week van 17 tot en met 21 december 2018 was Mia’s laatste werkweek. Het werd een week vol feestelijkheden en afscheidsmomenten, waarin mooie herinneringen opgehaald werden. “Mijn klasje had al een paar keer laten vallen dat ze ooit eens een nacht op school wilden doorbrengen. Dankzij de steun van onze ouderraad Schouders brachten we op dinsdagavond samen met drie andere leerkrachten en één mama een bezoek aan Kerstmagie in Vlamertinge. Daarna gingen we met zijn allen frietjes eten. We eindigden de avond met een langverwachte slaapfuif. Op vrijdagnamiddag zongen alle leerlingen van de lagere school samen een liedje dat ze over mij gemaakt hadden. Ook kreeg ik van alle kleutertjes een bloemetje en van alle leerlingen van het lager een tekening.”
“Op zaterdag lokte mijn dochter mij met een smoesje naar mijn broer, die jeugdherberg De Kaai uitbaat in Ieper. Toen ik daar nietsvermoedend aankwam, stonden al mijn collega’s, mijn kinderen en kleinkinderen, mijn broers en zus mij op te wachten op de trap. Als verrassing hadden ze een dag vol uitdagingen en opdrachten voorbereid onder de noemer voor wat, hoort wat. Zo kreeg ik foto’s van oud-leerlingen voorgeschoteld waarvan ik de namen zo snel mogelijk moest zeggen, hen op leeftijd moest rangschikken of de familieband doorheen de generaties moest uitleggen. Ook werd ik geblinddoekt en was het aan mij om zo snel mogelijk de weg terug te vinden. We startten de dag in De Kaai, maakten een tussenstop in restaurant D’akkerhoeve, waar een aantal oud-collega’s en zelfs vier vriendinnen uit het middelbaar ons vergezelden. De avond eindigde met een maaltijd in restaurant ‘t Fermetje en een eindexamen, waarna de collega’s een prachtig liedje gemaakt hadden over mij en mijn carrière in Onze Ark, op de melodie van Mia van Gorki. Het werd een erg ontroerende, maar overweldigende dag. Tijdens die week ontving ik meer dan honderd kaartjes, wat erg hartverwarmend was”, besluit Mia.
(SVP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier