Het leven zoals het is… zonder auto

Geen auto? Er is altijd de trein... © FV
Frederic Vansteenkiste
Frederic Vansteenkiste Medewerker KW

Frederic Vansteenkiste is getrouwd en papa van twee dochters. Hij werkt voor afvalintercommunale MIROM in Roeselare. In deze blog kan je lezen hoe hij en zijn gezin door het leven gaan zonder auto.

Een goed halfjaar geleden waren we voor het eerst ernstig aan het nadenken over een bestaan zonder eigen auto. Door een jobswitch was het afscheid van de vertrouwde salariswagen nakend en waar we eerst nog googelden op termen als ‘hoe ben je het vaakst gesjareld bij de aankoop van een tweedehands wagen’ of ‘betaalbare wagens met een celebrity-verleden‘, begonnen we ook eens op een rijtje te zetten hoe het leven er zou kunnen uit zien zònder auto. Een denkoefening die al wel eens eerder naar boven was gekomen, maar die nu plots heel concreet kon worden.

Zou ons sociaal leven na enkele weken hopeloos stilvallen? Wat met gesprekken over cilinders onder collega’s? Zijn er qua mobiliteit ook alternatieven tùssen een privé jet en een kruiwagen? En zouden onze dochters op school nagestaard worden en getrakteerd op hoongelach ‘omdat hun papa en mama geen auto hebben’?

Leven zonder auto? Een queeste met elementen uit Expeditie Robinson en Temptation Island

De vraagtekens en onzekerheden wogen niet voldoende door en onze meisjes van 6 en 8 zijn best weerbaar, dus besloten we het te proberen voor een periode van drie maanden: tot en met Nieuwjaar alle verplaatsingen maximaal te voet of met de fiets. Voor grotere afstanden, nachtelijke uren en zware ladingen zetten we een kleinschalig autodeelsysteem op samen met een kameraad die vlakbij woont. En uiteraard was er ook nog altijd het openbaar vervoer.

Intussen bereidden we ons fysiek en mentaal voor op een queeste met elementen uit Expeditie Robinson en Temptation Island: ons proberen te redden zonder technologie (Nouja, zonder auto dus. Voor de rest hebben we de verwezenlijkingen van de 20ste en de 21ste eeuw nog niet afgezworen) en aftasten of de spanningen en verlokkingen van blinkende bolides op de weg geen krassen op onze relatie en het gezin zouden maken.

‘Ja jong, ‘k heb je wel zien loeren naar diene break zenne!… Of ‘Neen mama, ik wil niet dat je je fiets naast de BMW van Anneliens papa parkeert.’ We tekenden routes en schema’s uit, schaften ons regenbroeken en poncho’s aan om de immer meedogenloze herfststormen te trotseren en investeerden in aangepast schoeisel en thermisch ondergoed teneinde in december niet vast te vriezen aan een of ander fietspad halfweg richting werk.

Grotendeels overbodig, zo zou blijken.

Want weet je, dat weer hier bij ons, dat valt eigenlijk geweldig goed mee. Het regent echt niet de hele herfst en ochtendlijke regenbuien blijken al eens wonderbaarlijk spontaan te stoppen rond 8 uur. En van een aardige tegenwind ‘s ochtends heb je de troost dat die je ‘s avonds sneller naar huis blaast. De poncho’s en regenbroeken liggen nog waar ze liggen en de reservekleren die we voor de dochters hadden voorzien op school zijn nog onaangeroerd.

We raakten overal waar we moesten zijn, waren zelden doorweekt en kwamen nergens te laat. Zodoende was het in no time Nieuwjaar en moesten we vaststellen dat we in drie maanden tijd eigenlijk weinig tot geen hinder hadden ondervonden aan dat ‘leven zonder eigen auto’. Conclusie begin januari: bluvn goan, te voet en met de fiets. En geen wanhopige sprint naar het autosalon, ‘saloncondities’ wijzen voor ons nog altijd op de toestand waarin onze luie zetel zich bevindt.

Toegegeven, met de fiets is er al wat meer uitdaging aan, maar je hebt glijdende uren voor iets

Maar goed… ik hoor u al denken. ‘Ha ja, tot Nieuwjaar. Ik kan het geloven, de échte winterprik moest dan nog komen!” En ‘t is waar: de sneeuwapocalyps van de voorbije twee weken hadden we eind 2018 nog niet gehad. Maar eerlijk? Het maakt geen verschil. Als het enkele vlokken sneeuwt in dit land heb je sowieso al automatisch het fenomeen dat het gemotoriseerd verkeer collectief stilvalt. Dan verplaats je je letterlijk sneller te voet. (Toegegeven, met de fiets is er al wat meer uitdaging aan, maar je hebt glijdende uren voor iets en dan laat je de Mathieu Van der Poel in je naar boven komen om overeind te blijven.)

Bovendien is het een pak makkelijker sneeuwballen gooien als je stapt, dan wanneer je ingesnoerd in de auto zit. Plus: je scoort als papa meer punten als je op school arriveert met een eenvoudige houten slee, in plaats van met een chique slee met ettelijke pk’s onder de motorkap.

Met uw permissie gaan we dus nog niet meteen weer een wagen voor onze deur parkeren. We fietsen ook de komende weken en maanden met plezier de files voorbij, vinden voor ons vervoermiddel altijd een plekje pal bij onze bestemming en betalen geen cent parkeergeld!

... en te voet raak je ook al overal.
… en te voet raak je ook al overal.© FV