“Mijn herberg is een museumpje”

Redactie KW

Michel Soens van herberg De Drie Koningen houdt in z’n eentje het schip drijvend. Zijn bruine kroeg onder de kerktoren, met zijn authentieke Kieken Koffie en zijn 195 pispotten aan het plafond, wordt weleens met een museum vergeleken. “Mijn klanten komen daarvoor van heinde en verre.”

Dit artikel maakt deel uit van ons Dossier Horeca in West-Vlaanderen.

Michel Soens, met eeuwige baard en sigaar, is al sinds 2000 de vaste waard(e) van De Drie Koningen. Het is één van de laatste echte dorpscafés in Groot-Zuienkerke, en bovendien eentje met een lange geschiedenis. De herberg is zelfs een beschermd monument.

“Hier staat ook veel antiek. Mijn tapkast heeft bijvoorbeeld nog in de Brugse brouwerij Aigle Belgica gestaan, die oude koffiemolen komt uit de keuken van Achiel Van Acker. En zie je die preekstoel staan? Mijn klanten durven daar in een zotte bui weleens een sermoen geven of een gedichtje voordragen”, glimlacht Michel. “Dat authentieke spreekt veel mensen aan. Klanten die hier voor het eerst over de vloer komen, keren vaak nog eens terug met de kleinkinderen.”

Aan tafel serveert Michel zijn verse Kieken Koffie en zelfgemaakte noten- of kruidenlikeur. Bij De Drie Koningen valt er altijd wel wat te ontdekken, en de 63-jarige herbergier is op zich ook al een curiosum. Zo duikt hij af en toe in zijn rijkswachtkostuum. “Iemand moet hier toch de orde bewaren”, knipoogt hij.

Open op sluitingsdag

De sympathieke waard is in Houtave graag gezien, en de mensen uit het dorp kloppen al eens op zijn deur: of hij misschien nog een grote kookpot over heeft? Het draagt er allemaal aan bij dat Michel er, terwijl elders de dorpscafés één na één verdwijnen, toch in slaagt om te blijven overleven. Nochtans telt Houtave slechts een goeie 400 inwoners. “Ik ben flexibel. Als de mensen mij vooraf bellen, die ik met plezier open op mijn sluitingsdag”, zegt hij. “Toegegeven, sinds de strengere alcoholcontroles en de invoering van het rookverbod, is mijn omzet ook wel geminderd. Maar mijn klanten komen eigenlijk zo’n beetje van overal; onlangs nog stond hier plots een gezelschap uit Gavere.”

Die vinden zijn herberg door de mond-aan-mondreclame, vertelt Michel. “En ik sta ook in verschillende horecagidsen. Zoals deze: 328 originele cafés.” De specialiteit van het huis wordt erin vermeld: een stute met espe of boerenpaté. “Ik kan de fietsers ook een bordje kaasjes of olijven voorschotelen, en in de winter doe ik weleens hutsepot. Vroeger had ik nog ribbetjes op de kaart staan, maar ik ben dat aan het afbouwen.”

Geen terras meer

Michel staat tegenwoordig immers alleen in zijn zaak. “Vind de dag van vandaag nog maar eens betrouwbaar personeel. Ik zet nu om die reden ook geen terras meer in de zomer.”

Maar Michel laat zich niet opjagen: in De Drie Koningen staat de tijd immers stil. “Tegen klanten die dat wél doen, zeg ik daar is de deur. Of ik laat ze expres nog iets langer wachten”, grijnst hij. “Maar neen, bij mij ligt eigenlijk niks echt vast. De folkoptredentjes die hier bijvoorbeeld plaatsvinden, zijn vaak last minute nog geregeld.”

Vrijdag is het er Stormbirds-dag, een gezelschapsspel ontworpen door de plaatselijke huisarts. “Een verbeterde versie van Scrabble, zeg maar. Maar alles is ook beter dan op je smartphone te zitten tokkelen. Daarvoor hoef je niet op café te gaan”, besluit Michel.