“De zomer bracht ons geen rust, wel stress.” Aan het woord is Els Vanneste (44) uit Moerkerke (Damme). Els is boerin én moeder van drie kinderen. En dat was afgelopen zomer geen evidente combinatie. De extreme droogte zorgde namelijk voor meer werk en meer stress. “Als boerin leer je je mannetje staan in moeilijke omstandigheden. Maar als moeder en als echtgenote gaat het wringen.”
Els is geen typische boerin, voor zover die al bestaat. Ze is burgerlijk ingenieur van opleiding en stapte vijftien jaar geleden in het familiebedrijf bij haar man. Ze zijn ondertussen de vijfde generatie. “Dit had ik niet zien aankomen toen ik aan mijn studies begon”, zegt Els lachend. “Maar je weet nooit wat het leven voor je in petto heeft. Toen ik met mijn man trouwde, werkte hij nog samen met zijn ouders. Ergens was het wel logisch dat we het later samen zouden overnemen. En pas op, mijn kennis en visie als burgerlijk ingenieur komt ook in de landbouw van pas.”
Afgezonderd van de rest van de wereld
Samen met haar man doet Els aan akkerbouw en veeteelt. Het hoeft geen betoog dat de zware droogte de afgelopen zomer hels heeft gemaakt. “Het is zwaar om de vrucht van je werk te zien uitdrogen”, zegt Els. “Het gras groeide niet, dus we moesten de wintervoorraad voor de dieren aanspreken. En we hadden geen andere keuze dan de aardappelen te ‘beregenen’. Een zware klus boven de drukke oogstwerkzaamheden. Het geplande dagje dierentuin met de kinderen is er dan ook nooit gekomen.”
En net dat vreet aan de moeder van drie. “Je weet dat er de hele zomer evenementen georganiseerd worden. Je krijgt meer ‘out of office’-mails terug dan antwoorden. Op zo’n momenten voel je je op de boerderij heel erg afgezonderd van de rest van de wereld. De kinderen zien ravotten op het veld of samen genieten van een hoeve-ijsje: dat zijn voor ons dé momenten geweest.”
Erkenning voor de boerenstiel
De boerin is niet op zoek naar medelijden, wel naar erkenning voor de boerenstiel. Want aan stoppen denkt ze – ondanks de extreme zomer – niet. “In mijn vorige job had ik ook weinig vrije tijd. Maar toen was er wel nog ruimte voor sociaal contact. We zijn en blijven zeer afhankelijk van de natuur. Die geeft en neemt. En wij blijven met passie ons werk voortzetten. Om de buurt van gezond voedsel te voorzien.”
De regen die er op het einde van de vakantie toch kwam, was een godsgeschenk voor Els en vele andere landbouwers. Al spoelde die niet alle zorgen weg. “Halen we de contracthoeveelheden wel? Hebben we genoeg voorraad voor de winter, genoeg zaad- en pootgoed voor volgende lente? Hoeveel kostte de beregening? Zullen de opbrengsten lage zijn na de droogte? Het zijn allemaal onbeantwoorde vragen. Maar goed, laat ons eerst die vrijkaarten voor de dierentuin alsnog verzilveren vooraleer we ons daar alweer zorgen over moeten maken.”
(TLG)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier