Altijd al hebben de handen en het hoofd van Jef Vromant om twee artistieke bezigheden gestreden. Enerzijds het schrijven en anderzijds het creëren van beeldende kunst, sinds geruime tijd digitale grafiek. Veelal gooiden de twee disciplines het op een akkoordje en zorgden voor een kruisbestuiving van taal en beeld, maar de voorbije twee jaar heeft het beeldende het moeten afleggen tegen de letters, woorden en zinnen. Het resultaat wordt op vrijdag 23 november voorgesteld: Jefs gloednieuwe boek ‘Julikever’, een zelfportret.
Die boekpresentatie heeft plaats in de grote kapel van Ten Walle in de Bruggestraat en start om 20 uur. Wie erbij wil zijn, is welkom, maar moet de auteur wel even vooraf verwittigen via 050 21 15 75 of vromant.jef@gmail.com.
Woorden vergeten
Jef heeft eerder al poëzie en proza geschreven, waaronder zijn bekroonde debuutroman Van Blauw en Gezangen uit 1990. Maar het nieuwe boek Julikever is in diverse opzichten bijzonder, op de eerste plaats omdat het zo sterk autobiografisch is. Maar ook omdat het wel eens Jefs allerlaatste uitvoerige schrijfsel zou kunnen worden. “Want”, aldus de man die volgend jaar in juli 80 wordt, “ik begin constant woorden te vergeten. Dat maakt het schrijven plots erg lastig, hoewel ik er altijd veel plezier aan heb gehad. Ik weet begot niet of ik dit zal blijven kunnen.”
Dat hij niet smacht naar straks nóg een boek, heeft nog een andere reden. “Ik verlang weer om digitale grafiek te maken, want door het intensieve schrijven heeft het beeldende twee jaar stilgelegen. Het zwaarste aan een boek vond ik tot nu toe nooit het schrijven zelf, althans toch niet als je op alle woorden kunt komen, maar het hele slameur eenmaal je manuscript af is. Dan moet je een uitgever zoeken, promotie voeren en noem maar op. Dat is erg belastend. Plus: schrijven is een kluizenaarsbestaan. Je vergeet er afspraken door en leeft sociaal geïsoleerd. En je neemt te weinig beweging, waar ik als gepensioneerde sportleraar van het Torhoutse VTI niet blij mee ben. Toen ik ooit de overleden schrijver Jos Vandeloo ontmoette, verwoordde hij het treffend: als je schrijft, kruip je in een tent en ritst die dicht. En pas na maanden, als je klaar bent met je schrijfsels, rits je de tent weer open en kom je als het ware opnieuw op de wereld. Dat klopt helemaal!”
Een julikever, waarnaar het boek genoemd is, is een kever die ondergedoken leeft. Als een eenzaat. Hij komt amper een maand per jaar naar buiten om de dennennaalden te hamsteren die hij eet.
Vrouw jong overleden
“In mijn geval kwam ik vooral naar buiten om inspiratie voor mijn boek te hamsteren”, glimlacht Jef. “Met dit boek kijk ik in de spiegel en leg mijn ziel bloot. Het is een zelfportret geworden, waarbij ik glim- en grimlach voor de spiegel. Het bestaat uit drie delen. Het eerste gaat over mijn leven vóór de veel te vroege dood van mijn vrouw Denise Vanhoutte, die eind november 1999 aan kanker gestorven is. Ze werd amper 59 jaar. Ik voel de pijn van het afscheid nog altijd. (ontroerd) Zoiets slijt nooit. Toch heb ik het kunnen opbrengen om een hoofdstukje over haar loodzware laatste levensweken te schrijven.”
Het tweede deel is maar vier lijntjes lang en geeft met twee spiegels en een lege vitrinekast de leegte weer na de dood van Denise. In het derde en laatste deel heb ik het over mijn latere leven.”
“Ik schrijf zelden chronologisch. Ik beschouw chronologie als de stekels van de rozen die je wilt plukken. Ik vertel mijn levensgeschiedenis in verhalen en anekdotes. In het lang en het breed, met als derde dimensie de diepte: mijn visie op kunst, godsdienst, seksualiteit en mezelf. Of zo je wilt: op de dingen des levens.”
‘Julikever’ wordt uitgegeven door Boekscout en zal om en bij de 20 euro kosten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier