Komiek Steven Mahieu woonde lange tijd in Jabbeke, maar heeft zijn roots in Oostende. Anno vandaag kan je hem bezwaarlijk beschouwen als een nobele onbekende.
“Mijn comedycarrière heeft inderdaad een flinke boost gekregen sinds ik meermaals opdook op Canvas. Ik geniet met volle teugen van mijn progressie. De grootste beloning is dat je jezelf voelt groeien op het podium. Tegelijk kan ik het mediacircus geweldig relativeren. Bekend zijn is voor mij een synoniem van luchtigheid: het heeft weinig om het lijf. Ik koos in de eerste plaats voor comedy om mensen aan het lachen te brengen. Het doet mij veel meer plezier dat het publiek terugkomt omdat mijn show in de smaak viel dan dat ze komen omdat ze die gast kennen van op televisie. Mond-aan-mondreclame is de beste graadmeter.”
Steven gaat opmerkelijk nuchter om met wat hij doet op en naast het podium. De nieuwe ster aan het Vlaamse comedyfirmament denkt steeds meer na over wat hij het publiek voor de voeten werpt. “Vroeger ging ik zoveel mogelijk kluchten in mijn voorstelling proberen te stoppen. Als het maar om te lachen was! Nu redeneer ik anders. De inhoud primeert op de grap, hoewel het comedy blijft natuurlijk. Ik ben meer down-to-earth dan vroeger.”
Maatschappijkritische grappen troef
In de begindagen van zijn comedyloopbaan twijfelde Steven over zijn vestimentair voorkomen. “Ik flirtte een tijdlang met het idee om van een marcelleke mijn vaste podiumoutfit te maken, al dreig je zo al snel te vervallen in een bepaald typetje. Ik wil breken met dat imago. Op een symbolische manier nam ik zo afscheid van mijn beginperiode als komiek. Bovendien kan ik me nu meer permitteren van kleding”, lacht Steven.
Zijn voorstellingen stoffeert de comedian voor een deel met anekdotes uit het leven gegrepen. “Ik kan putten uit mijn jarenlange ervaring als maatschappelijk werker. In de instelling van Ruiselede was ik getuige van heel wat schrijnende taferelen. In mijn voorstelling kan ik heel wat van die problematiek aan bod laten komen. Ik breng maatschappijkritische grappen die humor overstijgen. Van pis- en kakmoppen ben ik niet afkerig, op voorwaarde dat het van pas komt in een voorstelling. Ik kan zelf ook schateren om een vuile mop. Het doel heiligt de middelen.”
Zwaaien met een moraliserend vingertje
“Waar ik mezelf situeer in het Vlaamse comedylandschap? Voor politieke of actuele humor ben je bij mij aan het verkeerde adres. Weetjes en feiten interesseren me niet, ik wil de onderlaag te pakken krijgen. Het is niet verkeerd om een boodschap mee te geven, al sta ik op het podium niet met een moraliserend vingertje te zwaaien. Comedy is pas interessant als je het recht in je gezicht krijgt. Herkenbaarheid is ook een belangrijke factor. Maar het moet natuurlijk grappig blijven. Ooit stond ik op de planken voor een groep psychiatrische patiënten. Een publiek met hier een daar een hoekje af: het was mijn leukste show ooit. Misschien omdat ik mezelf zo herkende in hen.”
Blijven plakken in Gent
Steeds meer comedians kiezen na hun ontbolstering in eigen land voor een verovering van Nederland. “Dat is bij mij nog niet aan de orde. Om daar te gedijen moet je eerste enkele wedstrijden op je palmares kunnen schrijven. Anders sta je daar in een achterafzaaltje voor twee man en een paardenkop. Voorlopig heb ik mijn handen vol in eigen regio. Ik sta gemiddeld toch wel vier keer per week op de bühne. De opvolger van mijn maidenshow ging zowel in Roeselare als in Gent in première. Ik raakte in de Oost-Vlaamse provinciehoofdstad verzeild door op kot te zitten. Ik volgde de richting sociaal assistent in Kortrijk en trok dan naar Gent. Ik leerde er vrienden kennen en ben er, net als zovelen, blijven plakken”, lacht de stand-upcomedian.
Krioelnest van toffe mensen
“In Gent koester ik een soort van anarchistisch gevoel. Je hebt de illusie dat je kan doen wat je wil. Ik kan elke dag naar de Charlatan gaan als ik dat wil, maar dat hoeft niet. Ik trek veel de stad in om te schrijven aan mijn materiaal. Ik hou van dit krioelnest van toffe mensen met wie je een soort soul connection hebt”, klinkt het.
In zijn eerste avondvullend programma ‘Mahieustueus’ stak Steven de draak met zijn West-Vlaamse roots in Gent. “Je mag dat natuurlijk niet blijven uitmelken, al is een situatieschets van wie je bent en waar je vandaan komt niet vreemd in een debuutvoorstelling. Ik schreef die stukken toen ik nog niet lang in Gent was. Na verloop van tijd gaat je blik op de wereld rijpen.”
Je favoriete West-Vlaamse gemeente?
“Oostende. Voor mij is dat zowat het Gent van West-Vlaanderen. Beide steden zijn een bikke marginaal, maar ook absurd. Ik zou er wel kunnen wonen, al zou ik dan wel af en toe één op me mulle krijgen.”
Je favoriete West-Vlaams woord?
“Keunebille.”
Je favoriete West-Vlaming?
“Arno. Een inspirerend en fascinerend figuur.”
Typeer de West-Vlaming in één woord?
“Hoh. Ik geloof in de West-Vlaming an sich. Kijk naar de fantastische golven die momenteel ontstaan op televisie en in andere producties. Dat stimuleert onze identiteit. Maar dat is geen antwoord op de vraag zeker?” (lacht)
Heb je een stamcafé in Gent?
“Ik zat graag in de Video, maar de uitgaanswereld frequenteer ik tegenwoordig niet meer veel.”
Wat is je favoriet biertje?
“Westvleteren. Of Karmeliet.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier