Na drie maanden weten we het eindelijk: Robbe De Backer (30) uit Torhout is de oververdiende winnaar van het Vier-programma Expeditie Robinson en wint 25.000 euro. De avontuurlijke antiquair en cafébaas streed tot het bittere einde en won overtuigend van Nele Velghe uit Vlissegem, van wie de vechtlust en het doorzettingsvermogen evenzeer indruk maakten. Allebei getuigen ze over een waanzinnig avontuur dat hun leven voorgoed veranderd heeft. “Dit bewijst hoe sterk een mens wel kan zijn.”
Het succesrecept van Expeditie Robinson is welbekend. Een hele groep Vlamingen wordt op een onbewoond eiland gedropt en in twee kampen opgedeeld. Het doel? Overleven én keiharde proeven afleggen. Wie de fysieke en emotionele uitputtingsslag overleeft, mag zich tot eindwinnaar kronen.
Ik zou het liefst emigreren naar Canada. Mijn lief wil richting Australië
Een van de 17 kandidaten was Robbe De Backer. Afkomstig van Brugge, waar hij in de Langestraat het Brocante Café uitbaat. Een job die hij combineert met die van antiquair, met een eigen verkoopzaal in Vladslo. Niet meteen het type waarvan je verwacht dat hij zich in zo’n avontuur zou storten. En toch deed hij het. En hoe. Zelfs zijn tegenstanders konden niet anders dan hem als verdiende winnaar uit te roepen.
De opnames zijn enkele maanden achter de rug. Blij dat je het nu kan zeggen?
“Mijn dichte vriendenkring wist al dat ik het niet slecht had gedaan, maar gaandeweg spraken mij wel steeds meer mensen aan om mij te zeggen dat ik een terechte winnaar zou zijn, dus was het even op de tanden bijten. Ik merkte dat het wel leefde. Ik was al gewend dat veel mensen mij aanspraken omwille van mijn job, maar nog niet voor selfies.” (lacht)
Met je snor en baard val je ook op.
“Ik heb ze één keer afgedaan, op 17 oktober. Mijn schoonvader is vorig jaar op die datum overleden en ik heb toen beslist om mijn baard te laten groeien. Een euh, rouwbaard eigenlijk, als een soort eerbetoon.”
Hoe viel de terugkeer mee?
“Dat was heel zot eigenlijk. Bij de laatste proef had ik een wondje, dat door de modder begon te infecteren. Met als resultaat dat ik met een olifantenpoot op het vliegtuig zat. Het was ook superemotioneel, omdat je al die weken alles alleen moest verwerken en dat naar boven kwam. Dus dat was best zwaar, ja. Bij het thuiskomen spraken we veel af met vrienden. Vooral om te gaan eten. Eigenlijk was het altijd wel met eten, ja.” (lacht)
In de finale zei je dat je vreesde voor een grote leegte bij het thuiskomen. Heb je die gevoeld?
“Een leegte zou ik het niet noemen. Integendeel, zelfs. Er waren weer zoveel geluiden en impulsen, van alle kanten. Toen besefte ik pas hoeveel ik daarvoor deed, hoe vol mijn agenda zat ook. Nu heb ik meer tijd voor mezelf leren nemen en de mensen die mij dierbaar zijn. Fysiek was het zwaar. De eerste weken was ik niet eens meer in staat om wat dozen of kasten te verzetten. Maar dat kwam snel terug. Mentaal heeft het iets langer geduurd.”
Zit je na een paar maanden opnieuw in dat oude ritme?
“Nee. Ik heb er echt wel lessen uit getrokken. Ik wil nog altijd mee doen, heb nog altijd die drive, maar die constante druk heb ik wel afgebouwd. Vroeger had ik het idee dat als je niets deed, je niet vooruit ging. Nu niet meer. Maar om te zeggen dat ik nu helemaal op het gemak ben, nee. Je moét ook weer mee.”
Al een idee wat je gaat doen met je prijs?
“We zijn bezig met verbouwingen en de rest ga ik sparen. Het geeft wel wat ademruimte. Ik heb altijd hard gewerkt, maar tegen de limiet.”
Over limieten gesproken, het leek wel alsof je er ginder geen had.
“Ik had geluk dat als ik alles gaf, het meer was dan de rest. Het belangrijkste in de duels was de concentratie. Niet rond je kijken en je focus zoeken. Het is niet zo dat ik per se wilde winnen. Maar als ik verslagen werd, dan tenminste door iemand die beter was. Ik heb het geluk dat ik rustig blijf. Ik kan wel redelijk diep gaan, omdat ik rustig en logisch probeer te denken. Ook al omdat ik het kan plaatsen en relativeren. Die pijn of stress, dat is maar een momentopname in je leven.”
Het leek ook alsof je niet afzag om alle luxe op te geven.
“Ik haal vooral meerwaarde uit mensen en momenten. Dat besef ik ook vanuit mijn job. Vaak heb ik zaken van 70 of 80 jaar in mijn handen. Dan voel je letterlijk hoe dat een andere manier van leven was, een andere wereld haast. Ik word elke dag geconfronteerd met hoe mensen hun kromme nagels spaarden om iets nieuws te timmeren. En als je thuis kwam, vroor het en stak je het vuur aan. Of droeg je een extra trui. Vandaag moet je je hele huis isoleren en volstoken om… in je T-shirt te kunnen rondlopen. Absurd eigenlijk.”
Denkt je lief er ook zo over?
“Het is ook wel een harde tante, ja. Ze is in een heel warm nest opgegroeid, zoals ik, maar was enig kind en heeft dus nooit iets te kort gehad. Ik ook niet, maar voor haar voelen zo’n zaken wel aan als een stap achteruit. Terwijl ik het eerder zie als een soort menselijke verrijking. We onderschatten het vaak hoe krachtig de mens is. Vaak moet je tot de limiet geduwd worden om dat te beseffen.”
Dus je volgende reis gaat niet richting een luxeresort in Turkije?
“Nee, geef mij dan maar een klein huisje in het bos. Ik blijf ook maar polsen bij mijn vriendin om te emigreren. Ik ben verzot op Canada, terwijl zij heel graag een warm land wil. Misschien Australië, daar heb ik familie wonen. We zien wel.”
Nele Velghe lijkt haar leven helemaal op orde te hebben. Ze runt met haar man Jean-Philippe Furnémont de succesvolle zaak Le Kok Sur Mer in de stille kustpolders van Vlissegem. Ze houdt van het leven, haar familie en van haar gezin, met haar twee kinderen op kop. Wat bezielt haar dan om naar de andere kant van de wereld te trekken om de strijd aan te gaan met zichzelf, de natuur en een groep wildvreemden? Meer nog, terwijl sommigen er gaandeweg de brui aan gaven, ging Nele er helemaal voor. Bij één opdracht, waar ze een kistje moest op graven, ging ze tot het uiterste en zakte ze nadien helemaal uitgeput door haar benen. Een straffe madam, quoi.
De titel was jou even hard gegund.
“Ik gunde het Robbe nog meer, en Arnaude ook. Ik had het ook gezegd aan de andere kandidaten: als je ooit moet stemmen, neem sowieso de andere. Ik zou er mij niet goed bij gevoeld hebben. Een paar keer ben ik in het rood gegaan, ja. Maar Robbe, die ging pas écht door een muur. Ik had op voorhand getekend om bij de laatste vijf te eindigen. Eigenlijk was alles na de samensmelting van de twee kampen een overwinning, een cadeau zelfs.”
Waar bleef je die motivatie halen?
“Van Bart. Hij was een jeugdvriend, die later een familievriend is geworden. Hij ging mee skiën, hun kinderen kwamen bij ons en omgekeerd. Hij was een grote fan van het programma en hij heeft mij altijd gesteund. Vier jaar geleden is hij gestorven. Het was met hem in het achterhoofd dat ik me heb ingeschreven. Ik heb ook het gevoel dat het dankzij hem was dat ik erbij was. Op voorhand heb ik tegen iedereen gezegd dat, als ik zou winnen, ik het bedrag integraal aan Kom op tegen Kanker zou schenken. Hij was er ook voor mij op moeilijke momenten. Toen ik won van Arnaude, was dat voor hem. Maar ik heb ook gevloekt. Toen ik dat kistje maar niet vond, zei ik: verdomme, man, help mij nog één keer. Ik was echt kwaad. En dan vind ik dat. Bam.”
Is het een onderdeel van je verwerkingsproces geweest dan?
“Zijn overlijden heb ik al lang kunnen plaatsen. Maar ik had het gevoel dat dit een soort eerbetoon was. Ik deed dit echt voor hem. Thuis heb ik een tafeltje met wat herinneringen aan Expeditie Robinson en daar staat zijn foto ook bij. Maar ik deed het ook voor mezelf, ja.”
Ben je dan zo avontuurlijk ingesteld?
“Als ik iets wil, dan ga ik ervoor. Professioneel, relationeel, op welk vlak dan ook. Ik ben vaak ook te streng voor mezelf, ik weet ook niet echt wat ik wil bewijzen of aan wie. Mijn missie was overleven, omgaan met honger, gebrek aan comfort en… koffie. Ik ben verzot op koffie en rode wijn en dat heb ik niet gemist. Een mens is echt veel sterker dan je denkt. En de videoboodschap die ik kreeg op een gegeven moment, was ook een enorme boost.”
Hoe was dat weerzien?
“Ik was echt een wrak toen ik thuis kwam. We zijn van het eiland gegaan en vrij snel daarna stapten we het vliegtuig op. Ik heb geboéft en was daarna ook ziek: overgeven, diarree… Tijdens die reis van drie dagen heb ik niet geslapen, mijn voeten waren gezwollen… ik was kapót. Dat laatste uur heb ik alleen maar gebleit.”
Ik kon geen mooier eerbetoon aan mijn overleden vriend bedenken
“Het weerzien was intens. De kinderen vlogen echt op mij af. Mijn dochter heeft me een halfuur lang niet losgelaten. Thuis heb ik het nog een paar uur volgehouden en dan ging het richting bed. Toen ik ‘s morgens op mijn gemak een koffietje kon drinken, ging alles al veel beter. Mijn man had wat vrienden uitgenodigd. Zij dronken champagne en ik kon alleen maar melk verdragen. Ik heb twee dagen lang in een soort cocon geleefd, met daarin mijn gezin, mijn ouders, zus en beste vriendin. Gewoon ‘s morgens een koffie en een boterham met choco, aan tafel bij mijn kinderen… Héérlijk.”
Heb je dan nog een weerbots gehad?
“Dat viel heel goed mee. Ik ben vrij snel weer beginnen werken. Een week heb ik last gehad van mijn spieren, maar ik heb die klik snel gemaakt. Ik heb geleerd dat ik veel eenvoudiger ben dan ik dacht. Ik zit in de horeca waar ik omringd word met lekker eten en lekkere wijn. En ik geniet daar nog altijd even hard van. Maar ik besef meer dan ooit dat ik dat totaal niet nodig heb om gelukkig te zijn. Het enige wat ik nodig heb, zijn die warme mensen om mij heen. Echt, steek mij veel liever in een bos met een sandwich, dan in een driesterrenrestaurant met een vent die ik niet graag zie.”
En fysiek?
“Dat valt mee, want ik heb intussen ook nog een halve marathon gelopen. Zonder voorbereiding. Mijn rechterhand op het werk – ze is eigenlijk zelfs meer dan mijn rechterhand – is op karakter 15 kilo vermagerd en ze had de halve marathon in Brugge als doel gesteld, samen met mij. Dat wilde ik nu ook niet afzeggen en dat is heel goed gegaan. Dat sportieve heb ik van mijn vader. Het doorzettingsvermogen heb ik ongetwijfeld van mijn mama. Maar ik ben sindsdien niet meer gaan lopen, want ik heb mijn gewicht nog altijd niet terug. Ik wil eerst nog een drietal kilo bijkomen.”
Heb je een nieuwe uitdaging voor ogen?
“Het gaat in elk geval moeilijk zijn om dit te overtreffen. (lacht) Het horecaleven is al een uitdaging op zich. Maar mijn volgend doel is om nooit meer met mijn kinderen op reis te gaan naar een luilekkerland. Gewoon met de tent weg, hop. En daar mag eens een hotelletje bij zitten, maar ik wil ook eens met de kinderen een schooltje bezoeken of een barbecue doen aan een waterval. Ik ga niet meer aan een zwembad liggen. Nooit meer. We hebben genoeg luxe thuis. We hebben de zee dichtbij, goeie restaurants ook. Waarom zou ik dan betalen om dat te gaan opzoeken in Ibiza of Tenerife?”
Ben je ook veranderd als vrouw of mama?
“Ik durf veel meer uit handen geven. Omdat ik gezien heb dat het ook zonder mij wel lukt. Ik blijf nu dinsdag- en donderdagavond thuis bij de kindjes en ik voel me daar geen bal schuldig over. Echt niet.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier