Dansen in Lauwe is onlosmakelijk verbonden met de naam Dorine Vanhulle. Sinds 1982 geeft Dorine dansles bij Arte-Vaste Vuist, maar ze is er ook hoofdcoach én zetelt in het hoofdbestuur. Een meer dan voltijdse dagtaak, die Dorine geheel vrijwillig en na al die jaren nog altijd met evenveel passie vervult.
Dorine Vanhulle is sinds 1984 hoofdcoach bij Arte. Ze heeft twaalf coaches onder haar hoede, die ongeveer vierhonderd dansers op vrijwillige basis de knepen van het dansen bijbrengen. Alle lesgevers dansen ook nog zelf bij de keurploeg. ‘Wie lesgeeft bij ons, danst bij ons’, zo luidt het motto. Dat is volgens Dorine ook een van de redenen waarom Arte zo succesvol is. En dat niettegenstaande de grote concurrentie in de regio.
“Dansles geven moet je vooral graag doen en dat ook uitstralen! Vooral dàt zie ik graag bij een lesgever”, zegt Dorine Vanhulle. “De leden komen om te leren, maar zeker ook om zich te amuseren en te ontspannen.” Het zal in dit gesprek niet de laatste keer zijn, dat Dorine beklemtoont dat bij Arte het competitieve op de tweede plaats komt, na het amusement.
“Het competitieve brengt veel verdriet met zich mee”
Inzet en engagement
Sommige dansers zitten al meer dan 27 jaar bij Dorine in de les en bereiken stuk voor stuk een hoog niveau. Ze organiseren hun werk en hun gezinsleven zodanig, dat ze op vrijdagavond altijd aanwezig kunnen zijn. “Het is dan ook vanzelfsprekend dat ik hun engagement met evenveel inzet beantwoord”, vindt Dorine. “Als lesgever is het goed om jezelf continu in vraag te stellen. Is de les toegankelijk voor de hele groep? Is er genoeg variatie en stimulatie? En de allerbelangrijkste vraag: zorg je voor genoeg voldoening en ontspanning? Dat vergt heel wat voorbereiding”, aldus Dorine Vanhulle.
Niks beters te doen?
Dorine Vanhulle staat effectief dertien uur in de zaal. De voorbereiding van de lessen, het aansturen van de coaches en haar inzet voor het hoofdbestuur leiden ertoe dat ze heel wat tijd spendeert in en rond de danszaal. “Veel buitenstaanders snappen niet dat ik zoveel vrijwilligerswerk doe. Sommigen vragen zich zelfs af of ik niets beters te doen heb, of ik tijd over heb?” glimlacht Dorine. “Het is eigenlijk heel simpel: geen enkele vereniging redt het zonder vrijwilligers! Ik heb dan ook enorm veel respect voor élke vrijwilliger, hoe groot of klein zijn of haar engagement ook is.”
Dertig jaar geleden werd Dorine uitgenodigd om in het hoofdbestuur van Vaste Vuist te stappen. “Ik besefte dat er nood was aan iemand die de organisatie van de dansafdeling en de dansoptredens op zich nam”, zegt ze. “Maar dat is echter niet voldoende. Dan ben je nog niet echt een hoofdbestuurslid. Dat word je pas wanneer je helpt meedenken over de invulling en de uitvoering van de taken in alle afdelingen van de club. Zo raak je meer betrokken en denk je ook meer in het belang van de club. Dan pas krijg je ook de return van de andere bestuursleden. Lange tijd was ik de enige vrouw in het bestuur. Intussen zijn er vier vrouwelijke collega’s bij gekomen. Er is ook een mix van jong en oud en dat alles zorgt voor een gezonde balans. De jeugd en de vrouwelijke inbreng schaven er de scherpe kantjes af”, glimlacht Dorine Vanhulle.
“Jeugd en vrouwen schaven er de scherpe kantjes af”
Zelfdiscipline
Slechts weinigen slagen erin om na dertig jaar nog net zo geëngageerd te zijn als in het begin. “Je moet telkens weer je verantwoordelijkheid opnemen en de nodige zelfdiscipline aan de dag leggen”, klinkt het. “Maar uiteindelijk moeten ook je gezinssituatie en je gezondheid het toelaten. Het feit dat ik geen kinderen heb en geen job meer uitoefen, heeft ertoe geleid dat ik me helemaal kan inzetten voor mijn passie en voor de club: voor dans en beweging en voor Arte! En komt het moment dat ik moet stoppen, dan hoop ik dat ik niet vervangen word, maar opgevolgd… Want dat zou betekenen dat ik tot op het einde mijn werk goed heb gedaan.”
Als hoofdcoach en organisator van de dansoptredens is Dorine het aanspreekpunt voor alles wat er fout kan lopen. “Zolang mijn fantasie het toelaat, zie ik mij nog dansen creëren”, klinkt het overtuigd. “Het zwaarste van mijn functie zijn de praktische regelingen. Wanneer een lerares ziek is, zoek ik een vervanger. We hangen hier geen papiertje aan de deur met gesloten wegens ziekte, ah neen! Als ik op bijscholing in Antwerpen ben en vertel dat ik lesgeef in Lauwe, vragen ze lichtjes geamuseerd: Lauwe, waar is dat? Ergens in het verre West-Vlaanderen, net niet van de boord van België gerold? Tot ik ze vertel dat er hier in een straal van tien kilometer wel duizenden meisjes dansen. De concurrentie is hier moordend, moordend hé! Er zijn zoveel danstheaters in de buurt. Het is hard werken. En toch heeft Arte heel bewust geen competitiegroepen. Het competitieve brengt zoveel verdriet met zich mee, iedereen wil uiteindelijk bij het topteam zitten, maar slechts enkelen zijn uitverkoren. Je bent ofwel iets te mollig, iets te lang of te klein, of een tijdje ziek geweest… Ik heb daar een uitgesproken visie over en het bestuur volgt me daarin. Iedereen is vrij om naar het walhalla van de competitiedans te trekken, maar wij zien toch dat velen terugkeren. Bij ons primeert het plezier van het dansen, voor iedereen. Ik heb het niet zo voor showteams, maar ik verlang wél dat onze dansers stuk voor stuk podiumbeesten zijn.”
“Mijn grootste ontgoocheling? Geen enkele”, klinkt het resoluut. “Ik haalde de meeste voldoening uit het moment toen Arte letterlijk boven de doopvont werd gehouden. Tot dan waren wij gewoon dansschool Vaste Vuist geweest, hé. Terwijl de dansscholen in de regio wél hippe namen hadden. Het bestuur had er aanvankelijk geen oren naar, een nieuwe naam zou voor afscheuring kunnen zorgen. Maar eens we bekend raakten als Arte en de nieuwe zaal in gebruik werd genomen, waren we écht gelanceerd. Hoewel je nog wel eens een oma hoort zeggen dat haar kleindochter bij Vaste Vuist danst”, besluit Dorine Vanhulle.
(Stefaan Lernout)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier