Danny S., de moordenaar van de Izegemse dokter Patrik Roelandt, heeft beroep aangetekend tegen zijn veroordeling en celstraf van 28 jaar. “Dit rijt de hele wonde opnieuw open”, zucht dochter Sophie. “Die man is een psychopaat. Als hij ooit vrijkomt, zal hij opnieuw toeslaan. En dat moet ten allen prijze vermeden worden.”
Dinsdag 1 december 2015 blijft voor eeuwig een gitzwarte dag voor iedereen die Patrik Roelandt een warm hart toedraagt. Even voor 15 uur gaat de bekende Izegemse huisarts toen 64 jaar oud nietsvermoedend op huisbezoek bij zijn patiënt Danny S. in de Rozestraat in Ingelmunster. Die valt de man met een mes aan en met twee gerichte steken in de hals brengt hij de dokter om het leven. Zijn vele patiënten, vrienden en vooral zijn familieleden blijven verweesd achter. “Het mag dan ondertussen al ruim drie jaar geleden zijn, het hele verhaal spookt nog elke dag door ons hoofd”, zegt dochter Sophie (39).
Wat herinner je je nog van die noodlottige decemberdag?
“Alles. Letterlijk alles. Ik kan de film nog haarfijn in mijn hoofd afspelen. En telkens het onderwerp ergens aangesneden wordt, keren alle schokkende herinneringen en verscheurende emoties terug. Ook nu nog blijft het voor ons een enorme schok. Die dag zijn we de steunpilaar van onze familie verloren. Ik blijf me afvragen hoe dat drama in godsnaam is kunnen gebeuren. Papa was in alle situaties erg voorzichtig. Altijd vriendelijk tegenover zijn patiënten en hij kende ook alle truukjes voor wanneer hij zich iets minder op zijn gemak voelde in moeilijke omstandigheden. Hij lokte nooit iets uit, lette altijd op wat hij zei, keerde zich nooit met de rug naar een patiënt…”
Op de verkeerde plaats, op het verkeerde moment…
“Klopt. Al kon Danny S. evenwel een andere dokter vermoord hebben. Hij heeft bekend dat hij aanvankelijk met een pistool naar de wachtzaal van een andere huisarts uit regio Izegem is getrokken, met het plan om in de consultatieruimte toe te slaan. Ter plekke heeft hij zich echter bedacht en een tijd later heeft hij dan in zijn eigen woning in Ingelmunster papa om het leven gebracht. Dat bewijst dat we met een echte psychopaat te maken hebben. Papa’s dood is verre van het enige dat hij op zijn kerfstok heeft, maar wel het meest hallucinante feit. Hij heeft papa gewoon als een prooi in de val gelokt, met het duidelijke doel om hem met voorbedachte rade te vermoorden.”
Hoe gaat het nu met jullie?
“Het is en blijft lastig. Deze nachtmerrie stopt niet. We moeten ons erbij neerleggen dat papa niet meer bij ons is, maar dat is aartsmoeilijk. Het verdriet is intussen aangevuld met woede. Woede omwille van het onrecht dat papa is aangedaan. Een gouden man en iemand die zelf op de barricades stond als het over de veiligheid van mensen in de medische sector ging. Er waren ook voldoende signalen dat Danny S. een gevaar vormde voor de maatschappij, ook in de weken voor de moord op papa.”
Zullen jullie de moord ooit kunnen verwerken?
“Dat hoop ik uit de grond van mijn hart, want dit is geen leven meer. We rouwen nu al ruim drie jaar, missen papa nog elke dag. Die ene dag beheerst ons leven. Er gaat ook geen dag voorbij zonder dat we aan papa denken. Dat zit soms in kleine dingen. Wanneer we naar een bepaald restaurant gaan, herinneren we ons plots in een flits dat we daar voor het eerst met papa geweest zijn. Hij was de rots van ons gezin, maar die is ruw weggerukt. We nemen al drie jaar medicatie om te kunnen functioneren. Slapen is nog altijd niet evident en vorig jaar had ik een tijdlang last van paniekaanvallen. Allemaal het gevolg dat wat Danny S. ons heeft aangedaan. Hij heeft twéé moorden gepleegd: niet alleen op papa, maar ook ons gezin werd die dag vermoord.”
Je mama Catheline verhuisde na het drama van Izegem naar Roeselare. Houdt ze zich sterk?
“We zijn blij te zien dat ze stilaan gesetteld is op haar appartement in Roeselare. Het eerste jaar heeft ze verschrikkelijk afgezien. Wat wil je ook? Je man, met wie je al ruim veertig jaar samen leefde én werkte, wordt met één vingerknip uit je leven gehaald. Nu kan ze gelukkig terugvallen op goeie vrienden en familie, maar dat neemt niet weg dat ze papa verschrikkelijk mist. Mama en papa droomden ervan om ooit sámen naar een stad te verhuizen voor een mooi pensioen, maar dat is hen niet gegund geweest. Dat nijpt. Veel mensen vergeten ook dat het hele verhaal een zware financiële impact op onze gezin heeft. Papa’s dood heeft een put geslagen. Er was de zware liquidatietaks om de praktijk te beëindigen, papa’s toekomstig pensioen is weggevallen en mijn mama heeft veertig jaar in de praktijk meegewerkt, maar was nooit als medewerker ingeschreven. Iets wat in de huisartsenwereld in die generatie eerder courant is. Maar dat betekent wel dat mama nergens aanspraak kan op maken. Nu moet ze het zien te doen met een zogenaamd overlevingspensioentje. Ikzelf en mijn zus Stéphanie (34) steunen mama zelfs maandelijks op financieel vlak.”
Dat moet niet evident zijn.
“We doen het met plezier, maar het klopt gewoon niet. Toen we naar de bevoegde instanties belden om de hele situatie aan te kaarten, kregen we drie opties voorgeschoteld. We kregen te horen dat mama een curriculum vitae kon opstellen en een job zoeken, op 62-jarige leeftijd en na een volle carrière… Ze kon ook haar appartement verkopen en met die som op zak intrekken bij een familielid. Of ze kon hertrouwen. Dat werd ons letterlijk gezegd. Dat is toch te gek voor woorden!?”
Danny S. tekende ondertussen beroep aan tegen zijn straf. Wat doet dat met jullie?
“Eerlijk? Dit is onvoorstelbaar zwaar voor de hele familie. Hij vind die toegewezen 28 jaar en tien jaar terbeschikkingstelling voor het Kortrijkse gerecht te zwaar en mijn mama zou een lagere schadevergoeding moeten krijgen. Daar kunnen we echt niet bij. Zijn schuld is voor de rechtbank van Kortrijk dan ook zwart op wit bewezen, dit beroep is zinloos en verspilt volledig de tijd van het Hof van Beroep in Gent. Maar goed, de verdediging wil strafvermindering en een lagere schadevergoeding en het is hun volste recht om in beroep te gaan. Toen we vorige vrijdag (toen het proces voor het Gentse Hof van Beroep gepleit werd, red.) de argumentatie hoorden, vielen we haast van onze stoel. Danny S. werd er neergezet als een invalide sukkelaar die nooit liefde had gekend. Een slag in het gezicht van zijn grootmoeder die zijn hele jonge leven met veel liefde en toewijding voor hem gezorgd heeft. We kregen ook te horen dat het papa’s eigen schuld was dat Danny S. hem aangevallen heeft. Papa zou tijdens zijn huisbezoek enkele rare gelaatsuitdrukkingen getoond hebben of bepaalde uitspraken hebben gedaan. Dat zou bij de moordenaar een zekering doen springen hebben. Datis volkomen ondenkbaar en zélfs als zoiets gebeurd was, is dat allesbehalve een reden om iemand te vermoorden…”
Hoe was de confrontatie met Danny S.?
“Onnoemelijk hard. Door opnieuw oog in oog met hem te moeten staan, wordt de wonde weer helemaal opengereten. Hij doet zich voor als een grote, eenzame en invalide sukkelaar, eigenlijk als het slachtoffer in deze hele zaak. Tijdens het proces staarde hij doelloos voor zich uit, heeft hij vrijwel niks gezegd. We hopen op gerechtigheid en de procureur-generaal volgt ons daar blijkbaar in. Die eiste nu dertig jaar cel de maximumstraf in de correctionele rechtbank en een terbeschikkingstelling van 15 jaar. Een zeer duidelijk signaal, want Danny S. is een lone wolf die bloed gedronken heeft. Deze psychopaat mag nooit meer op vrije voeten komen. In het belang van de hele maatschappij, want dan hij zou gegarandeerd opnieuw toeslaan. Daar ben ik van overtuigd.”
Vrijdag 15 maart valt de uitspraak. Hopen jullie dan een punt achter deze rollercoaster te kunnen zetten?
“Dan willen we inderdaad het proces afsluiten. En hopelijk blijft Danny S. voor de rest van zijn leven achter de tralies. Voor onze eigen gemoedsrust en voor die van de hele maatschappij. Maar de dood van papa zullen we nooit achter ons kunnen laten. Dat is onmogelijk. We leven van dag tot dag en proberen er het beste van te maken, met papa in gedachten. We broeden ook op het idee om een boek over papa te realiseren. Een biografie over zijn leven en werk, maar ook de moord en het hele proces willen we niet uit de weg gaan. Dit verhaal mag net als papa nooit vergeten worden: we kunnen er alleen maar lessen uit trekken.”
Eerste PRaag-prijs voor Brugse huisartsenkring
In nasleep van de dood van Patrik Roelandt richtte Sophie, samen met zijn beste vrienden en collega’s, PRaag op, de Patrik Roelandt Anti-Agressie Groep. “Ons doel is om het werk van papa voort te zetten. Hij ijverde al jaren voor meer bescherming voor medisch personeel in het bijzonder voor de huisartsen en wilde daar ook een wettelijk luik aan koppelen”, verduidelijkt Sophie. En dat is hen ook gelukt. In juli 2017 werd het artikel 458ter van de Potpourri V-wet goedgekeurd. “In mensentaal: een dokter kan vanaf nu belangrijke informatie over agressieve patiënten doorspelen aan de politie zonder dat hij of zij daarbij het beroepsgeheim schendt. Omgekeerd kunnen politie en gerecht nu ook dokters waarschuwen voor gevaarlijke patiënten. En daar zijn we heel blij mee: hopelijk worden zulke drama’s in de toekomst vermeden. Ik beschouw het ook als een eerbetoon aan papa. Jammer genoeg was hij zelf de druppel die de emmer deed overlopen.”
Pensioenen
In december reikten Sophie en Ralph Pacqueu de eerste PRaag-prijs uit, in samenwerking met Domus medica. “In het bijzijn van justitieminister Koen Geens hebben we die aan de Huisartsenkring van Brugge en Omgeving toegekend omdat zij de veiligheid van artsen hoog in het vaandel dragen.”
“Het is een symbolische prijs, maar we willen die elk jaar overhandigen. Zo houden we het thema actueel.”
PRaag wil ook het pensioenprobleem bij meewerkende echtgenotes aankaarten en indien mogelijk aanpakken. “Niet enkel mijn eigen mama is plots in die situatie beland. Daar is zeker een opdracht voor ons weggelegd.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier