Beschuldigde op proces Mikey Peeters beweert dat hij Betelguiriev mes zag weggooien

Op het assisenproces over de dodelijke steekpartij op de Brugse Markt heeft voorzitter De Pauw maandag beschuldigde Steven Van Geel verhoord. De beschuldigde erkende dat hij “gedeeltelijk verantwoordelijk” was voor de steekpartij waarbij Mikey Peeters op 30 mei 2014 het leven liet. Steven Van Geel lag op de grond te vechten met Mikey Peeters toen zijn vriend Suleyman Betelguirev de dodelijke messteken toebracht. “Maar ik vind niet dat ik voor de feiten gestraft kan worden”, zei hij.

Voor het eerst bekende hij wel dat hij die avond het mes meebracht en dat hij het in zijn handen had gehad. Ook over andere details tijdens de feiten veranderde Steven Van Geel zijn eerdere verklaringen op verschillende punten. Steven Van Geel liep van jongsaf geen onbesproken parcours. Het vierde middelbaar legde hij drie keer af, waarna hij zelf stopte met school. Al heel jong kwam hij in contact met softdrugs en na winkeldiefstallen, vechtpartijen en pesterijen van winkeliers werd hij opgenomen in de jeugdinstelling van Everberg. “Daar heb ik mijn lesje wel geleerd”, aldus de Leuvenaar. “Dat heeft echt indruk op mij gemaakt. Daarna ben ik niet meer in aanraking gekomen met de politie.”

Suleyman was een goeie jongen

Al snel ging het over de periode van de feiten. “Mijn voornaamste bezigheid in die tijd was uitgaan. Ik dronk heel veel. Ik had angstaanvallen en paniekaanvallen al vanaf mijn geboorte. Als ik dronk verminderde dat. Ik nam toen nog geen medicatie. Mijn moeder woonde in Oostende, mijn vader in Leuven. Maar omdat mijn vader veel dronk en ik daar niet tegen kon, verbleef ik vooral bij mijn moeder.” Ook de moeder van de andere voortvluchtige verdachte, Suleyman Betelguirev. woonde in Oostende. “Ik had bij hem op school gezeten in Leuven. We ontmoetten elkaar in Oostende via een andere kennis. Vanaf dat moment waren we goede vrienden, hij was mijn enige vriend in Oostende. Echt een goeie gast. Wat hij ook gedaan heeft. Hij was geen slechte gast. Hij kwam op voor de zwakkeren. Hij liet zich niet doen, maar zou zelf nooit beginnen vechten. “

“In heb begin gingen we in Oostende uit. In de Langestraat. Maar Oostende was te agressief. Suleyman was Tsjetsjeen en kende veel Tsjetsjenen in Oostende. Tsjetsjenen en Albanezen dat gaat niet samen. Wij wouden niet vechten. Ik niet en Suleyman ook niet. Dus Oostende was niet oké. In Brugge was het rustiger.” De avond van de feiten trokken de twee dus ook naar Brugge. “Zoals altijd kochten we eerst drank. Wodka en Gordons. Onze auto parkeerden we aan de Salvatorskathedraal. Daar zaten we nog een tijdje in de auto met de muziek aan. We praatten wat en dronken de alcohol op. Ik heb een Gordons uitgedronken en een halve fles wodka. Suleyman ook.”

Toen later uit de getuigenis over het sporenonderzoek bleek dat de fles wodka, die later in de auto teruggevonden werd, halfvol was en dat er dus toch minder gedronken was dan aangegeven, veranderde Steven Van Geel zijn getuigenis opnieuw. “Suleyman en ik kochten de laatste tijd altijd twee flessen wodka. Als er een leeg was, gooiden we die weg. Misschien was het de helft van de tweede fles die er nog lag.” Waarna de Voorzitter : “Begrijp ik het goed dat u nu opnieuw uw eerdere verklaring bijstuurt?”

Weinig herinnering aan feiten zelf

“Ah, nee, toch niet”, krabbelde Steven Van Geel terug. “Het was er toch maar een. Maar is er wel gecontroleerd of er nog wodka in zat? Dat kon even goed water zijn.” De voorzitter antwoordde: “Alle bewijsstukken liggen hier nog. Als het nodig is, meneer Van Geel, zullen we u er straks eens van laten proeven.” In de eerste verhoren had Steven Van Geel zijn drankgebruik geminimaliseerd, nu leek hij het eerder te overdrijven. “Eerst dacht ik dat het negatief zou overkomen dat ik veel had gedronken. Ik had al meer gedronken dan ik beweerde. Ik ging nooit nuchter uit. Als ik niet uitging, zat ik binnen. Ik leefde in de nacht. Als ik niet gedronken had, kreeg ik angst- en paniekaanvallen. Drugs gebruikten Suleyman in ik nooit, daar kon ik niet tegen.” Toen hun drank in de auto op was, trokken de verdachten richting uitgangsbuurt. “We zijn, denk ik, eerst naar de coulissen geweest. We zijn ook nog naar de Mainstreet geweest. We gingen meestal heen en weer tussen die twee cafés.”

Over de feiten zelf herinnert Steven Van Geel zich naar eigen zeggen niet zo veel. “We waren op weg naar huis rond 5 uur. Toen we die jongen en zijn vriendin tegenkwamen, ontstond een discussie. Ik weet niet meer precies of ik iets riep of hij iets riep. Het kan zijn dat ik naar hem riep: ge moet niet zo stoer lopen of zo. Daarna herinner ik me dat hij me achtervolgt en dat ik van hem wegloop. Ik herinner me niet dat ik het mes vasthad. Hij geeft me een vuistslag en ik duw hem op de grond en neem hem in een houdgreep.” Van Geel toont hoe hij Mikey Peeters vasthad. “Maar op een bepaald moment zit hij bovenop mij. En dan herinner ik me een messteek.” Hij wijst naar zijn hals. “Ik heb later op de beelden gezien dat het er meer waren. Maar ik herinner me er maar een. Ik wist meteen dat hij dood was. Want het was in zijn nek. De jongen viel van me af.”

“Ik bleef staan. Ik was in shock. Suleyman was al aan de andere kant van de straat en riep : ‘Steven, loop, loop!'” Daarna liepen de twee naar de auto en vluchtten richting Oostende. “Ik vroeg waarom hij dat gedaan had. Ben je zot?, zei ik. Hij antwoordde : ‘Zwijg, ik heb je geholpen. Ik wou mij aangeven, Suleyman wou niet.”

“Perte totale van de drank”

Voorzitter: “Dus u herinnert zich niets over dat mes? Dat is toch niet in uw hand gevlogen?” Voor het eerst gaf Van Geel toe dat hij degene was die het mes die avond meehad. Tijdens alle eerdere ondervragingen had hij dat stellig ontkend. “Ik had het meegebracht en in de elastiek van mijn onderbroek gestoken. Waarom, dat weet ik niet. Waarschijnlijk om stoer te doen? Suleyman zei nog tegen mij: ‘Doe normaal. Laat dat mes hier.'” De voorzitter reageerde verbaasd : “Dit is de eerste keer dat u dit zegt. In al uw vorige verklaringen wist u over de mes van toeten noch blazen.” Geconfronteerd met de vraag of hij dat mes eerder die avond al had bovengehaald ontkent Van Geel formeel. Voorzitter De Pauw maakt hem er attent op dat andere getuigen zeiden dat ze dat mes eerder die avond wel hadden gezien. “Erken je dat je voorafgaand aan de feiten andere mensen aan het uitdagen was? Jullie waren miserie aan het zoeken.” Maar de beschuldigde verschool zich opnieuw achter zijn drankgebruik. “Ik herinner mij daar niets van. Maar ik was echt perte totale van de drank.”

Na de feiten vluchtten de twee naar Oostende. Bij het buitenrijden van Brugge, raakten ze een borduur waardoor het rechtervoorwiel van hun auto beschadigd geraakt, zo erg dat ze uiteindelijk op de velg tot in Oostende reden. Een getuige zag op de autostrade hoe de gensters ervan afsprongen. “Onvoorstelbaar dat ze zo tot in Oostende zijn geraakt“, aldus een onderzoeker.

Toen later de onderzoekers in de zaak kwamen getuigen zag voorzitter De Pauw zich opnieuw genoodzaakt Steven Van Geel te confronteren met eerdere verklaringen. Van Geel had immers gezegd dat hij in zijn achteruitkijkspiegel had gezien hoe zijn kompaan Suleyman Betelguirev het mes in het water in Oostende had gegooid. De onderzoekers verklaarden dit onmogelijk : “Vanop de plaats waar de auto geparkeerd stond, kan je het water onmogelijk zien. De plaats heet niet voor niets ‘het bosje’. Er staan zoveel bomen dat je vandaar het water onmogelijk kan zien.” De Leuvense twintiger bleef bij zijn oorspronkelijke verklaring.

Voorzitter De Pauw vroeg de beschuldigde meermaals: “U hebt toch meermaals de kans gehad u aan te geven. Waarom deed u dat niet? Van Geel antwoordde telkens dat hij gedronken had, in paniek was en dat hij ook meermaals na de feiten angstaanvallen had. “Ik kan dan echt niet functioneren”, aldus de twintiger. Advocaat Jef Vermassen, die de familie vertegenwoordigt, vond het toch maar vreemd dat de beklaagde tijdens zo’n stresserend verhoor voor assisen totaal geen blijk gaf van angstaanvallen. Net daarvoor nog had Van Geel geweigerd te antwoorden op de vraag of hij in de gevangenis iets gekregen had tegen de paniekaanvallen, na deze opmerking zei hij dat hij etumine tegen stress en manie had gekregen.

Verantwoordelijkheid

De ochtend na de feiten namen Suleyman Betulguirev en Steven Van Geel samen de trein naar Leuven. Een vriend bij wie hij onderdak zocht, overtuigde Van Geel om zich aan te geven, 48 uur na de steekpartij. Suleyman Betulguireve vluchtte wellicht naar familie in Tsjetsjenië.

Voorzitter : “Vindt u, meneer Van Geel, dat u verantwoordelijkheid hebt in de feiten?”, vroeg voorzitter De Pauw ten slotte. Steven Van Geel, haalt zijn schouders op. “Het was mijn mes en ik heb het meegebracht. Ik heb dus een bepaalde verantwoordelijkheid. Ik kan moeilijk zeggen dat ik daar niets mee te maken heb. Maar ik vind dat ik lang genoeg heb afgezien. Ik heb drie jaar gezeten. U zal wel beslissen wat het aandeel is, maar zelf vind ik niet dat ik daarvoor gestraft kan worden.”

Maandagnamiddag kreeg de jury nog de beelden van de fatale steekpartij te zien.