Als je een rist edities van een festival op de teller hebt, zorgen de jaren al eens voor enkele zwarte gaten die op hun beurt een hutsepot aan losse flarden van herinneringen breien.
Was dat het jaar van die rol drankbonnetjes die we vonden (en waarna het -vanzelfsprekend- grote zwarte gat volgde)? Was dat het jaar van die banaan in onze rugzak? Of was dat toen we onze tent niet vonden en dan maar op 20 centimeter van een kampvuur sliepen? Was het die keer dat we binnenkwamen op de tonen van ‘Help’ van Channel Zero? Of die keer met die schoenenregen bij Faith No More?
Iedere vriendengroep heeft zo zijn persoonlijke invalshoek om een editie te duiden. Maar gemakkelijkshalve kan iedereen ooit verwijzen naar de editie van 2016 als ‘Het Jaar Van Rihanna’. En daarbij hoop ik anno 2016 dat dit niet het jaar zal zijn waar Pukkelpop zo met zijn DNA ging klooien dat het nooit meer goedkwam.
Wat was me dat voor een show? Ja ‘show’ want meer dan dat was het niet. Op een festival waar muziek primeert, was dit concert een aanfluiting van jewelste. Nooit kon ik me losmaken van de indruk dat de diva daar gewoon tegen haar goesting stond. Op Pukkelpop! Pukkelpop!! Voor tienduizenden fans. Schaam op jou!
Ik hoop dat 2016 niet het jaar is waar Pukkelpop zo met zijn DNA ging klooien dat het nooit meer goedkwam
Dat er al gauw gelachen werd met de popgodin en de weide voor de mainstage al na enkele songs enkele duizenden fans minder rijk was, deed me deugd. De meute van Pukkelpop is er nog steeds eentje van de muziek. Een nieuw publiek aanboren om meer vierkante meters te vullen, is wellicht ergens te verdedigen maar de stempel die het festival hiermee cadeau krijgt, is er toch eentje dat ik liever kwijt dan rijk zou zijn.
Nee, geef mij dan maar de gedrevenheid van jonge springers als Double Veterans. Er zat meer power in één refrein van dit trio -wat was me dat een mokerslag bij bijvoorbeeld Beach Life- dan het hele non-event van Riri. Zelfs een wereldster als Noel Gallagher die toch ook een portie arrogantie in het lijf draagt, weet wat hem te doen staat op een podium. Of hoe oude knarren als Refused zich smeten in The Shelter. Of hoe een kameraad tot 50x zei ‘wat is me dat’ bij de vinnigheid van The Oh Sees. Dat is #PKP.
Als je op een podium staat in Kiewit, dan speel je alsof je leven ervan afhangt. Punt. Wie de lat lager legt, blijft beter thuis. Kan deze clausule opgenomen worden in het contract van de bands? Geen dank voor deze tip. En dan gaan we met plezier een veelvoud van de 4382 stappen doen die het festival van podium naar podium telt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier