Niemand staat graag in de rij te wachten. En zeker niet op een festival

Jeroen Laseure

Festival Dranouter verzoent traditie met hightech. Dat was de titel op de frontpagina van het Het Wekelijks Nieuws Westhoek deze week. De festivalbandjes met chipkaart zijn dé vernieuwing van dit jaar. Vernieuwing wekt echter altijd tegenstand op. En de Westhoek is op dat vlak zeker geen uitzondering.

Het was hét gespreksonderwerp op de festivalweide vandaag. Die bandjes en die chip. Op zich werkt het systeem perfect. Geld op de chip plaatsen is geen probleem en drank of eten bestellen kan met één armbeweging. Technische kinderziektes? Niets van gemerkt. Al is er één grote maar. Wie het festivalterrein binnen wil gaan, moet scannen. Wie naar buiten wil, moet ook die procedure volgen. Wie geld op de chip wil zetten, moet dat op het festivalterrein doen met een bankkaart. Dat vergt tijd… en heeft gevolgen: overal staan wachtrijen. Te weinig in- en uitgangen (geopend), het scannen dat soms niet van de eerste keer lukt. Niemand staat graag in de rij te wachten. Comedian Alex Agnew maakte ook een sketch over wachten in de rij: “Er is één ding waar ik moordlustig van word: wachten in de rij aan de kassa van de supermarkt. Om 18 uur, want dan gaat iedereen van de hele wereld naar de winkel.” Zeker op een festival staan mensen niet graag in de rij te wachten. Voor sommigen betekende het een smet op de prachtige zomeravond.

Moeten we daarom terugkeren naar het vorige systeem met gewone festivalbandjes en papieren bonnen? Voor mij niet, laat ons het kind met het badwater niet weggooien. Het systeem biedt absoluut heel wat voordelen, niet alleen voor de festivalgangers, maar ook voor de organisatie. Zij weten nu perfect hoeveel volk er zich bevindt op het festivalterrein. Big Brother draait zich misschien om in z’n graf, maar zolang ik plots geen reclame krijg in mijn mailbox van Sint-Bernardus of een pastamerk, maak ik me geen enkele zorgen. Mits wat aanpassingen zal iedereen wel inzien dat de bandjes met chips een grote vooruitgang zijn. Of hoe traditie verzoent wordt met hightech…