Stef Bos over Kern en zijn derde kindje: “Ik lijk precies Abraham”

Op donderdag 11 januari stelt Stef Bos zijn nieuw album Kern voor in Paradiso in Nederland. Op maandag 19 februari komt hij met hetzelfde programma naar de AB in Brussel. Daarna gaat Stef uitgebreid op tournee doorheen Vlaanderen én Nederland. We spraken met Stef Bos in De Zwerver in Leffinge. In de voorbije jaren trad hij al in 1001 CC en andere zalen op, maar het was de allereerste keer dat Stef in Leffinge op het podium stond.

“Vandaag is een maagdelijke gebeurtenis”, zo begint Stef onze babbel in zijn loge van De Zwever in Leffinge, nadat hij de file had getrotseerd en wat later dan voorzien was gearriveerd. “Ik ben een avonturier. Ik wil altijd op nieuwe plekken komen. Gisteren trad ik op voor de tv op een gala in Nederland. Ik was pas om half vier thuis. Ik ben altijd blij dat ik in mijn dorp arriveer, een stad is voor mij te druk. Plaatsen zoals hier Leffinge interesseren mij wel. Hier lopen types van mensen rond. Stap je hier een café binnen, dan heeft iedereen een verhaal om te vertellen. Daar hou ik van. Vandaag is wel degelijk een maagdelijke gebeurtenis, want na mijn 50ste verjaardag kom ik nog op nieuwe plaatsen terecht.”

Welke herinneringen heb je nog aan plaatsen in West-Vlaanderen ?

Stef : “Ooit had ik een relatie met Ingeborg… ik leerde zo West-Vlaanderen kennen en haar taal. Eigenlijk liggen mijn eerste sporen als zanger hier in West-Vlaanderen. 1988, ik was net afgestudeerd. Gaston Berghmans vroeg de hele klas (Ingeborg, Bart van den Bossche, Mirjam Bronzwaar…) om een voorstelling te maken tijdens de zomerperiode in het Casino van Middelkerke. Dat was een fijne leerschool en voor ons een mogelijkheid om onszelf te laten zien. Jaren later werd West-Vlaanderen onze broeikas voor een voorstelling. Ik heb ook jarenlang op afzondering met een band gewerkt in Diksmuide. Een goed publiek om uit te testen en ver genoeg van alles om los te komen van jezelf. Ik was door Ingeborg redelijk snel geïntrigeerd in de West-Vlaamse taal. De mensen hier zijn rustig. In Nederland krijg je het publiek al mee na twee nummers en dan gaat het dak eraf. Ik herinner mij nog goed een optreden van Bram Vermeulen hier in Vlaanderen. Hij dacht dat hij speelde op een begrafenis, want het publiek was zo stil. Maar op die manier luisteren de mensen hier nog echt naar muziek.”

We zijn hier vooral voor je nieuwe album Kern. Hoe kwam dat album tot stand ?

Stef : “Ik denk dat ik in een theaterzaal in Utrecht in mijn kleedkamer zat toen dat woord me te binnen schoot. Kern is een goede lat. We moeten in de dingen die we schrijven de kern proberen te raken. Tot ik mij realiseerde dat de kern van iets ongrijpbaar is, het bestaat niet. Wanneer je denkt dat dit het kleinste deeltje is van het kleinste deeltje, dan ligt er nog een hele hoop achter. Je kan overal kernen vinden in de literatuur, mythologie… Onlangs vroeg ik aan mijn zoontje wat hij later wilde worden. Hij wilde de vraag terug stellen : Papa, wat wil jij later worden als je groot ben ? Maar er volgde echter een verspreking en hij vroeg : Papa, wat wil jij later worden als je dood bent ? Toen dacht ik, dat is nog eens een kern van formaat. Soms zit dus de kern daar waar je hem niet zoekt… De bedoeling was om teksten te schrijven over grote thema’s : de dood, liefde, geluk, verdriet. Ik besefte ook dat ik het zoeken naar de kern moest opgeven, want ik ging het nooit vinden. Je moet een omweg nemen. Je kan je gps volgen naar Leffinge. Je kan ook ergens afslaan en kijken of je iets tegen komt op de baan.”

Dankzij uw zoontje vond je de titel van een nieuw album. Heb je dat verteld aan je zoontje ?

Stef : “Hij wil nu al royalty’s. Dat is een beetje zijn Hollandse kant die wat naar boven komt. (lacht) Ik vond het ook een belangrijke les voor hem. Zo weet hij ook hoe inspiratie werkt. Mensen die gebruik maken van een writersblock begrijp ik niet. Die zitten continu te denken dat ze over een thema iets moeten schrijven, terwijl ze in hun hoofd met iets anders bezig zijn. Mijn zoontje is een rustig mannetje van acht jaar, hij zegt daar niet veel over.”

Gaat hij in uw voetsporen treden ?

Stef : “Ik denk het niet. Deze week moest hij in school op het toneel staan, daar had hij niet veel zin in. Mijn dochter doet dat wel graag, ze kan niet wachten om dat te mogen doen. Eerlijk, ik wil dat in feite niet. Mijn dochter is vijf jaar jong en al zo gedreven om iets te doen, terwijl mijn zoon misschien wel iets in de muziek zal doen, alhoewel hij nu vooral denkt aan bouwen en tekenen. Misschien kiest hij voor de richting ingenieur of architect.”

Waarom ben je bang dat ze in uw voetsporen treden ? De muziekwereld is toch een mooie wereld ?

Stef : “Kinderen moeten zelf kiezen, moeten worden wie ze zijn. Ikzelf had veel geluk, ik kan nu nog altijd doen wat ik graag doe. Er bestaan echter ook artiesten die moeilijk rond komen. Talent heb je en kan je uitbouwen omdat je iets heel graag doet. Wanneer je het enkel doet om bekend te worden, dan moet je er niet aan beginnen. Dan kom je in verkeerde toestanden terecht.”

Zegt je zoontje wel eens : Papa, je hebt een raar beroep. De ouders van zijn vriendjes en vriendinnetjes gaan tijdens de dag werken, maar zijn ‘s avonds thuis. Jij moet dan optreden.

Stef : “Ik denk dat hij blij is dat ik ‘s avonds veel weg ben. Mijn vrouw is beeldkunstenares. Zit zij in haar atelier, dan zijn de kinderen meestal erbij. Tijdens de opnames van mijn nieuwe cd lag mijn jongste dochter in mijn armen, terwijl ik Kern aan het inzingen was. De reden ? Op dat moment was mijn vrouw boodschappen aan het doen en ik aan het werken met de band. Mijn kinderen zijn een deel van mijn leven. Ik denk dat ze zelf vinden dat al die andere papa’s raar werk doen. Ze zijn het nu eenmaal van mij zo gewoon. Ik heb inderdaad geen nine to five-job.”

Uw zoontje gaf een extra zet voor het nieuwe album. Hoe moeilijk was het verder om het album te vervolledigen ?

Stef : “Had ik één zin, dan was dat een zaadje dat aan het groeien was. Soms vond ik zelfs tijdens een interview inspiratie. Heel dit nieuwe project begon met een kern, een zaadje en een zin. Ik had een interview voor de tv rond Allerheiligen in Nederland. Die mevrouw babbelde met mij over de begrafenis van haar vader. Ze zei : Wanneer je ouders sterven, dan ben jij de laatste in de rij. Ik had een beeld. Die zinnen zijn kernen. We waren, samen met het gezin, in Berlijn waar mijn schoonzus – een blinde concertpianiste – woont. ‘s Morgens in Berlijn zag ik een heel vreemd beeld voor mij. Er stonden gigantisch veel mensen te wachten op het perron, maar niemand sprak tegen elkaar. Iedereen was voortdurend bezig met de eigen smartphone. Ik kreeg een surrealistisch beeld. Ik sta ook dikwijls te kijken naar mijn gsm en dan besefte ik ook in wat een vreemde tijd we nu leven. Het is precies een soort film die afspeelt in de toekomst. In de trein zat ik voortdurend te denken. De problematiek bij de mensen ligt waarschijnlijk dat ze zoeken naar elkaar in zichzelf. Je hebt een idee dat je op die manier contact maakt met de wereld, maar dat is het niet. Toen dacht ik dat we elkaar maar enkel kunnen vinden in de ogen van iemand anders. Dat herleid zich van de ene naar de andere zin. Ik schrijf ze op, zo ontstaan er zaadjes, kernen… Tijdens een nacht in een hotel in Zuid-Afrika kon ik de slaap niet vatten. Dat kwam omdat er buiten het hotel veel lawaai was. Toen begon ik te schrijven, de tekst kwam vanzelf tot stand. Dit liedje staat gelijk aan Papa, maar dan omgekeerd. Het zijn dingen die ik nu zelf wil zeggen tegen mijn zoon.”

Het is een cd geworden met elf nummers…

Stef : “Neen, met tien liedjes. Op het laatste moment hebben we nog één nummer laten vallen omdat ik vond dat het niet paste op de cd. En ik heb nog plannen hoor. Het album Voor ouders en kinderen is ook al afgewerkt. Daarnaast ben ik ook nog bezig met twee andere projecten. Dit album moet het begin van de cyclus zijn van andere projecten die er ook nog aankomen. Ik kan terug gaan naar de essentie van een liedje en niet altijd terug gaan naar de vraag : hoe gaan we dat produceren ? Van sommige liedjes maakte ik zelf veertien versies. Gewoon om te kijken welke mogelijkheden er zijn met hetzelfde nummer. Ik probeerde een hevige dance-versie, daarna een rocknummer en uiteindelijk is het een akoestische song geworden.”

Staan er nummers op die al in je kast lagen en die perfect passen op de nieuwe cd Kern ?

Stef : “De meeste liedjes zijn dit jaar geschreven. Ik geef weer is een song die al lang bestaat, maar nog nooit in een deftige vorm werd gegoten. We keken wel naar liedjes die kunnen gaan over het begin van de liefde, hoe het uiteindelijk afliep… Er is nog een derde kindje in ons gezin bijgekomen. Ik lijk precies Abraham, ik produceer meer als ik ouder word. (lacht) Voorlopig is haar roepnaam Vonkie. Ons eerste kindje was Vuurvliegje, het tweede Visje. Toen Vonkie werd geboren, was zij de kern van mijn leven. Zij is zo vriendelijk en goedlachs. Zij komt wakker met de glimlach op haar gezicht, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Toen ze het levenslicht zag, heb ik Welkom in de wereld geschreven. Een lied toepasselijk voor alle drie mijn kinderen.”

Op latere leeftijd papa worden, schrikte je dat toch niet af ?

Stef : “Mijn vrouw is 43, ze wilde nog graag een derde kindje. Wanneer je vrouw dat wil, dan kan je dat niet weigeren, hé. Het was dus geen ongeluk, wel gewenst. Mijn vader werd 92, had zeven kinderen. Het enige wat ik wil, is mijn kinderen zien opgroeien. Zijn ze zestien jaar, dan moet ik ervoor zorgen dat ik nog kan reageren wanneer ze in hun pubertijd zitten. Voor ons gezin was dat ook goed. Iedereen switcht opnieuw van plaats, maar ik ben wel nuchter genoeg om te beseffen dat ze op jongere leeftijd hun vader kunnen verliezen…”