Pink Floyd XXL: op veilig spelen, maar dan wel op hoog niveau

Pink Floyd project XXL in actie op het podium.
Patrick Depypere
Patrick Depypere Medewerker KW

Dat tribute-bands de laatste jaren een waardig alternatief zijn geworden, is geen nieuws. Ze halen zalen en festivals. Mogelijke verklaringen: ‘the real thing’ is niet betaalbaar, is al jarenlang gesplit, heeft een paar leden uit de rangen verloren of er is sprake van een combinatie van factoren. Goede tributes hebben iets nostalgisch, melancholisch, ze brengen de luisteraar terug naar, tja, vervlogen tijden. Misschien daarom dat vooral een iets ouder publiek zich aangesproken voelt.

Als band is het waarschijnlijk gemakkelijker om een publiek te beroeren met een tribute-hitmachine: zelfs leken kennen minstens tien nummers van pakweg The Beatles, Queen of Abba. Het is een ander verhaal wanneer men praat over Pink Floyd, de band die strikt genomen maar één mainstream hit kende met Another Brick In The Wall en dat is al geleden van 1979. Kenners voegen er meteen ‘part 2’ aan toe : in werkelijkheid bestaat het nummer uit drie delen. Maar daarvoor moet je het volledige album The Wall kennen. We gaan echter The Floyd niet beledigen door hen als icoon te resumeren tot één song. Ze schreven zovele parels die, raar maar waar, hoe langer hoe meer het gepaste respect krijgen. Als zelfs Shine On You Crazy Diamond (jawel, deel 1tot 5) intergraal in de top 100 aller tijden nationale radio haalt? Dan kunnen we concluderen dat niet alle talenten pas erkenning krijgen na de dood… En hiermee kunnen we meteen de insteek naar Pink Floyd Project XXL maken. Een Nederlands eerbetoon aan een band die het weigerde om mainstream te zijn, maar wereldwijd op handen wordt gedragen door miljoenen muziekliefhebbers.

Pink Floyd XXL: op veilig spelen, maar dan wel op hoog niveau

We waren getuige van een concert in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen dat puur op basis van nummerkeuze niet echt verrassend bleek : de set steunde op het succes van de live-albums Delicate Sound Of Thunder (1988) en Pulse (1994). Kenners weten dat dit de periode is na de breuk met Roger Waters. Dus nummers uit Meddle (1971), The Dark Side Of The Moon (1973), Wish You Were Here (1975), The Wall (1979), A Momentary Lapse Of Reason (1988) en The Division Bell (1994). Het is hen vergeven, muzikaal zat alles rete-strak. Bijzondere kudo’svoor het achtergrondkoor, bovendien aangesterkt met Durga McBroom, één van de backing-zangeressen die met Pink Floyd vereeuwigd is op de eerder vermelde live-albums. Je zou als trubute-band voor minder een gat in de lucht springen. Maar het was even wennen wanneer ze de lead vocals overnam. Dave Gilmour bleek niet beschikbaar… De niet zo hard-core fans werden in de eerste set al heel vroeg bediend op hun wenken met een greep van vijf songs uit The Wall. Na nog geen kwartier de mainstream hit : Another Brick In The Wall, mét kinderkoor. Strategische zet ? We denken het niet. Het was een woensdagavond en kinderen van pakweg 12 jaar moeten op tijd in hun bed voor school. Best ironisch als je het zo bekijkt… We don’t need no education… euh, toch wel. Vervolgens beklijvende versies van On The Turning Away en What Do You Want From Me. De verrassing voor de echte Floyd-fan (zoals ook wij zijn) kwam er met Pigs (Three Different Ones). Dus TOCH een nummer uit Animals (1977), dat gepaard ging met een voortreffelijke vertolking van zanger Bert Heerink die vooral in de hoge passages de illusie van Rogers Waters on stage waarmaakte. Top-versie en mogelijks een trigger voor die andere helft van het publiek om toch maar eens wat meerdere albums van Pink Floyd te leren kennen… Daarna terug naar het bekende materiaal waarbij High Hopes (met een perfect getunede klok) de eerste set afsloot. Mocht er een wedstrijd aan verbonden zijn geweest om de tweede set te voorspellen, we hadden die ongetwijfeld gewonnen. Of toch niet… iedereen wist dat de kanonnen nog moesten komen. Wat kon een betere opener zijn dan One Of These Days? En zo geschiede, al was de teleurstelling merkbaar in de zaal : het nummer beukte niet wanneer dit verondersteld was te doen, wat de spontane ambiance meteen fnuikte. Hoewel de vier zangeressen een perfect Great In The Sky afleverden, viel het concert een beetje dood. Jammer. Er werd zeer degelijk gemusiceerd, Shine On You Crazy Diamond klonk voortreffelijk, maar de zaal viel stil.. Ook Durga McBroom voelde de impasse en blies het publiek weer leven in tijdens Money, wat haar overigens lukte. Afsluiten met Comfortably Numb bleek dan ook niet naar de zin van het publiek. We hadden nog Wish you Were Here tegoed. Die bistonde moest er dus wel komen. En dan vergaten we nog eventjes Run Like Hell… Perfecte afsluiter.

Pink Floyd XXL: op veilig spelen, maar dan wel op hoog niveau

Pink Floyd Project XXL is een aanrader voor de echte Floyd fan. Natuurlijk kan niets het origineel overtreffen, maar in de lijn van de Australische variant… deze lage-landen-versie heeft minstens hetzelfde potentieel. Alle lof!

Pink Floyd XXL: op veilig spelen, maar dan wel op hoog niveau

Pink Floyd XXL: op veilig spelen, maar dan wel op hoog niveau

Pink Floyd XXL: op veilig spelen, maar dan wel op hoog niveau

(PADI & Sandro)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier