Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Het was al even geleden dat ik een stapje in de wereld had gezet, dus toen Philippe me belde of ik mee een stukje vis ging eten, zag ik dat helemaal zitten. Mijn vrouw zei nog al lachend ‘een stukje vis, dat zal wel…’, maar ik verzekerde haar dat we op een leeftijd gekomen waren waarop een stukje vis een stukje vis is en geen eufemisme voor een of ander bacchanaal. Ik had beter moeten weten…
Tussen pot en pint lossen we wereldproblemen op en filosoferen we over de banaliteiten van het leven
Philippe is een jeugdvriend, we kennen elkaar van in het vijfde leerjaar bij meester Demarest. Een tweetal keer per jaar gaan we samen op stap en telkens hetzelfde scenario: tussen pot en pint lossen we wereldproblemen op en filosoferen we over de banaliteiten van het leven. Hij is een man met een aantal principes en een ervan is dat hij de vrijdagavond doorbrengt in café De Reisduif. Dus kon ik na dat stukje vis niet anders dan hem volgen…
Zelfs als je nog nooit in café De Reisduif bent geweest, dan ken je het toch. Iedereen is al eens in zo’n typisch Belgisch café beland: niet al te groot, geen uitgebreide kaart, geen fancy cocktails, kortom niet te veel franjes. Maar wel perfect getapte pintjes waar de cafébaas zijn eer en glorie uit haalt. Patron Alain is vergroeid met zijn café en heeft alles perfect onder controle. Hij werkt zonder personeel, maar zelfs op de drukste momenten ziet hij eerder dan jij dat je pintje leeg is. Hij vindt zelfs de tijd om er eentje mee te drinken, soms zelfs twee… Mensen van alle rangen en standen zitten er door elkaar, iedereen heeft leute met iedereen.
Stoelen aan de kant
Je weet wanneer je er binnenstapt, maar nooit wanneer je weer weg geraakt. Op een echt zotte zatte avond gaan de stoelen aan de kant en wordt er gedanst. Ik ben van nature geen danser, maar na een avond pintjes bij Alain, waan ik mij Fred Astaire. Op 20 m² met een lijf als het mijne, geen sinecure! Er wordt niet getrunt over een elleboog in je oog of een trap op je tenen. Het is altijd plezant in De Reisduif, ook al kom ik er maar een of twee keer per jaar. De vogeltjes floten al toen ik ‘s morgens vroeg thuiskwam, na dat stukje vis…
Overal ter wereld zijn er bruine kroegen, hippe cocktailbars, Engelse pubs… Maar nergens vind je de ziel terug van een echt Belgisch café. Dat is oprecht uniek in de wereld. Geen wonder dat Unesco vorig jaar besliste om de Belgische biercultuur tot werelderfgoed uit te roepen. Dus als je dit weekend op de lappen gaat, besef dat dit dankzij Unesco evenwaardig is aan een bezoek aan De Chinese Muur, het Alahambra in Granada of Angkor Wat in Cambodja. Geniet van een perfect getapt pintje en wie weet, krijg je er een stukje droge worst of een hardgekookt eitje bij… Santé!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier