Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Onze Noordzee zit vol lekkernijen, maar het aller-, allerlekkerste zijn toch onze noordzeegarnalen. En het is nu, van september tot november, dat ze op hun dikst zijn. Tijd voor geirnoars! Exact drie jaar geleden wijdde Jean-Pierre me in, in de geheimen van het garnaalkruien. Als twee loze vissertjes stonden we die dag, een uurtje voor laag water, aan het strand in Bredene. Allebei in een waterdicht pak gehesen met elk een kruinet, een soort sleepnet dat we aan onze schouders moesten voorttrekken. Ik was helemaal klaar voor mijn eerste wonderbaarlijke garnaalvangst. Natuurlijk had ik als kind ook al garnalen gevangen met zo’n netje aan een stok, maar dit was andere koek! Het zeewater was, ondanks onze waterdichte pakken, frisjes toen we er tot onze heupen in trokken. Daarna liepen we evenwijdig met het strand, met de stroming mee en de netten sleepten we achter ons over de bodem van de zee. De garnalen sprongen gewoon uit de putten van de zee in onze netten. Dat lijkt poepsimpel, maar ik heb nog nooit zo gezweet, het was hard labeur.
We sleepten onze vangst op het droge en het goud van de Noordzee lag te spartelen in onze netten. De kleine garnaaltjes zeefden we eruit, die gaven we de kans om nog wat verder te groeien, als de meeuwen niet te snel waren. De grotegingen onherroepelijk de pot met zout kokend water in. Zodra het water weer aan de kook kwam, visten we de garnalen eruit. Vliegensvlug verspreidde ik ze over een droogrek zodat onze vangst niet meer voort zou garen en taai worden. Ik was zo druk in de weer dat ik vergat te proeven. Jean-Pierre stak me een kraakverse gekookte garnaal toe. Zoiets had ik nog nooit gegeten: een lauwe garnaal die drie minuten ervoor nog in de Noordzee zwom. Niets zaliger dan je eigen voedsel bij elkaar sprokkelen. Het water loopt me weer in de mond…
Met mijn laatste tomaten van dat seizoen hebben Jean-Pierre en ik daar in Bredene op het strand bij ondergaande zon de lekkerste tomate crevettesgemaakt die ik ooit gegeten heb. Natuurlijk had het allemaal wat moeite gekost, maar de beloning was het dubbel en dik waard. Je hebt al door wat er hier vanavond op het menu staat zeker? Ik bel Jean-Pierre alvast en als ik goed zoek, vind ik nog wel een stuk of vijf mooie rijpe tomaten in mijn serre… Bovendien heb ik een mooie oogst aan Sarpo Mira aardappelen dit jaar en die zijn perfect om frietjes van te maken. Smakelijk!
(Foto Flickr)
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier