Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Tot 5 juni loopt de Week van de Korte Keten. Dat is een schitterend initiatief van de Provincie West-Vlaanderen waarbij ze boeren een hart onder de riem steken. Maar eigenlijk is het toch een beetje jammer dat mensen van zoiets vanzelfsprekends bewustgemaakt moeten worden. Dat we met hippe termen als ‘locavoor’ en ‘korte keten’ om de oren geslagen worden terwijl dat nog niet zo lang geleden de normaalste zaak van de wereld was. Want tot de jaren 60-70 was er alleen maar korte keten en werd er alleen maar lokaal gegeten.
Korte keten wil eigenlijk gewoon zeggen dat je eten en drinken rechtstreeks koopt van een kweker, teler of maker uit je buurt. Als kind stuurde mijn mama mij wekelijks met een briefje van 50 frank naar boer Richard op het einde van onze straat om boter en eieren. Ik ben op die manier blijven boodschappen doen. Een bordje bij een boerderij langs de kant van de weg kan ik niet zomaar passeren, ik moet stoppen, proeven en kopen. Het is de aard van het beestje. Op die manier koop ik mijn groenten, fruit, melk, boter… rechtstreeks uit de handen die ze gemaakt of geplukt hebben. Ik ben dan heel kwistig met complimenten, ik meen dat ook oprecht en zij zijn preus lik 40 op hun eigen kweek.
“Een bordje bij een boerderij langs de kant van de weg kan ik niet zomaar passeren, ik moet stoppen”
Wat je koopt, krijgt ook meer waarde als je beseft met hoeveel liefde Philip zijn tomaten kweekt of de portie passie die Krista in haar kazen steekt of hoe Carl zijn varkens verwent zodat jij de lekkerste koteletjes krijgt. Je gooit niets meer weg uit respect voor het werk van de boer die jij kent!
Bij ons thuis proberen we zoveel mogelijk rechtstreeks bij de boer te kopen, omdat ik ervan overtuigd ben dat je zo een wezenlijk verschil maakt. Op die manier help je boeren uit de streek, zij krijgen een eerlijke prijs en zijn niet afhankelijk van wat de grote spelers hen willen betalen. Het zijn die boeren, onze boeren met hun stielkennis, die we moeten soigneren en koesteren. Bovendien spaar je zo ook het milieu. Want al dat voedsel moet niet eerst in een vrachtwagen naar de veiling of naar de supermarkt. En last but not least ben ik ook content, want ik koop en eet lekkere kaas, vlees, groenten en fruit uit onze West- Vlaamse bodem gewonnen. Win-win-winsituatie dus!
Ik wil niet als een oude zeur klinken, vroeger was niet alles altijd beter, maar in dit geval wel. 🙂 Deze manier van eten en leven is schoon en simpel. Eigenlijk is het de meest logische manier en ik hoop dat veel mensen ook eens de boer op gaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier