Samen in de file naar het zuiden

Wim Lybaert
Wim Lybaert Moestuinier

Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.

Al generaties lang roept het begrip ‘het zuiden van Frankrijk’ bij duizenden Vlamingen het ultieme vakantiegevoel op, de opperste vakantiebestemming. De kans is dan ook groot dat u zich deze zomer, net als ik, ergens ter hoogte van Lyon, Valence of Bollène op de Autoroute du Soleil bevindt… in de file. Airco volle bak, kroost aan een of ander scherm gekluisterd en een op hol geslagen gps die alternatieve routes blijft spuien. Ik vloek mij binnensmonds te pletter, want er zijn weinig dingen die ik meer haat dan in de file staan en zeker tijdens mijn vakantie. De informatieborden boven de snelweg met de boodschap ‘Traffic ralenti’ werken als een rode lap op een stier. Alsof ik niet doorheb dat ik in de file sta…

Mijn gedachten dwalen af, ik probeer me voor te stellen hoe die vakantie-uittocht verliep voor er sprake was van de A6 of A7, die grote autosnelwegen naar ‘het zuiden’. Hoe mijn grootouders begin jaren zestig een heel stuk heroïscher van Brugge naar Beau Soleil, Monaco reden. Mijn bompa tikte avonden voor zijn vertrek de hele route punctueel uit, zijn gps avant la lettre. De namen van de steden en dorpen in chronologische volgorde op velletjes papier met telkens het aantal te vreten kilometers ernaast en de Route Nationale of Départementale in kwestie. De dag van vertrek werd de Ford Taunus opgepoetst en rond 18 uur reden bompa en bobonne Lybaert met hun enige zoon, mijn papa, Brugge uit. Een thermos straffe koffie bij de hand en een berg gesmeerde pistolets aan de voeten van mijn grootmoeder waren voldoende om de drie inzittenden veilig en wel in een ‘luttele’ 28 uur naar ‘het zuiden’ te brengen. Stops werden alleen in hoogste nood ingelast of als er getankt moest worden.

Mijn grootvader zou zich een breuk lachen als hij zou zien hoe ik zestig jaar later ‘afzie’ op die lange rechte drievaksbaan. Vergeleken met mij was hij een heroïsche krijger van de weg, die kronkelde van dorp tot dorp met de raampjes opengedraaid om toch enige verkoeling te vinden. Dat besef doet me licht monkelen en zorgt ervoor dat ik mijn ellende, die er eigenlijk geen is, een beetje vergeet. Ik voel me een pak rustiger en schuif mijn Volvo tot tegen de bumper van mijn voorligger. Bompa Lybaert loodst mij ‘Lyon centre’ door en zorgt voor de nodige relativering. Chapeau voor de vorige generaties die op karakter langs de kleine weggetjes naar ‘het zuiden’ tuften, die dappere kilometervreters die net als wij slechts één doel voor ogen hadden: een zalige zuiderse zomer voor hun gezin. Courage in de file!