Over liefde en hoe moeilijk die is

In ‘Tabac’, haar eerste roman voor volwassenen, laat Gerda Dendooven haar verbeelding én demonen los op een bizar maar waargebeurd feit. Het werd een roadtrip badend in de beklemmende sfeer van het West-Vlaanderen waarin ze opgroeide.

Gerda Dendooven schrijft kinder- en jeugdboeken, maar is vooral bekend om haar herkenbare tekenstijl waarin mensen centraal staan. En waarvoor ze al talloze keren bekroond werd, zopas opnieuw met de Prijs Letterkunde van de Provincie West-Vlaanderen. En nu heeft ze ook een eerste roman voor volwassenen geschreven, Tabac. Die werd aangekondigd als ‘een onalledaags verhaal over de liefde, of wat daarvoor moet doorgaan’. Gerda liet zich inspireren door een krantenbericht over de raadselachtige verdwijning van een Antwerps koppel. Hun lijken werden teruggevonden in een mortuarium in Italië; ze bleken overleden na het eten van giftige bloembladeren. “Dat gegeven pikte ik al op in 2013 en het fascineerde me. Ik besloot het als uitgangspunt te gebruiken voor een roman waar ik tot voor kort met tussenpozen aan gewerkt heb. Ik vulde het gaandeweg in vanuit mijn eigen verbeelding, zaken die ik had ‘van horen zeggen’ en herinneringen.”

In Tabac reist een jonge vrouw met een oudere man per trein naar het Zuiden. Ze vluchten elk om hun eigen redenen; zij probeert zich te ontworstelen aan de controle van haar moeder. De complexe relatie tussen man en vrouw is een geliefd thema van Gerda Dendooven, maar ze voert ook vaak donkere moederfiguren op: “Het moederschap heeft me altijd beziggehouden. Zeker nadat ik zelf twee dochters kreeg, vroeg ik me af wat een goeie moeder dan wel is. En hoe je het moederschap dan wel goed moet aanpakken. Het is ‘mijn’ thema blijkbaar, dat allicht voor een deel teruggaat op mijn eigen jeugd anno 1960 in West-Vlaanderen. De beklemmende sfeer van toen, het ‘dingen niet benoemen’, de als vanzelfsprekend beschouwde volgzaamheid… Die aspecten zitten dan wel verweven in het boek, maar het is niet zo dat ik met dit verhaal een persoonlijk ei kwijt moest. Ik had dan wel een krantenartikel als vertrekpunt, maar mijn personages moest ik stofferen vanuit mijn eigen inspiratie. En ik denk dat elke schrijver daarvoor onder meer put uit wat hij of zij ervaart en ervaren heeft.”

Het schrijven zelf beviel haar wel en is voor herhaling vatbaar. “Bezig zijn met taal ‘werkt’ voor mij, net als tekenen. Het is mijn manier om de wereld vorm te geven zoals ik dat wil. Als ik schrijf of teken, duik ik weg in mijn eigen wereld, waar ik kan worstelen met mijn demonen. En doet niet iedereen dat? Voor mij is dat schrijven en tekenen, voor een ander is dat tuinieren of taarten bakken.”

‘Tabac’, uitgeverij Querido, 200 blz., 18,99 euro.