Matthias Lens, veel meer dan meneer Laura Lynn

"Ik hou van uitersten. Tussenin is er niet veel." © Phile Deprez
Bert Vanden Berghe

Met zijn accordeon en zijn kamerbrede glimlach ziet Matthias Lens er altijd uit alsof hij in de stemming is voor een fijn feestje. En dat is ook zo, voor en achter de schermen. Maar ‘meneer Laura Lynn’ is veel meer dan dat. Achter zijn imago van ideale schoonzoon en van feestbeest schuilt een man die in weinig vakjes te stoppen is. Iemand die zich kan uitleven op glijbanen én op de wei van Werchter. “De grootste modderplas wil ik het eerst gehad hebben.”

“Feest? Dat is voor mij zeker ook de Spartacus Run van gisteren”, bekent Matthias Lens, terwijl hij in zijn onberispelijk jasje zijn blinkende accordeon uit de draagtas haalt. Een schril contrast met een dag eerder, toen hij in Boom tien kilometer en een dozijn hindernissen moest overwinnen en daar met volle teugen van genoot. “Heerlijk vind ik dat, dat afzien, die overlevingsstrijd. De grootste modderplas wil ik het eerst gehad hebben. Verstand op nul en gáán. En tegelijkertijd kan ik enorm genieten van de stilte thuis of in de tuin. Die uitersten vind ik geweldig. Tussenin… is er niet veel.” (lacht)

Matthias Lens, veel meer dan meneer Laura Lynn
© Phile Deprez

Dat is niet meteen wat veel mensen van je verwachten.

“Dat is inderdaad zowat het tegenovergestelde van wat ik op het podium doe. Vroeger gingen we altijd met een hele groep naar Rock Werchter, om dan na vier dagen geradbraakt thuis te komen. Maar zoiets geeft ook energie, omdat je daar echt van kan genieten. Onlangs ben ik nog met een maat vier dagen naar Tenerife getrokken. Daar wilden we twee grote parken doen: Loro Parque en Siam Park. Ik ben een echte waterrat, maar Sabrina niet zozeer en onze dochter is nog net wat te klein. Oorspronkelijk zouden we met een hele groep gaan, maar uiteindelijk schoten we nog met twee over. Ik wilde dat echt doen. We hebben daar geen vijf minuten stilgezeten, dus zaten we ‘s avonds aan tafel, zoals kleine kinderen na een dag in een pretpark. Compleet uitgeteld. We keken ter plekke nog wat naar het Belgische voetbal op televisie om dan vroeg in ons bed te kruipen, want om half acht stonden we alweer aan het ontbijt, klaar om te knallen.”

Was je als kind ook al zo actief?

“Ik ging drie keer per week voetballen en volgde ook nog muziekacademie. Veel tijd schoot er niet meer over.”

Matthias Lens, veel meer dan meneer Laura Lynn
© Phile Deprez

Je raakte al vroeg verslingerd aan de accordeon…

“Ik was vijf, ja. Mijn grootouders hadden in de jaren 70 zo’n typisch balorkest waarmee ze op elke kermis in elk gehucht gingen spelen. Mijn grootvader had thuis een repetitiekot, met aan de muur allemaal eierkartons, waarvan trouwens de helft in het paars geschilderd, geweldig! Daar stond eigenlijk alles: een drumstel, gitaren, een orgel en in een klein hoekje een accordeon. Geen idee waarom dat mij eigenlijk aantrok. Mijn nonkel speelde ook accordeon en kreeg les van een bekende leraar uit de buurt. Toen ik interesse toonde om te spelen, trok mijn grootvader naar die leraar. Heel trots, met zijn eerste kleinkind dan nog. Die zei uiteindelijk toe. Maar die september moest ik nog overgaan naar de derde kleuterklas, dus gaven ze mij maar een week of twee, drie. Ondertussen zijn we al 27 jaar verder.” (grijnst)

Stal je dan ook de show op familiefeestjes?

“Het werd altijd wel wat verwacht dat ik optrad, ja. Soms zat de accordeon in de auto zonder dat ik het zelfs wist. Maar op mijn vijftiende had ik het gevoel dat het een verplichting werd. Zat ik dan een hele avond water en cola te drinken, te wachten – terwijl iedereen in de ambiance zat – om mijn ding te kunnen doen. En daar had ik geen zin meer in. Ik wilde ook feesten, zonder te moeten optreden.”

Matthias Lens, veel meer dan meneer Laura Lynn
© Phile Deprez

Was het een uitgemaakte zaak dat je iets meer met de accordeon zou doen?

“Niet echt. In het middelbaar onderwijs was al vrij snel duidelijk dat ik geen student was. Het boeide me weinig. Elke klassenraad kreeg mijn moeder hetzelfde te horen: ‘mevrouw, hij is slim, maar het interesseert hem niet. Hij weet perfect hoeveel tegeltjes er in het plafond zitten, hoeveel volk er gepasseerd is, maar wat er op het bord staat…’ Op mijn vijftiende, in het derde middelbaar, trok ik dan naar de kunsthumaniora in Antwerpen. Elke dag om zes uur op om mijn trein te halen en ‘s avonds pas om half zeven weer thuis. En toen ging ik ook nog twee keer voetballen, dus at ik vaak mijn boterhammen op in de auto en kleedde ik mij daar ook vlug om.”

“Opeens stonden fotografen in de tuin te loeren. Voor mijn moeder kwam dat hard aan”

“Op donderdagavond heeft de conducteur mij regelmatig wakker moeten maken. Ik moet zeggen: ik was blij dat Turnhout de eindbestemming was. (glimlacht) En dan moest ik ‘s avonds nog oefenen op de accordeon. Als je dan weet dat je om 6 uur weer op moet… tja. Dat was zwaar. Op mijn zestiende kon ik op kot. Maar uitgaan deed ik niet. Mijn leeftijdsgenoten zaten niet op kot en eerlijk: dat ‘echte’ studentenleven zei me niet zoveel. Ik denk dat ik tijdens die drie jaar op kot maar een keer of vijf op stap ben geweest. En dan nog. Maar ik had geen tv, geen internet, enkel een stereoketentje om naar de radio te luisteren.”

Matthias Lens, veel meer dan meneer Laura Lynn
© Phile Deprez

Ik kan me wel voorstellen dat een accordeon niet beschouwd werd als een commercieel gegeven.

“Nee, absoluut niet. In het conservatorium werd de accordeon heel hard in een vakje gestopt. Ik zag dat niet zo. Ik deed veel klassieke dingen, toffe dingen ook. In Nederland stond ik op het podium met artiesten als Petula Clark, Marco Borsato, Anita Meijer… Daar kwam ik voor het eerst in contact met het iets lichtere genre. Toen een platenfirma een jong en dynamisch schlagerduo zocht, polste ze ook op het conservatorium. Iedereen trok daar zijn neus wat voor op, maar ik zag daar wel iets in. De platenfirma wilde vooral een plaat, met optredens waren ze niet bezig. Alleen al voor de ervaring in een studio, hapte ik toe. Maar dat album werd goed bevonden en er werd een manager en boekingskantoor aangesproken. Het conservatorium nam mijn beslissing niet bepaald in dank af, maar ik wilde vooral de mensen raken, een goed gevoel geven, een breder publiek vinden ook. Dat hadden we meteen, want ons eerste optreden was op het schlagerfestival. Dat was echt zot.”

Ja?

“Het is erop of eronder, zeiden ze. Ofwel pakken ze je mee, ofwel pakken ze je in, zeiden ze. Er werd ons verteld dat we de opwarming moesten doen op het moment dat de mensen binnenkwamen. Maar dat bleef maar duren vooraleer we het podium op mochten. Tot de lichten uit gingen en bleek dat we eigenlijk dat festival moesten openen. Voor we dat beseften, gingen die spots aan en stond er opeens 12.000 man voor onze neus. Toen de polonaise door de zaal ging, zagen we alleen maar breedlachende gezichten achter de mengtafel. Vanaf toen is dat echt ontploft. Het eerste album haalde al snel platina en het genre bleek een gat in de markt.”

Matthias Lens, veel meer dan meneer Laura Lynn
© Phile Deprez

Wanneer drong het door hoe groot dat was?

“Niet, eigenlijk. Het waren vooral de mensen rond ons die zagen hoe zot en groots het werd, maar wij deden gewoon voort. Aandacht krijgen was ook nooit een drijfveer om op het podium te staan. Ik wilde vooral die accordeon dichter bij de mensen brengen, weg van dat oubollige imago. Maar na twee jaar en twee albums had ik het gevoel dat we echt al alles hadden gedaan. Ik wilde beter doen en vooral, ik zag dit niet als een tijdelijk project, maar iets waar ik nog twintig jaar voort mee wilde doen. Toen ik ermee wilde stoppen, verklaarden veel mensen mij gek. Zeker ook in het vak. Want veel mensen moesten tien jaar proberen om te bereiken wat wij op een schoteltje gekregen hadden. Maar eerlijk: als het op niets was uitgedraaid, dan had ik er ook geen spijt van gehad. Muziek maak je nog altijd met je hart, zeker op het podium. Dat is een verpersoonlijking van jezelf. Ik wou op een hoogtepunt een nieuwe weg inslaan. Ik wilde niet bergaf gaan, ik wilde een hogere berg gaan zoeken.”

Je bent een publiek figuur, maar dan blijkt dat je een relatie hebt met Laura Lynn. En van een privéleven is er geen sprake meer.

“Toen ik nog bij The Sunsets speelde, kwam mijn relatie van toen ooit één keer superklein in een boekje. Maar toen bekend raakte dat ik met Sabrina was, stonden fotografen opeens bij mijn ouders op hun auto in de hoop om in de tuin een glimp van Sabrina en ik op te vangen. Voor mijn moeder kwam dat hard aan. Zij moest mij al delen met heel wat fans en dan werd ze ook nog eens overal aangeklampt. Ze is zelfs een tijdlang elders gaan winkelen. Maar Sabrina is voor mij nooit Laura geweest. Ik heb haar leren kennen als Sabrina. Zelfs toen ik haar voorstelde aan mijn vrienden, nadat ik het de hele tijd al over Sabrina had gehad, zeiden die: ‘zeg, is dat niet…?’ Maar voor mij is zij altijd Sabrina geweest en zal ze dat ook blijven.”

Matthias Lens, veel meer dan meneer Laura Lynn
© Phile Deprez

Was het liefde op het eerste gezicht tussen jou en Sabrina?

“We hadden allebei een relatie en waren daar niet mee bezig. We begonnen elkaar wel alsmaar vaker tegen het lijf te lopen, bij de platenfirma en achter de schermen. Wie het initiatief nam? Ik denk dat ik het was, maar we hadden het eigenlijk allebei door van elkaar. Het was een beredeneerde gok, dus. (lacht) We zaten er wel mee in hoe onze relatie in de media zou verschijnen, want ze werd al heel snel uitvergroot. In het begin was er zelfs iemand die blijkbaar op reis in het geniep foto’s van ons had genomen en aan de hoogste bieder wilde verpatsen. Die foto’s zijn uiteindelijk nergens verschenen. We gaan overal en altijd graag op de foto, als dat nu thuis of op reis is, maar mensen die tussen de struiken gaan staan of zogezegd onopvallend op een terras een foto nemen… nee, daar heb ik het niet voor.”

En het zijn ook altijd dezelfde vragen die terugkomen, zoals een eventueel huwelijk.

“Ach ja. Ze schrijven ‘Laura Lynn wil trouwen’, maar eigenlijk is het ‘De pers wil dat Laura Lynn trouwt.’ (lacht) Natuurlijk hebben we het daar al vaak over gehad. Kan haast ook niet anders als het zo in de media komt. In het begin zeiden we, laat ons dat gewoon doen, dan zijn we van het ‘gezaag’ af, maar aan de andere kant: daarvoor moet je het niet doen. Ik kom uit een klassiek gezin van huisje-tuintje-kindje, waardoor trouwen overigens logisch leek. Sabrina’s ouders waren gescheiden en zij zag dat niet zo. We zaten niet bepaald op dezelfde golflengte, maar voor mij was het geen must. Ze heeft gelijk dat de band die we hebben met onze dochter, veel sterker is dan dat papier. Zij is onze mooiste trouwring. Dus vroegen we ons allebei af of een huwelijk wel een meerwaarde is voor onze relatie of voor ons gezin.”

Matthias Lens, veel meer dan meneer Laura Lynn
© Phile Deprez

Stel dat jullie het toch overwegen, zouden jullie het groots aanpakken?

“Eerder klein, denk ik. Gewoon een klein feestje, zonder toeters en bellen. Waarom zou ons huwelijk een mediagebeuren moeten zijn? Als we op een punt zouden komen dat we het wel zouden overwegen, dan is het echt voor elkaar. Sabrina heeft daar ooit één keer ergens iets van gezegd, en nu is het net alsof zij elke morgen wacht tot ik op mijn knieën ga. Maar dat is dus niet zo, hé. (lacht) Eerlijk: met onze dochter hebben we alles wat we nodig hebben. Trouwen zal ons niet gelukkiger maken, maar dat dringt blijkbaar nog niet door bij deboekskes.”

Jullie schermen jullie privéleven netjes af, maar lukt dat ook met een dochter?

“In het begin hebben we daar wel over gewaakt, ja. Maar ze is een kind als een ander, met wie we graag naar een speelplein of de cinema gaan. En thuis zijn we heel veel met haar bezig. Omdat er momenten of weken zijn waar er veel minder tijd is, zorgen we dat we elk moment aan haar spenderen.”

“Ik was met mijn accordeon voor het eerst te horen op Studio Brussel, vanop Werchter”

En dan komt een issue ter sprake, waar hij het liefst geen aandacht aan had gegeven. Een tijd geleden werd een ongelukkige uitspraak van Sabrina – dat er in Ardooie weinig te beleven zou zijn – tijdens een radio-interview uitvergroot, net als de handvol negatieve reacties op sociale media. Een belachelijke storm in een glas water, de aandacht niet waard, maar eentje die binnenkwam. Zeker omdat Sabrina al sinds jaar en dag lovend spreekt over haar geboortedorp.

“Sinds die uitspraak over een huwelijk, denkt iedereen dat Sabrina elke morgen wacht tot ik op mijn knieën ga.”© Phile Deprez

“Toen we wilden bouwen, bracht ik het idee van de Kempen naar boven. Of misschien iets tussen Arendonk en Ardooie in, maar dat bleek heel snel geen optie. Echt, die is met geen stokken uit Ardooie weg te krijgen. Ik heb heel vaak zin om op die reacties te antwoorden, maar dat is een strijd die je niet kan winnen. Eentje waar ik ook te veel tijd zou insteken die ik niet heb of er niet voor overheb. Je hebt altijd voor- en tegenstanders, maar nu denken velen dat ze zich van achter een scherm alles kunnen permitteren. En dat vind ik jammer, en eigenlijk vooral voor die mensen zelf. Je moet sterk in je schoenen staan. Onlangs had Laura een interview, waarbij één vraag over die kwestie ging en net dat, met die ene foto waarop ze serieus kijkt, staat dan op de cover. Dan voel je je wel genaaid, ja. (lacht) Er is zelfs een weekblad dat hier de afgelopen weken gekampeerd heeft om reacties te sprokkelen. Die zijn van een kale reis thuisgekomen. Het spijtige is dat je je niet kan verdedigen tegenover mensen die je niet kent, en omgekeerd ook. Veel mensen lezen iets over ons en denken ons te kennen. Maar dat is niet zo.”

Heb je geen zin om af en toe nog eens anoniem te zijn?

“Ja. Ik heb heel lang één weekend per jaar geblokkeerd voor Rock Werchter. Daar werd en word ik amper aangesproken. Ik ga nog graag, maar meestal op donderdag en zondag omdat ik op vrijdag en zaterdag fris wil zijn voor mijn o”ptredens. Ik blokkeer het festival ook niet meer in mijn agenda. Maar festivals als Pukkelpop en Tomorrowland zijn wel een vaste afspraak met de vrienden.”

“Op mijn vijftiende had ik geen zin meer om op familiefeestjes te spelen”© Phile Deprez

Ook muzikaal ben je niet in een vakje te stoppen.

“Nee, dat vind ik net leuk. Met mijn accordeon doe ik ook verschillende genres, van Franse musettes tot ‘goes classic’. Mijn droom is eigenlijk ooit nog een dancenummer maken, maar de tijd ontbreekt me, al probeer ik thuis wel veel uit met mijn computer.”

En dan schiet Matthias nog een fijne herinnering binnen aan zijn eerste keer op Werchter. “We waren met een man of twintig en we hadden onze tentjes allemaal rond een grote partytent gezet. Ze vroegen of ik mijn accordeon zou meenemen, maar ik was niet van plan om die meteen zelf boven te halen. Toen ik ging slapen, trokken ze mij om twee uur ‘s nachts aan mijn voeten uit de tent en zeiden ze: ‘kom, jom. Er is keiveel sfeer op de camping, maar er gebeurt weinig. Haal maar uwe trekzak boven.’ Ik speelde wat nummers voor de vrienden, maar na een halfuur stond daar bijna 200 man. Echt, dat stond helemaal vol in en rond die tent. Echt iederéén kwam daar toe, van overal. De Nederlanders brachten drank mee, iedereen stond te verbroederen… echt geweldig. Dat was zo spontaan en zo fijn. Daags nadien hadden ze het bij Studio Brussel opgevangen en omdat R.E.M. op de affiche stond, vroegen ze me om een nummer van hen te spelen dat mijn vrienden toen meezongen. Een paar jaar later hebben we dat nog eens geprobeerd en we dachten dat we het weer in vuur en vlam zouden zetten, maar toen riepen ze rond ons dat ze ‘ook wel wilden slapen’. Einde feestje.”(lacht)

“Frietkraam op begrafenis”

“Welke plaat ze mogen spelen op mijn begrafenis? Goh, da’s een moeilijke. Tears in Heaven vind ik mooi en dat nummer heb ik zelf al een paar keer gespeeld op een begrafenis. (denkt na) Misschien zou ik wel met een vrolijke noot willen afsluiten. Een hele tijd geleden moest ik naar de begrafenis van iemand die steevast na het voetbal een frietje ging eten. Daar hield hij geweldig van en hij zei altijd dat als hij zou sterven hij een frietkraam en een pint op café na zijn begrafenis wilde voor zijn familie en zijn vrienden van het voetbal. Dat was heel schoon, omdat het hem ook typeerde. Zoiets moet wel kunnen, vind ik. Want ergens heeft ooit iemand bepaald dat het een koffietafel moest worden, maar een frietkraam moet toch ook kunnen?”

Matthias Lens, veel meer dan meneer Laura Lynn

Wie is Matthias Lens?

Matthias Lens werd geboren op 25 februari 1986 in Turnhout en groeide samen met zijn zus op in Arendonk. Hij is op vandaag samen met Sabrina Tack, beter bekend als Laura Lynn. Het koppel woont in Ardooie en heeft een dochter.

Als kind voetbalde Matthias en volgde hij muziekacademie. Op zijn zestiende trok hij naar de kunsthumaniora in Antwerpen. In 2009 vormde hij mee het duo The Sunsets. Twee jaar later besloot hij solo te gaan.

Matthias treedt op als accordeonist en bracht al vier soloalbums uit. Momenteel heeft hij met de ambiancesingle Heidi opnieuw een hit beet. Hij geeft ook les aan de muziekacademie in Deinze.

www.matthiaslens.be

“Bob op familiefeestjes? Mijn moeder!”

“In de zomer geven we regelmatig een feestje in de tuin, een barbecue met alles erop en eraan. De gasten moeten niets meebrengen, alleen slaapgerief als ze dat willen. Ik sta dan graag achter de barbecue. In het begin, de allereerste keer dat ik hem zelf aanmaakte, heeft het twee uur geduurd vooraleer die warm aanvoelde. Ondertussen gaat het al iets beter. (lacht) Ik kan echt genieten van thuis te zijn, en zeker ook van familiefeesten. Wie er dan Bob is? Euhm… mijn moeder! Als we op een feest zitten en niet moeten werken, dan mogen we al eens een glaasje drinken. Bij een familiefeest rijdt mijn moeder, ook voor mijn zus en vader is ze trouwens chauffeur. Ik kan echt genieten van een familiefeest. In 2020 zijn mijn grootouders 60 jaar getrouwd en ik kijk daar nu al naar uit.”

“Frietkraam op begrafenis”

“Welke plaat ze mogen spelen op mijn begrafenis? Goh, da’s een moeilijke. Tears in Heaven vind ik mooi en dat nummer heb ik zelf al een paar keer gespeeld op een begrafenis. (denkt na) Misschien zou ik wel met een vrolijke noot willen afsluiten. Een hele tijd geleden moest ik naar de begrafenis van iemand die steevast na het voetbal een frietje ging eten. Daar hield hij geweldig van en hij zei altijd dat als hij zou sterven hij een frietkraam en een pint op café na zijn begrafenis wilde voor zijn familie en zijn vrienden van het voetbal. Dat was heel schoon, omdat het hem ook typeerde. Zoiets moet wel kunnen, vind ik. Want ergens heeft ooit iemand bepaald dat het een koffietafel moest worden, maar een frietkraam moet toch ook kunnen?”

Matthias Lens, veel meer dan meneer Laura Lynn

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier