Jurgen Herman: “We zijn toerist in eigen tuin”

Achter de poort van kunsthuis Mamézon aan de Nieuwpoortse Louisweg ligt een wereld van groen, wellness, ontspanning en uiteraard kunst. Onder de naam Ermani gaat hij als kunstenaar door het leven, maar daarnaast leren we vooral de warme mens die Jurgen Herman is, kennen.

“In 2015 zijn Werner en ik van Oudenburg naar Nieuwpoort komen wonen. Mamézon is onze woning, annex gastenkamer, annex kunsthuis. Voor de gasten hebben we een zwembad, sauna en jacuzzi, maar heel bewust maken we daarvan ook zelf geregeld gebruik. We hebben een mooie tuin, waarvan het onderhoud hoofdzakelijk Werners verdienste is. Samen doen we de gastenkamer met ontbijt, wat maakt dat we in de zomer vooral thuis zijn. Maar we vinden dat niet erg. We hebben hier mogelijkheden genoeg om ons toerist in eigen tuin te voelen.”

“Kunst werkt bevrijdend. Ik werk voltijds, maar als ik in mijn atelier kom, draai ik een knop om. Na mijn lerarenopleiding ben ik allerlei kunstopleidingen gaan volgen. In Liedekerke deed ik tekenen en na onze verhuizing naar de kust ben ik met grafiek begonnen. Grafiek is sindsdien altijd de basis van mijn kunstwerken gebleven. Negen jaar lang heb ik opleidingen en specialisaties op dat vlak gevolgd. In de loop der jaren ben ik gaan experimenteren, grenzen verleggen. Grafische kunst is nogal vlak, ik kwam soms vast te zitten en geraakte er niet meer uit. Ik zocht iets meer rond structuren en zo ben ik tot een van mijn projecten gekomen: mode.”

“Ik raakte gefascineerd door het fenomeen ‘fashionista’. Ik begon mij af te vragen of die fashionista’s al dan niet echt slaafs de mode volgen, dan wel of ze trendsettend en modebepalend zijn. Zo tekende ik tien vrouwenfiguren met een bepaalde kledingtrend. Toen dat grafisch uitgewerkt was, heb ik tien schilderijen gemaakt. In een volgende stap ging ik op zoek naar accessoires. Een hoed, schoenen, sjaals… Daarvoor heb ik tien beelden van mijn tien modellen in was gemaakt en hen ‘aangekleed’. Tijdens een van mijn opleidingen leerde ik een dame kennen die heel bedreven was in textiele kunst. Voor mij betekent het dat ik, wederom met de link naar het grafische, sjaals of hoeden kan bewerken met tekst. De laatste fase van dit modeproject zijn de juwelen.”

“Momenteel geef ik allerlei workshops, afwisselend rond grafische kunst en juwelen. Voor de juwelen werk ik met het ‘verloren was’-procedé. Het komt erop neer dat ik een ontwerp in was maak. Tijdens het gieten van het zilver smelt de was. Dat betekent ook dat ik altijd een originele ring of hanger creëer.”

“Sporadisch schilder ik ook of maak ik beelden in keramiek, maar dat blijft een intermezzo. Altijd grijp ik terug naar het grafische. Daar ligt trouwens de link met mijn opleiding. Ik hou van taal en woorden. Terwijl het modeproject eerder luchtig is, heb ik mij ook vastgepind op mijn ‘Mensjes’. Die zijn filosofischer. Het zijn kleine keramische figuurtjes op een houten bord of plank. Die ‘Mensjes’ vormen het project Rändajad. Met dat liedje nam Estland ooit deel aan het Songfestival en het deed mij wel iets. Ik heb daar lang mee in mijn hoofd rondgelopen, wat voor mij al een teken is van ‘ik moet daar wat mee doen’. Ik zocht de vertaling op en leerde dat het over zwerven en nomaden ging. En eerlijk, wij zijn allemaal zwervers, we worden in dit leven geworpen tot we sterven, en met wat daartussenin op ons afkomt, moeten we omgaan. Daaruit heb ik geleerd dat we in dit leven vooral moeten genieten.”