Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Alles was opgezocht in Trotter- en Michelinreisgidsen én gedubbelcheckt op TripAdvisor. Op papier kon onze driedaagse gezinstrip naar de Baai van de Somme niet mislukken: hotel, activiteiten naar ieders goesting en vooral een lijst van restaurants met vis en zeevruchten op het menu. Ik kon niet wachten…
In de late namiddag checkten we in en was ik helemaal klaar voor mijn eerste avondmaal op én uit Franse bodem. Het zou een blij weerzien worden met de bakermat van de gastronomie, het land van de boeuf bourguignon en andouillette, bouillabaisse en coq au vin, ratatouille en salade niçoise. Ik hou van de Franse klassiekers, van hun overvloedig gebruik van boter, room en eieren, van hagelwitte nappen en blinkend servies, van een onberispelijke bediening en de gewoonte om alles door te spoelen met een goeie fles Bourgogne. Het moet niet altijd licht en luchtig zijn… Vol verwachting en met een schitterend uitzicht op de imposante kalkrotsen langs de kust, nipten we van ons glaasje picon au vin blanc. De sole meunière mocht komen! Ik viel bijna van mijn stoel toen mijn bord op tafel verscheen. Een tong de naam niet waardig dobberde in bruinverbrande boter met twee gerimpelde gekookte aardappeltjes in de schil erlangs. Een toefje sla uit een zak overgoten met een zoete vinaigrette maakte de zaak compleet. Nooit eerder voelde ik me zo ontgoocheld, ongelukkig én boos tegelijk.
Wij, West-Vlamingen, zijn eigenlijk de grootste gelukzakken ter wereld
Het is niet zo dat ik elke avond een exclusieve driesterrenmaaltijd voor mijn neus verwacht, verre van! Ik ben geen moeilijke mens. Ik hou van simpele kost, van lekkere varkensworst met aardappelen en zelfgemaakte appelmoes van reinetten.
Maar in een bord wil ik liefde proeven, ik wil ontroerd geraken, ik wil de kok na de maaltijd kunnen feliciteren, vastpakken en vrienden voor het leven worden. En daar, in de Baai van de Somme, wou ik de zee proeven, verwachtte ik een tong die de dag ervoor nog in de zee aan het zwemmen was. Simpel gebakken in boter, goed gezouten, beetje afgewerkt met peterselie. Frankrijk, mijn geliefde Frankrijk, had mij koudweg in de steek gelaten.
Drie dagen later en bijna terug thuis realiseerde ik mij dat wij, West-Vlamingen eigenlijk de grootste gelukzakken ter wereld zijn. De laatste jaren heb ik veel chefs leren kennen. Chefs die allemaal wél met liefde koken. Nergens kan je lekkerdere vis eten dan hier bij ons, nergens worden er betere chefs gekweekt dan hier bij ons. Wij zijn verwend. En ik ben content en preus om West-Vlaming te zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier