Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik een hardcore promotor ben van gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Met de nadruk op gelijkheid. Ik beantwoord niet aan het clichébeeld van de ouderwetse feministe die mannen haat en alleenheerschappij eist over de wereld. Mannen zijn de max. Vrouwen ook. Laat ons elk, op onze manier, ons steentje bijdragen en van deze plek een betere wereld maken.
Dit gezegd zijnde, er zijn momenten in het leven waarop mannen eventjes terugvallen naar een lager evolutionair niveau en je je opeens heel goed kan voorstellen hoe ze vroeger in een grot woonden en met knuppels naar elkaar stonden te zwaaien. Ik heb het natuurlijk over het WK voetbal. Draai het of keer het zoals je wil, voetbal maakt in de regel meer los bij mannen dan bij vrouwen.
Ik beantwoord niet aan het clichébeeld van de ouderwetse feministe die mannen haat en alleenheerschappij eist over de wereld
Voor de aanvang van een match troepen mannen samen in een soort van colonne waar ze zich op een hoop voor het scherm gooien. Gedurende 90 minuten wordt er amper iets gezegd, wel produceren ze een beperkt scala aan klanken die vage gelijkenissen vertonen met onze moderne taal. Laag gegrom wijst doorgaans op afkeuring. Een iets hoger ‘hueijjjjj’ geeft aan dat er iets goeds gebeurd is. Hoewel de gemiddelde voetbalfan zelf verre van beschikt over een atletisch lichaam, zal hem dat er niet van weerhouden instructies te brullen naar de meest getalenteerde sportmannen op deze wereld. Lichamelijke inspanningen geleverd door de fan zelf, beperken zich tot een hijsende beweging waarbij de hand naar de mond wordt gebracht met als doel (alcoholische) vloeistof in de open mond te mikken. Dat met wisselend succes. Tijdens zo’n samenscholing tintelt de lucht van testosteron en is het verstandig om als vrouw je plaats te kennen, namelijk: ‘op een veilige afstand’. Natuurlijk mag je meekijken, want qua nationaliteitsgevoel kan zo’n WK wel tellen. Maar verwacht geen qualitytime met je liefste. Selectieve doofheid schijnt namelijk een van de nevenverschijnselen te zijn. Vraag hem maar eens of hij ‘buitenspel’ wil uitleggen tijdens de wedstrijd. In het beste geval zal hij, blik onafgebroken op het scherm, zijn hand op je mond duwen en ‘ssshhht schat’ mompelen.
Het is op geen enkele manier mijn bedoeling om mannen hier eventjes af te kraken. Integendeel. Elk geslacht kent zijn goede en zwakke momenten. Straks zijn het immers weer solden, en dan is het aan ons, de vrouwtjes, om tijdelijk te regresseren.
Tot die tijd kan je mij in een hoekje van een supportersdorp vinden, pintje in de hand, stil supporterend voor ons nationale team.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier