Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Na een drukke werkdag met veel computerschermen en vergaderingen, trek ik met een zwaar hoofd de deur van ons kantoor in Melle achter me dicht. Ik weet van mezelf dat ik nu niet de meest aangename persoon ben als ik thuiskom, dus rijd ik de afrit Brugge voorbij en kies ik de richting De Haan. Ik parkeer mijn auto op de dijk, dat lukt, want de meeste dagjestoeristen zijn al terug naar huis. Het strand ligt er verlaten en rustig bij; geen joelende kinderen, alleen zee en strand en een paar eenzame wandelaars.
Ik ben helemaal klaar voor een frisse duik in het zilte sop. Er is echter één groot probleem: ik ben een echte kou-kleum. De temperatuur van het zeewater komt in de zomer zelden boven de 21 °C en dat is mij toch net iets te koud. Waarom duik je dan niet in een verwarmd zwembad, hoor ik u denken. Wel, omdat ik een kind van ‘t zeetje ben, ik hou van de zee, de zee brengt mij tot rust. Wat is er zaliger dan eindeloos zwemmen, geen zwembadranden die je beperken, alleen water zo ver je kan zien.
Dus heb ik een truc. Tweemaal per maand is het gedurende enkele dagen hoogwater tussen 18 en 21 uur. Op mooie zomerdagen heeft de zon het strand dan de hele namiddag opgewarmd. Als het zeewater bij vloed over dat warme strand rolt, neemt het die warmte op en stijgt de temperatuur ervan zo makkelijk een paar graden. Van een iets te frisse 20 °C naar een aangename 23 °C en dat is voor mij ideaal voor een verkwikkende zeeduik. Ik twijfel niet, het is een kwestie van kordaat mijn hemd uit te trekken en meteen alle barrières te nemen: enkels, knieën en navel, overal zonder verpinken voorbij en dan zwemmen!
Zwoegend probeer ik de golven te temmen en smijt ik mijn hele lichaam in de strijd tegen de stroming. Het zeewater verfrist mijn lijf en mijn kop en geeft me de verkwikkende boost die ik nodig had. En met wat geluk krijg ik er een prachtige zonsondergang bij. Nahijgend van mijn stevige zeestrijd wandel ik het verlaten strand weer op. Als de wind het zoute water opdroogt, voelt mijn huid trekkerig aan en mijn haar droog en stug. Maar ik heb energie voor honderd!
Volgende week is het weer zo ver: 14, 15 en 16 augustus zijn de goede dagen. Mijn zwemzak zit dan standaard in de koffer van mijn auto. En weet je wat er geweldig is? Er is een strandbar in De Haan waar ze heerlijke mojito’s serveren of een lekkere gin-tonic. Want van dat zoute water krijg je grote dorst!
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier